Met van Perlo… in Mendoza

We dompelen onszelf onder in de Argentijnse wijnen. Waar kan je dat beter doen dan in dé wijnstreek van Argentinië, Mendoza. En als we daar toch zijn, bezoeken we gelijk het Andesgebergte dat op steenworpafstand ligt.

Ritme

Door de bus van Bariloche naar Mendoza te pakken, nemen we na anderhalve maand nu echt afscheid van het prachtige Patagonië. We nemen ook meteen goed afstand, want de nachtbus doet er maar liefst 20 uur over. Zo’n lange busrit hebben we allebei nog niet eerder getrotseerd. Als we in de ochtend aankomen kunnen we gelukkig gelijk in ons appartement. Daarna verkennen we het stadscentrum door onze was te droppen bij een wasserette en op zoek te gaan naar een “Sube-kaart”. Dat is een pasje waarmee je met het openbaar vervoer kan reizen. Het is een licht frustrerende speurtocht van een paar uur, want zelfs bij het toeristenkantoor kunnen ze ons niet helpen. De pas is overal al tijden uitverkocht, dus we staan met lege handen. Niet de beste manier om het openbaar vervoer te promoten. We verwennen onszelf met een goddelijk lekker ijsje en lopen via verschillende stadsparken richting ons appartement. Door de lange busrit voelen we ons energielevel in de namiddag al behoorlijk wegsijpelen. Als we besluiten om vroeg te eten zodat we op tijd naar bed kunnen, maken we kennis met het ritme van de Argentijnen hier. Alle restaurants houden een siesta tot minstens zeven uur ‘s avonds. We vinden gelukkig nog een simpele pizzaria en schrikken bijna van de schandelig lage prijzen voor een hele fles wijs. Voor een schamele twee euro drinken we een slaapmutsje bij onze pizza’s.

Bodega

De alcohol van de wijn van gisteravond is nog maar net uit ons bloed verdwenen als we de volgende ochtend op pad gaan voor nog meer wijn. Samen met onze nieuwe Vlaamse vrienden Feline en Arno (die we ontmoet hebben in de bus van Bariloche naar Mendoza) gaan we op wijntour langs de wijngaarden (bodegas) aan de rand van de stad. En de beste manier om dat te doen is natuurlijk op de fiets! Onze eerste stop is bij de grote wijngaard La Rural, die ook een museum heeft waar de geschiedenis van het productieproces wordt uitgelegd en tentoongesteld. Wat vooral uit het oog springt zijn de royale houten wijnvaten voor de opslag die vroeger gebruikt werden. We mogen verschillende wijnen proeven en die smaken ons wel, dus met twee flessen wijn in onze rugzak gaan we naar de volgende wijngaard, Bodega Domiciano. De hoofdweg tussen de wijngaarden is niet om over naar huis te schrijven, maar zodra je voet zet op de bodega, kom je in een idyllische wereld. De wijnproeverij met heerlijke wijnen doen ze hier bij Domiciano op rap tempo en wordt opgevolgd door een rondleiding van de enigzins aangeschoten medewerkster. Ze leidt ons over het prachtige complex met een charmante wijnkelder, olijfbomen langs de wijngaard en een mediterraanse tuin. Na een luxe lunch in de tuin, inclusief wijn uiteraard, springen we weer op onze tweewielers en sluiten de middag af bij Bodega Tempus Alba en Bodega Viña al Cerno. Helaas kunnen we bij beide niet lang blijven, want om zes uur moeten we de fietsen weer inleveren. Mogen we onszelf na vandaag wijnkenners noemen? Verre van, maar het was wel een heerlijke wijnproefdag.

Gaucho

De volgende dag brakken we uit in de zon bij Bröd, een rustig eettentje in het centrum van de stad. We kunnen het niet laten om ‘s avonds samen met Arno en Feline één van onze wijnen die we bij de wijntour op de kop hebben getikt open te trekken in een stadspark. Even later, tijdens het hippe avondeten bij The Rabbit, vragen we aan Maaike alvast wat tips voor onze activiteit van morgenmiddag. We gaan namelijk paardrijden!

De volgende middag worden we opgehaald door Franco. Hij is een ‘gaucho’, de Argentijnse benaming voor een veedrijver te paard. Hij neemt ons vandaag op sleeptouw. We rijden eerst met de auto een stuk de bergen in en aan het einde van de doodlopende grindweg staat een kleine boerderij. De paarden worden opgezadeld en na een korte uitleg hobbelen we stapvoets de bergen in. Al snel blijkt dat Maaike een lieverdje heeft gekregen (of ze heeft d’r knol gewoon goed onder controle) en ik heb een wat eigenwijzer exemplaar toebedeeld gekregen die absoluut niet achteraan wilt lopen en dus af en toe een drafje inzet. We lopen door beekjes, gaan steile hellingen op en af en bereiken zo een hoogte van bijna 3000 meter. Daar genieten we een tijdje van het prachtige uitzicht over het Andesgebergte en vervolgen daarna onze weg. Tegen het einde van onze rit zegt onze zuiderbuur Arno dat m’n paard begint te “slabakken”, oftewel, een beetje sloom wordt. Gelukkig is het niet ver meer en als we het rondje voltooid hebben en terugkeren bij de boerderij gaat de zon precies onder. We zijn niet de enige die genieten van de roodpaarse kleuren in de lucht, want het is gezellig druk op het terrein met rondlopende geiten, paarden, varkens, koeien, konijnen, honden en kittens. De Argentijnse asado (barbecue) gaat aan en we smullen van het lekkere eten en de wijn. Er is hier totaal geen lichtvervuiling, dus we kunnen de sterrenhemel en melkweg hier waanzinnig bewonderen terwijl we onszelf warmhouden bij het vuur. Een betoverend einde van een fraaie dag.

Wist je dat?

De volgende dag doen we rustig aan en bezoeken we het enorme park San Martin. We gooien ons laken uit onder een palmboom langs een watertje. We lezen en luieren wat in de zon en in de namiddag worden we vergezeld door Arno en Feline. Arno is altijd wel in voor een ‘wist-je-datje’ en vertelt ons dat Mendoza veel parken heeft, zodat mensen dan snel naar een veilige open plek kunnen gaan op het moment dat er een aardbeving is. En onze lieve Belgische belhamels hebben een kleine verrassing voor me meegenomen, namelijk een taartje om alvast te vieren dat ik morgen jarig ben. We vieren het deze avond alvast, want morgen zitten we de hele dag in de bus, op weg naar onze volgende bestemming, Salta.