We gaan de outback in! We zijn voorbereid, maar vinden het ook wel een beetje spannend. Tegelijkertijd verwachten we dat het urenlange rijden waar geen einde aan lijkt te komen ook gewoon saai is. Een avontuur op zich en hopelijk worden we ook nog getrakteerd op indrukwekkende natuur en cultuur.
Zeefossielen
We hebben de kuststreek nu echt verlaten en rijden het binnenland in richting Richmond. Dit dorp ligt een beetje aan de rand van de outback en het is er, ondanks de hitte, nog best groen. Dat zal ook wel komen door de Flinders rivier die hier langs stroomt. Op de camping vertelt een bejaarde man ons tijdens het koken dat dit gebied, dat ooit 40 meter onder water stond, de perfecte plek is voor archeologen (in spe) om zeefossielen te vinden. We geloven hem gelijk, want hij werkt bij het museum hier om de hoek en uit z’n verhalen en uitleg valt wel op te maken dat ie hier al heel z’n leven mee bezig is geweest. We hebben helaas geen tijd om de volgende dag het museum te bezoeken en zelf fossielen te zoeken, want we moeten nog héél ver rijden. We doen vandaag dan ook niks anders. We rijden langs hoge termietenhopen die ooit door wegwerkers zijn verkleed als vogelverschrikkers en stoppen enkel om te tanken.
‘Sorry, no fuel’
Zonder benzine komen te staan is één van de grootste nachtmerries tijdens het rijden in de outback. Langs een tankstation rijden met een benzinetank die nog voor driekwart gevuld is lijkt ons echter geen probleem. Als we vervolgens in de honderden kilometers daarna tot twee keer toe borden langs de weg zien staan met ‘Sorry, no fuel’ beginnen we toch wel een beetje zenuwachtig te worden. We hebben hier geen internetbereik (ook niet rustgevend), maar via de app maps.me zien we dat er over 65 kilometer een tankstation zou moeten zijn. Dat zouden we wel moeten redden. En ja hoor, met nog een restje in de benzinetank komen we aan bij het tankstation. Made it! Maar we blijken te vroeg te juichen, want de pomp werkt niet. Nooohh! De medewerker vertelt dat het vandaag zo heet is (bijna 45 graden) dat de pomp afslaat. “Je kan het vanavond vanaf 8 uur weer proberen”.
Geniepig
Het is voor ons echt een no-go om in het donker te rijden, dus de enige oplossing is om hier te slapen. En laat hier nou net een camping met restaurant zijn. We verdenken ze gekscherend van een geniepig verdienmodel, want meerdere reizigers zijn hier op dezelfde manier gestrand. We krijgen wel een warm welkom, want het is happy hour dus onder het genot van wat pinten spelen we wat kaart- en dobbelspelletjes. Helaas is niet alleen het welkom warm, maar ook de douche en de nacht. Lekker zweten in bed dan maar. De volgende ochtend staan we heel vroeg op en we zijn opgelucht als blijkt dat de tankpomp het inderdaad weer doet. We druppelen Bruce helemaal vol en maken ons op voor weer een hele dag rijden. Op naar Alice Springs. Hoe dieper we de outback inrijden, hoe eentoniger de omgeving. Het rode zand voert de boventoon, maar het is wel minder dor en droog dan verwacht. Waarschijnlijk komt dat door de immense regenval die een groot deel van Australië de laatste weken heeft geteisterd.
Onveilig
We vermaken ons door ons trouwfeestplan te bedenken en podcasts te luisteren. Verder groeten we elke keer tegenliggers, waaronder de chauffeurs van zogeheten ‘road trains’, ruim 50 meter lange vrachtwagens die over de snelweg jakkeren. Zo nu en dan rijden we over een veerooster waar Maaike van schrikt als ze op d’r telefoon zit te scrollen, dus om haar te waarschuwen schreeuw ik elke keer van tevoren “GRID!”, maar daar schrikt ze ook weer van… Na meer dan 10 uur rijden komen we aan in Alice Springs, een stad in de middle of f*cking nowhere. Het schijnt een onveilige stad te zijn omdat er veel Aboriginals zijn die zich misdragen. De redenen en achtergrond van de misdragingen vergt overigens wat toelichting, maar een korte samenvatting is: armoede, onbegrip en wantrouwen tussen culturen en een falend overheidsbeleid. We merken er gelukkig niks van en na een rustige nacht bezoeken we het naastgelegen West MacDonnell National Park (nee, er staat hier nergens een grote gele M naast de weg).
Bevallen
We starten de dag ontspannen bij Simpsons Gap, een vredige plek waar we helemaal alleen zijn. Nou ja, bijna. De kleine rotskangoeroes hoppen rustig over de rode keien, vogeltjes tjilpen terwijl ze tikkertje lijken te spelen rond de waterpoel en de ochtendzon spiekt over de bergrand heen. Heerlijk. Daarna rijden we door naar Standley Chasm. Deze roodkleurige, 80 meter hoge kloof is een heilige en spirituele plek voor de vrouwen van de Arrernte stam. Zij kwamen naar deze plek om te bevallen en mannen mochten hierbij absoluut niet aanwezig zijn. We sluiten de ochtend af bij de Serpentine gorge en een okergroeve. Het kleurenpallet van de ijzerhoudende mineralen in het gesteente doet ons denken aan de zeven- en veertienkleurenberg in Salta. Het oker wordt trouwens door de inheemse stammen gebruikt om kleurrijke muur- en lichaamsschilderingen te maken. Dan is het tijd om richting het spektakelstuk van de Australische outback te rijden: Uluru, ook wel bekend als Ayers Rock.
PLAATS JOUW REACTIE
Leave a Reply
COMMENTS