Met van Perlo… in Punta Arenas

Helemaal in het zuidelijke puntje van het langgerekte Chili ligt Punta Arenas. Vanaf deze stad zullen we langzaam noordwaarts reizen om zo Chileens Patagonië te ontdekken.

Communicatie

We stappen uit het vliegtuig op Punta Arenas en voelen gelijk dat de temperatuur hier een stuk lager is dan we tot nu toe op onze reis gewend zijn. Daarnaast beseffen we dat we een communicatieprobleempje hebben. We verblijven vanavond in een homestay en de man des huizes komt ons ophalen. Alleen is hier geen wifi op de (zeer kleine) luchthaven en we hebben nog geen Chileense simkaart in onze telefoon. Gelukkig zien we al snel een ijsberende man op leeftijd met een A4tje in z’n hand, waar met stift “Maaike” op staat geschreven. Ik gok dat dat ‘m is. In mijn gebrekkige Spaans probeer ik tijdens de rit naar zijn huis te vragen waar we een simkaart kunnen kopen en waar we avondeten kunnen scoren. Het vergt wat handen- en voetenwerk, maar de man begrijpt me. De reden dat ik hém begrijp is vooral omdat hij zo aardig is om met simpele woorden, langzaam en goed articulerend Spaans tegen me te praten. Waarvoor dank. We arriveren bij z’n huis waar zijn vrouw ons (in het Spaans) in rap tempo het huisje laat zien. Ze hebben zo’n grote televisie in de woonkamer dat behang overbodig is en verder is bijna alles van hout gemaakt. Ook onze slaapkamer op de eerste verdieping is niet veel meer dan een simpele houten doos. We droppen daar onze tassen en lopen naar het winkelcentrum voor het regelen van de simkaart. Het is even zoeken en ons begrijpend luisteren in het Spaans laat nog wat te wensen over, maar na drie keer heen en weer gestuurd te worden hebben we allebei een werkende simkaart. Het is inmiddels al laat en gaan in de wijk van onze homestay snel wat eten bij een lokaal restaurantje. We vragen aan de eigenaresse of we vegetarisch kunnen eten. Dat is in Chili natuurlijk vloeken in de kerk en de vrouw kijkt ons bedenkelijk aan. Ze kan “wel wat maken”. Een paar minuten later krijgen we een in elkaar geflanst vega brood voorgeschoteld die ik beleefd opeet, maar Maaike met pijn en moeite voor de helft opkrijgt. Morgen weer een nieuwe kans…

Kennismaking

De volgende dag maken we een wandeling door het nabijgelegen Magallanes Nationaal Park. We zien het als een warming-up voor de (waarschijnlijk) heftige meerdaagse trekkingtocht die we later deze week gaan doen. Daarbij is het een eerste kennismaking met de Patagonische natuur en weersomstandigheden. We hebben een rustige start in de ochtend, dus komen rond het middaguur bij de entree van het park. De parkranger laat ons op de kaart zien dat de hike die we bedacht hebben zo’n vijf uur duurt en daarbij meldt hij ook dat het park om 17.00 uur sluit. Dat we het maar weten. Owja, en of we een noodnummer willen achterlaten, voor het geval dat. We weten niet zo goed wat we van al z’n mededelingen moeten denken, dus beginnen maar gewoon ontspannen aan de wandeling door het heuvelachtige landschap. Het pad loopt door heide en bossen met af en toe een leuk uitkijkpunt. Het maken van mooie foto’s laat (tot Maaikes frustratie) nog even op zich wachten, want het weer slaat telkens om als we de fotocamera tevoorschijn halen. De Chilenen hier zeggen zelf ook dat je vier seizoenen in een paar uur kan hebben en dat ervaren wij deze middag ook. Het wisselt van horizontale regen tot een aangenaam zonnetje.

Via het bos, dat we vanwege de lange groene mosslierten die op de boomschors groeien, omgedoopt hebben tot ‘behoorlijk-behaarde-bomen-bos’, lopen we naar het laatste uitkijkpunt met uitzicht over de vallei, Punta Arenas en de zee. En dat onder het genot van een zacht zonnetje, dus fotograaf Maaike is happy! We zijn ruim voor sluitingstijd weer terug bij het beginpunt (niks aan het handje dus) en delen met twee backpackers een taxi terug naar het centrum. Zo teleurgesteld als we gisteren waren met het diner, zo opgetogen zijn we vandaag, want we eten heerlijk bij La Marmita en hun zelfgebrouwen bier smaakt ook top.

Vroeg uit de veren

De volgende ochtend is het nog voor zessen als de wekker gaat en een uur later zitten we in een tourbusje die ons naar een afgelegen pier rijdt. We gaan vandaag namelijk pinguïns spotten! Het zijn wel de “lelijke pinguïns” volgens Maaike, waarmee ze simpelweg bedoelt dat het niet de keizer- of koningspinguïn is die we gaan ontmoeten. Een oranje boot ligt voor ons klaar die ons naar Isla Magdalena brengt. Het eiland is een natuurmonument vanwege de vele pinguïns die daar broeden en leven. Het wordt dan ook goed beschermd en nog voordat we een voet op het eiland zetten, worden we er vriendelijk doch herhaaldelijk op geattendeerd dat we te gast zijn op het eiland. En terecht. Geen rotzooi maken, geen eten of drinken nuttigen en niet te dicht bij de pinguïns komen alstublieft.

We moeten op een afgebakend pad blijven, terwijl de pinguïns vrij over het eiland kunnen waggelen. Het is maart, dus de jonkies zijn een paar maanden oud en beginnen hun donzen vacht langzaam te verliezen. Ze zitten dus niet echt strak in het pak. Het maakt ze er niet mooier op, maar wel schattiger. Eén van de eerste dingen die verder opvalt, is dat het gedrag van onze waggelende vrienden anders is dan in een dierentuin. Overal om ons heen horen we een soort roep om aandacht(?) die telkens bestaat uit drie korte uithalen en één lange, totdat alle lucht uit hun longen is verdwenen.

Wat Maaike en ik allebei niet wisten, is dat de pinguïns een eigen hol graven om in te wonen, te chillen en te schuilen. En geinig dat de rangers op het eiland een nummer bij elk hol zetten, zodat ze allemaal hun eigen huisnummer hebben. Weet de postbode in ieder geval ook waar die z’n vispakketjes moet afleveren. Wat ik altijd mooi vind aan pinguïns (naast het fantastische oncharmante gewaggel omdat ze geen knieën hebben) is dat ze hun hele leven bij dezelfde partner blijven en we zien ze nu dan ook vaak romantisch in paartjes bij hun hol staan. We hebben genoten van onze niet-vliegende vogels en gaan door naar het volgende eiland, Isla Marta.

Rood

Helaas mogen we bij Isla Marta niet aan land, maar als we dicht langs het eiland varen begrijp ik wel waarom. Het eiland ligt flink vol met zeeleeuwen en zeehonden die druk in de weer zijn. Op zich is er genoeg plek voor iedereen, maar ze vechten om de beste spot te bemachtigen. Met name de alfa mannetjes brullen en stoeien wat af.

Tussen al het geduw en geschreeuw liggen heel veel jonge zeehonden en zeeleeuwen die het allemaal gelaten aanschouwen. Ondertussen geeft de schipper ons informatie die ik niet had willen missen en jullie ook niet wil onthouden. We zien op bepaalde plekken rood gesteente op het eiland, maar dit is dus niet echt rood. Dat is de stront van de zeehonden en zeeleeuwen. Dat die kleur rood is komt dan weer door de vissen die ze dagelijks eten. Bedankt voor deze info, schipper.

We varen weer terug naar Punta Arenas en worden met de bus afgezet in het centrum. Daar lunchen we bij een koffietent genaamd Wake Up. Als we achteraf op Google Maps kijken, blijkt dat dit de meest zuidelijke plek op deze aardkloot is waar we waarschijnlijk ooit zullen komen. We gaan vanaf nu namelijk verder reizen naar het noorden. Onze eerstvolgende stop in Chili is Puerto Natales, een kleine drie uur rijden met de bus.