Met van Perlo… in Torres del Paine: ‘O-circuit’

Puerto Natales is een havendorp waar niet heel veel te beleven valt, maar dat is ook niet belangrijk, want het dorp ligt dichtbij één van de grootste toeristische trekpleisters van Patagonië. Twee uurtjes rijden en je bent in Nationaal park Torres del Paine, waar we een pittige trekkingtocht gaan doen.

Voorbereiding

We hebben vlak voor ons vertrek naar Puerto Natales zeven overnachtingen gereserveerd op campings in het nationale park Torres del Paine. Die reserveringen zijn vereist om de O-circuit (ook wel ‘circuito completo’ genoemd door locals) te mogen lopen. Dit is zo’n geliefde achtdaagse trekkingtocht dat je normaal gesproken een half jaar tot een jaar(!) van tevoren moet reserveren. Geen idee hoe het ons dan gelukt is om dit een paar dagen van tevoren voor elkaar te krijgen, maar wij gaan ons de komende twee dagen in Puerto Natales goed voorbereiden (ook mentaal) op deze toffe uitdaging. Om te beginnen huren we een aantal essentiële spullen. Het blijkt een dagtaak om een tent, slaapzakken (een hele dikke, warme voor Maaike), wandelstokken voor Maaike, slaapmatjes, een kooksetje en een gasblik te regelen. De volgende dag gaan we op zoek naar voedsel dat voedzaam, lichtgewicht, makkelijk te bereiden en niet te duur is. Ook dat is een uitdaging, maar we denken dat we voor zes avonden eten hebben en bijna elke dag kunnen ontbijten en lunchen. “Men zegt” dat we gedurende de tocht wel wat kunnen kopen bij de campsites, maar dat dat prijzig is, dus dat willen we zoveel mogelijk voorkomen. We hebben alles verzameld, nu moeten we het nog in de tas zien te krijgen. Het is een behoorlijke puzzel, maar na vijf keer in- en uitpakken past het in (en aan) de tassen. In onze hostelkamer doen we de backpacks op onze rug om te voelen hoe zwaar ze zijn. We vallen nog net niet achterover op het bed. Oef, dit zal heftig worden, maar dat is voor latere zorg (morgen dus…). Vanavond eerst nog maar even goed genieten en ons buikje volbunkeren bij de lokale sushi toko. Nomnomnom.

Beginnersfoutje (dag 1)

De bus naar de entree van het park vertrekt ‘s ochtends om kwart voor zeven. Het landschap is hier al prachtig en we zien veel lama’s over de gele grasvlakten lopen. We stappen de bus uit en laten onze campingreserveringen zien bij de entree. Nu gaat het echt beginnen. Op naar de eerste camping, genaamd Serón. De totale afstand is 14.3 kilometer, waarbij we 395 meter stijgen en 355 meter dalen. Een inkomertje dus. Nog voordat we goed en wel vertrokken zijn, interpreteer ik het eerste wegwijsbord verkeerd en lopen we de verkeerde kant op. Een beginnersfoutje. De tassen voelen behoorlijk zwaar en de bilspieren beginnen na een kwartier al goed te branden. Dat doet de zon ook, dus al gauw gaan onze jassen en truien uit. De vergezichten over de heuvelachtige vallei met beginnende herfstkleuren en in het midden een meanderende gletsjerrivier zijn een waar plaatje.

Na 4,5 uur wandelen komen we aan bij camping Serón en testen we meteen ons kooksetje. Maaike raadt me aan om de pasta in twee keer te koken, aangezien het pannetje niet heel groot is. Ze gaat even naar de wc en als ze terugkomt heb ik overmoedig en eigenwijs toch het hele pak in één keer erin gegooid. Het werkt voor geen meter en zorgt voor gehannes en een knoeiboel. Een beginnersfoutje. Na het eten laten we onszelf heerlijk in het gras vallen en genieten we van de laatste zonnestralen van de dag. We zijn toch al best moe van de eerste wandeling, dus gaan vroeg slapen. Dan blijkt dat we onze tent net niet handig neer hebben gezet, want onze billen liggen hoger dan onze voeten en ons hoofd. Niet heel comfortabel, maar dat beginnersfoutje maken we morgen niet nog een keer.

Adembenemend (dag 2)

We wandelen vandaag van camping Serón naar camping Dickson. Dat is 18,2 kilometer, waarbij we 525 meter stijgen en 490 meter dalen. Bij zonsopkomst fluit een prachtige weideleeuwerik met rode borst ons goeiemorgen. We lopen langs de helderblauwe rivier en een paar kleine meren richting de andere kant van de bergpas. Bovenop de bergpas hebben we uitzicht over het Paine meer, met heel erg in de verte een glimp van een gletsjer.

We lopen over heides, grasvlakten en kleine moerasgebieden en zien op verschillende plekken op ons pad verse uitwerpselen die onze zintuigen op scherp zetten. Van alle dieren die hier leven, moet dit namelijk wel van een puma zijn. Supertof om die tegen te komen natuurlijk, maar tegelijkertijd misschien toch ook weer…niet. Het blijft (on)gelukkig enkel bij uitwerpselen.

Na een kleine zes uur lopen, zien we het bordje dat het nog één kilometer naar de camping is. Een minuut later zien we vanaf de heuvel perfect hoe de camping erbij ligt. Werkelijk adembenemend. De ranch ligt in de bocht waar de rivier uitloopt in het gletsjermeer, met op de achtergrond verschillende kleuren bergen en de gletsjer die we aan het begin van de dag al zagen. De bergtoppen rondom de gletsjer worden in de namiddag onder een maagdelijk wit wolkenlaken toegestopt. We genieten hier volop van de omgeving, keilen stenen bij het meer en ik ben nog gek genoeg om in datzelfde meer te skinny dippen. Jep, dat is koud. Gelukkig warm ik snel op in de slaapzak en vallen we als een blok in slaap.

Wauw (dag 3)

We zouden graag langer blijven bij camping Dickson, maar moeten vandaag gewoon weer door naar de volgende, camping Los Perros. Een hike van 12,5 kilometer met 705 meter stijgen en 320 meter dalen. Het is een licht bewolkte dag en het pad loopt langs een snelstromende rivier. Het uitzicht is vandaag niet heel bijzonder, maar op het einde van de dag worden we getrakteerd op een mooie verrassing. We lopen een steiler stuk omhoog, waar de groene struiken overgaan in grauwe, grijze stenen. We wandelen richting een gletsjer en pas als we helemaal bovenaan komen, zien we onder ons een waanzinnig gletsjermeer opdoemen.

Wauw, dat is onverwachts mooi! Een paar minuten later komt een andere wandelaar bij de top en schreeuwt letterlijk “wauw” op het moment dat hij het meer ziet. Ja, het is echt heel nice. Een half uurtje later (en ruim vier uur nadat we vanochtend vertrokken waren) komen we aan bij camping Los Perros. Hier is het allemaal heel basic, warm douchen zit er bijvoorbeeld niet in vandaag. Het is wel heel gezellig in de kookruimte en het gesprek van de dag gaat over de wandeling die morgen op het programma staat (waarover zo meer). We raken aan de praat met Nadja en Kevin, een Zwitsers koppel dat ook langere tijd aan het reizen is. We spelen nog wat spelletjes met ze voordat we naar bed gaan. Wel het vermelden waard, Maaike gooit tijdens één potje Yahtzee vier(!) keer Yahtzee. Hoeveel geluk kan je hebben…

Golfslagbad (dag 4)

Vandaag is de hike die bij iedereen toch wat innerlijke onrust veroorzaakt. Van camping Los Perros naar campingsite Grey is het 14,8 kilometer lopen. Dat lijkt niet zoveel, maar de hoogtemeters zijn pittig, namelijk 1145 meter stijgen en 1585 dalen. Op de wandelkaart staat dat je hier 11 uur over doet. Gewoonlijk kan je dit stuk dan ook in twee dagen lopen, maar vanwege corona is een campingsite gesloten. Normaal gesproken is het verboden om in het donker te lopen, maar nu sommeert zelfs de ranger ons dat we om uiterlijk 7 uur ‘s ochtends moet starten. Wij starten de dag in ieder geval top, want ik stap in het pikkedonker uit de tent en ga op onze knijpyoghurtjes staan. Alles zit onder, fantastisch. Ik ruim het zo snel mogelijk op, want het begint te regenen, maar ook omdat Nadja en Kevin (het Zwitserse koppel) op ons staan te wachten. Zij hebben namelijk allebei een hoofdlampje en wij maar één zaklampje, dus om nog iets te zien nu om kwart over zes ‘s ochtends gaan we gezamenlijk op pad. We lopen het eerste stuk door een bos en ik loop achteraan, maar heb geen licht dus zie vrij weinig. Een uur lang moet ik letterlijk drie stappen vooruit denken en anticiperen om niet op m’n snufferd te gaan door boomwortels, boomstronken, diepe modderplassen en uitstekende stenen. Zowaar lukt het me om niet op m’n plaat te gaan. Joepie! Wat minder ‘joepie’ is, is dat het al de hele tijd regent. Dat wordt nog een stuk heftiger als we uit het bos komen en het voelt alsof we in een windtunnel staan. Hoe dichter we bij de top komen, hoe horizontaler de regen. We hebben allebei een regenjas aan en Maaike ook nog een poncho daaroverheen. Toch zijn we als we na flink doorstappen bij de top aankomen doorweekt tot onze onderbroek.

Het is zo koud bovenop de berg dat we amper kunnen genieten van de gigantische gletsjer Grey waar we naast lopen. We haasten ons naar beneden en in Maaikes schoenen hoor ik dat het een golfslagbad is. Bij de gesloten campsite halverwege gooien we in enkele minuten pinda’s, gedroogd fruit en een Snickers in onze mik. We moeten door, want anders koelen we echt teveel af. De automatische piloot gaat aan en we vlammen naar camping Grey. Slechts zeven uur na ons vertrek vanochtend komen we aan bij de camping en we zijn zelfs te vroeg om al in te checken. In de wc trekken we droge kleren aan, maar ik heb geen slippers meegenomen (om gewicht en ruimte te besparen), maar dat is nu niet ideaal. Terwijl ik op Maaikes slippers de tent (in droog weer) opzet, maakt Maaike binnen thee klaar. Als Maaike haar slippers weer aan moet, bind ik vuilniszakken om m’n voeten als schoenen. Je moet toch wat. Echt alles is doorweekt en we hebben er een hard hoofd in dat het droog is voor morgenochtend. We verwennen (lees: troosten) onszelf met pizza en bier (Patagonia austral hoppy lager, echt een aanrader) in het restaurant dat ze hier hebben en krijgen dan te horen dat we op de overloop bij de kachel wat spullen kunnen neerleggen om te drogen. Nice! Fingers crossed dat vooral onze schoenen morgenochtend weer droog zijn.

Weergoden (dag 5)

Vandaag wandelen we van campsite Grey naar campsite Paine Grande. Een (welkome) rustige dag van 13,6 km met 570 meter stijgen en 585 meter dalen. De belangrijkste vraag (als we door de nachtvorst met ijsschilfers op onze tent wakker worden) is natuurlijk: zijn de schoenen droog?! Maaike gaat het checken en komt met een opgewekt loopje terug. Ja hoor, nagenoeg droog! En alle andere kleren ook. Wat een meevaller. Een kleine tegenvaller is dat Maaike merkt dat ze flink last heeft van haar schouders, doordat haar rugzak niet helemaal top zit. We besluiten van rugzak te wisselen. Die van mij is wel zwaarder, maar zit goed op de heupen dus dat belast vooral de benen.

Zo slecht als de weergoden het gisteren met ons voor hadden, zo goed gehumeurd zijn ze vandaag. De zon schijnt volop, dus voordat we richting Paine Grande lopen, nemen we eerst nog even een kijkje bij gletsjer Grey die we gisteren voorbij gevlamd zijn. Ja, nu is het wel echt prachtig om de reusachtige blauwe ijsmassa tussen de bergen te zien liggen en de afgebrokkelde stukken ijs in het meer te zien drijven. We lopen goed gemutst en op een rustig tempo langs meer Grey (ze zijn hier niet bepaald creatief met namen) naar campsite Paine Grande. We genieten non-stop van het sensationele mooie uitzicht over het meer en na vijfenhalf uur kunnen we onze tent opzetten bij Paine Grande. We zijn vooraf al gewaarschuwd voor de harde wind die hier kan waaien, dus we zijn blij dat we de tent achter een houten windschot kunnen plaatsen. En eigenlijk komt de wind wel goed van pas, kunnen onze laatste vochtige kleren nog even goed drogen. Na een lekkere maaltijd en een douche duiken we met een fris en fruitig gevoel de slaapzak in. Dat gevoel duurt helaas niet lang, want de weergoden hebben weer wat leuks bedacht. Het begint zo hard te waaien dat er een zandstorm ontstaat in onze tent. Alles zit onder en de hele nacht blijft het zo stormen. Uit ervaring kan ik nu zeggen dat zandhappen en tukken geen gelukkige combi is. Lekker dan.

Wijs (dag 6)

De volgende ochtend voelen we ons vies en een beetje ellendig door de gebroken nacht. Niet de beste voorbereiding om van campsite Paine Grande naar camping Francés te lopen. Een 9,2 kilometer lang pad met 420 meter stijgen en 200 dalen. Dat klinkt niet veel, maar dan reken ik een flinke klim van een paar uur naar een mooi uitkijkpunt niet mee en het is natuurlijk wel vet om daar ook naartoe te gaan. We hiken langs het Skottsbergmeer dat door de zon en de wind alle tinten blauw aantikt. Maaike kan er alleen wat minder van genieten, want haar benen zijn moe, heel moe. Mijn tas was gisteren misschien toch te zwaar voor d’r. Maaike twijfelt daarom enorm of het niet verstandiger is om het uitkijkpunt over te slaan. We hebben hierna tenslotte nog twee lange dagen voor de boeg. De tweestrijd tussen wijsheid en niet willen opgeven is groot bij Maaike, maar we maken het wijze besluit om direct door te lopen naar camping Francés.

We zijn in totaal maar drie uur onderweg geweest als we daar aankomen. Fijn voor Maaike d’r benen. De plek waar ze de camping hebben neergezet is op z’n zachtst gezegd “interessant”. De camping ligt op een steile helling, midden in het bos. Ze hebben dan ook overal houten plateaus gemaakt waar je je tent op kan zetten. Dat betekent dus wel creabea de tent opzetten, want haringen ga je niet door die houten planken heen krijgen. Het andere “interessante” aan de ligging van de camping, is dat de receptie, kookruimte, toilet/douchegebouw en het restaurant niet op één hoogte liggen, maar onder elkaar liggen en ook nog eens ver verwijderd van de plateaus voor de tenten. Echt heel fijn als je al dagenlang aan het hiken bent in de bergen. We plannen de activiteiten zoals toiletbezoek en eten in het restaurant daarom zo efficiënt mogelijk (lees: blaastraining tot etenstijd). Buiten bij het restaurant zitten we aan een picknicktafel en pakken we de laatste zonnestralen mee, terwijl we een goed portie quesadillas oppeuzelen en een biertje drinken. Dat biertje voelen we behoorlijk naar onze benen zakken als we weer naar boven moeten lopen om ons bed op te zoeken. Als dat morgen maar beter voelt…

Eetpiraten (Dag 7)

Na een goede nachtrust vertrekken we naar camping Chileno. Een aardig stuk van 16,3 kilometer met in totaal 885 meter stijgen en 645 meter dalen. Het is lekker weer en de uitzichten zijn zoals gewoonlijk weer fantastisch. Na ruim twee uur wandelen vraag ik aan Maaike of zij eigenlijk betaald heeft voor het eten en drinken gisteravond. Ze kijkt me vragend aan en zegt “dat heb jij toch gedaan”. “Ik dacht juist dat jij dat gedaan had, maar ik bedenk me nu dat ik de portemonnee had”, antwoord ik. Dat is wel heel onbeschoft, maar we gaan nu ook niet meer helemaal teruglopen. Deze onbedoelde eetpiraten vervolgen hun weg en het is zulk lekker weer dat we voor het eerst in een korte broek en t-shirt kunnen lopen. Heerlijk.

De jas moet wel weer aan als we door een vallei lopen waar de wind doorheen raast. Bij het smalste gedeelte moeten we zelfs flink voorovergebogen onze stappen zetten. Niet veel later arriveren we (na in totaal zesenhalf uur lopen) bij onze laatste camping van onze trekkingtocht. Het is ook meteen de slechtste (ja, nog slechter dan camping Francés). De medewerkers zijn onverschillig, het sanitair is goor, koken is verboden en eten kopen is belachelijk duur. We zullen toch energie in onze lichamen moeten gooien, dus eten we absurd duur in het restaurant. Het voelt als verdiende karma voor deze eetpiraten. We gaan op tijd naar bed, want morgen rinkelt de wekker om half zes.

Voldaan (dag 8)

De reden dat we vroeg opstaan op de laatste dag heeft twee redenen. Ten eerste willen we de zonsopkomst zien vanaf “het” uitkijkpunt van het nationale park en ten tweede moeten we om uiterlijk twee uur terug zijn bij de entree van het park, want dan vertrekt onze bus terug naar Puerto Natales. In totaal moeten we 15 kilometer afleggen en 1025 meter stijgen en 1180 dalen. We gaan in het donker op pad naar de voet van de driepuntige rotsformatie die het nationale park zijn naam geeft, Torres del Paine. Onze timing is perfect, want precies als we bij de torens aankomen beginnen de wolken roodoranje te kleuren. We genieten ondanks de kou en de regen van het kleurrijke schouwspel en worden verwend met een regenboog en de roodgloeiende torens op de achtergrond. Na een uurtje op de top beginnen we het koud te krijgen en hobbelen we terug naar beneden.

Bij camping Chileno ontbijten we snel wat (hadden we nog niet gedaan) en wandelen dan terug naar het punt waar we acht dagen geleden van start gingen. Op die weg terug komen we ontzettend veel dagjesmensen tegen die op weg zijn naar de voet van de “torres”. Sommigen hebben duidelijk hun eigen vermogen overschat of de natuur onderschat. Hijgend vraagt een vrouw in een normale spijkerbroek aan ons “How far is it to the top?” Nou mevrouw, u bent nog niet op een kwart. Veel succes. Met de gedachte dat we bijna aan het einde van onze enerverende tocht zijn, kijken we na vijfenhalf uur nog eenmaal om naar de massieve bergketen die we getrotseerd hebben. Een perfecte regenboog vormt zich over het pad waar we zojuist vandaan komen. Een briljante afsluiting van een indrukwekkende belevenis. Met een voldaan gevoel stappen we de bus in, terug naar de bewoonde wereld.