Met van Perlo… bij Iguazú falls

De Iguazú watervallen op de grens tussen Argentinië en Brazilië zijn de grootste ter wereld en behoren tot de zeven natuurwonderen. Een kans om daar naartoe te gaan laten we natuurlijk niet schieten.

Argentijnse kant

We verblijven in Puerto Iguazú, een dorp bij het drielandenpunt van Argentinië, Brazilië en Paraguay. Vanaf hier nemen we ‘s ochtends de lokale bus naar Iguazú national park. Normaal gesproken kan je hier over de hoofden van andere toeristen lopen, maar nu is het laagseizoen en valt het reuze mee. We zijn nog geen minuut in het park en ik loop al wel bijna op het hoofd van een dikke, harige spin die ons pad kruist. Maaike vindt het meteen al spannend om onder de bomen door te wandelen, maar ze zal wel moeten als ze het watervallenstelsel wil zien.

Hier aan de Argentijnse kant zijn er drie looproutes. Het eerste pad loopt bovenlangs de watervallen en we kijken onze ogen uit als we voor het eerst de kilometerslange vloedgolf aan water naar beneden zien kletteren. De zon schijnt volop en dat zorgt in combinatie met de waterdruppels van de watervallen voor geweldige regenbogen op de voorgrond. Het is moeilijk te bevatten hoe gigantisch groot het is, maar dat wordt wel iets duidelijker als we even later over het pad lopen dat ons bij de onderkant van de watervallen brengt. Hier is nog beter zichtbaar (en hoorbaar) hoe krachtig het water ter aarde stort. Wat ook duidelijk zichtbaar is, is de kleur van het water. Die is niet helderblauw, zoals een paar decennia geleden, maar lichtbruin. Het komt door de ontbossingen stroomopwaarts in Brazilië, waardoor bij regenbuien de losse grond de rivier in stroomt. Best wel triest.

Ondertussen zweven zwarte gieren over de Iguazu rivier op zoek naar een lunchmaaltijd. Wij lunchen met wat friet en nemen dan een boemeltrein die ons stroomopwaarts van de rivier brengt. Vanaf daar is een lange loopsteiger gemaakt naar het spektakelstuk van het watervallenstelsel, “Garganta del Diablo”. Onderweg komen we de prachtige pluchekapgaai tegen en extreem nieuwsgierige coatis. Die zijn familie van de wasbeer en hebben een langwerpig, schattig snuitje. Op borden in het park staat dat ze gevaarlijk kunnen zijn, maar op basis van onze ervaring is dat klinkklare onzin. Dat betekent niet dat je ze zou moeten aaien natuurlijk, wat een aantal debiele toeristen wel doet. We komen aan bij Garganta del diablo, wat “keel van de duivel” betekent. Wel toepasselijk, want hier stort per seconde een miljoen liter water naar beneden. Het begint bij ons een beetje te duizelen als we van bovenaf naar beneden kijken. Onvoorstelbaar dat zoveel water door de zwaartekracht in de afgrond verdwijnt. Een indrukwekkend einde aan de Argentijnse kant van de watervallen.

Braziliaanse kant

De volgende dag gaan we weer naar de watervallen, maar nu nemen we de bus de Braziliaanse grens over om de Iguazú watervallen aan die kant te bewonderen. Bij het kopen van de bustickets vragen we voor de zekerheid of we, naast onze paspoorten, nog iets anders nodig hebben en het antwoord is een resolute “nee”. De grensovergang richting Brazilië is echt een wassen neus. Onze tassen worden niet gecontroleerd en of we corona hebben interesseert ze ook niets. Lekker makkelijk.

Als we bij de watervallen aankomen is het meteen duidelijk dat het aanzicht vanaf hier heel anders is. We hebben een panoramisch overzicht over het watervallenstelsel en krijgen in één oogopslag een beeld bij de ontzagwekkende cijfers. In totaal zijn er 275 watervallen, de hoogste waterval is 82 meter en het hele stelsel is 2,7 kilometer breed. Impressive. We kunnen aan de Braziliaanse kant helemaal tot onderaan “de keel van de duivel” lopen en dat is een hele belevenis. We zijn omringd door oorverdovend, bulderend water en worden zeiknat. Gelukkig schijnt ook vandaag de zon volop, dus kunnen we met droge kleren in de bus stappen die ons terugbrengt naar Argentinië.

Helaas is de busrit onnodig stressvol. De man die ons vanochtend vertelde dat we alleen ons paspoort nodig hadden bleek niet goed geïnformeerd, want we blijken een formulier in te moeten vullen om Argentinië terug in te mogen. Dat moet online, maar we hebben bij de grens geen internet. Met behulp van een medepassagier die goed Engels en Spaans spreekt en de buschaffeur die een internet hotspot voor ons maakt lukt het na anderhalf uur eindelijk om de juiste documenten aan de douanier te laten zien. Alle mensen die al die tijd in de bus hebben moeten wachten zullen niet blij zijn geweest met ons, maar wij zijn wel blij dat we in de avond aankomen bij ons appartement. Morgenochtend vertrekken we namelijk al om vijf uur richting onze volgende bestemming, Bolivia!