Met van Perlo… op Curaçao

Nederlanders gaan over het algemeen naar Curaçao voor een ontspannen strandvakantie. Lekker luieren en genieten van het mooie weer, met soms een uitstapje om het eiland te verkennen. Wij zouden niet durven om daar van af te wijken.

Afspraak is…

Bij aankomst op Curaçao wordt meteen duidelijk hoe ontspannen de mensen hier zijn en hoe ze met regels en afspraken omgaan. Bij de douane moeten we onze negatieve PCR-test laten zien. Ik kan die van mij alleen even niet vinden op mijn telefoon tussen alle andere formulieren die we hebben moeten invullen. “Heb jij diezelfde als die dame daar?”, vraagt de douanier terwijl hij naar Maaike wijst. Ik knik bevestigend en de douanier zegt “Oke, is goed hoor. Loop maar door.” Als we vervolgens bij de paspoortcontrole komen blijft Maaike d’r poortje een rood lampje geven. De gezichtsherkenning komt niet overeen met de foto op haar paspoort. “Heb je een andere ID?”, vraagt de douanier. Maaike pakt haar rijbewijs erbij, maar ook die foto komt niet goed overeen. “Echt errug”, is het droge antwoord van de man en we mogen alsnog doorlopen. We halen de huurauto op en rijden naar ons appartementencomplex. De poort is gesloten en als we meerdere keren op de intercom drukken gebeurt er niks. Na een paar minuten begint Maaike te toeteren. Nog steeds gebeurt er niks. Maaike toetert er flink op los, zo erg zelfs dat ik hoor dat het gas van de toeter opraakt. Gelukkig gaat op miraculeuze wijze de poort ineens open en kunnen we naar binnen. Vervolgens is er niemand bij de receptie en we waren ons appartement niet binnen gekomen als Maaike niet van tevoren bij de reviews op booking.com had gelezen dat er een envelop met de sleutel in de brievenbus kan liggen. Ook dat is Curaçao.

Snorkelen

We hebben van tevoren bewust een bepaalde week uitgekozen om naar Curaçao te gaan. Myrthe, een goede vriendin van Maaike, verblijft nu namelijk ook op Curaçao, in een appartement bij haar schoonouders. Zij is al een keer op Curaçao geweest, dus we dopen Myrthe om tot onze gids deze week. We pikken haar de volgende ochtend op en gaan naar Blue Bay beach. Het is een heerlijk strandje met veel schaduwplekken door de palmbomen en palapa’s. Na een uurtje zonnen ga ik voor het eerst in m’n leven snorkelen. Ik ben aangenaam verrast hoe geinig de onderwaterwereld is en hoe leuk het is om de gekleurde vissen te volgen en allerlei soorten koraal te bekijken.

Het snorkelen en luieren op het strand bevalt ons wel, dus de volgende twee dagen doen we het nog eens dunnetjes over op andere stranden. Het enige verschil is dat ik in de schaduw lig, de hele dag, met een badlaken over me heen, met m’n t-shirt aan. Ja, ik ben ondanks het insmeren echt flink verbrand.

Afstuderen

De volgende ochtend gaan we niet naar het strand, want er moet eerst wat belangrijks afgerond worden. Een aantal weken geleden kreeg Maaike namelijk te horen dat ze haar afstudeeropdracht via een online meeting mocht verdedigen. Dat moment is nu aangebroken. Ik word door Maaike vriendelijk verzocht om het appartement te verlaten, zodat ze niet wordt afgeleid door mijn…aanwezigheid. Een uur later komt ze met het verlossende antwoord. Geslaagd! Daarmee kan het hoofdstuk wat heel wat zweet en tranen heeft gekost eindelijk helemaal worden afgesloten. We vieren het die avond samen met Myrthe door luxe uit eten te gaan bij Mood beach, waar we hebben gesmikkeld van de (vega) sushi en de lekkere witte wijn.

Willemstad

Als je in Curaçao bent, kan een bezoekje aan Willemstad natuurlijk niet ontbreken. De volgende middag neemt Myrthe ons op sleeptouw door het centrum en genieten we van het eerste(!) ijsje van onze wereldreis. Daarna gaan we langs een winkeltje waar ze sieraden en armbandjes verkopen die gemaakt zijn van de lionfish, ook wel koraalduivel genoemd. Een toepasselijke naam, want het is een ongewenste exoot die alles vreet wat los en vastzit. Daar komt nog eens bij dat de koraalduivel geen natuurlijke vijanden heeft en zich supersnel kan voortplanten. In het belang van het hele ecosysteem is het dus raadzaam om het aantal koraalduivels drastisch te verminderen. Het mooie is dat de vis lekker smaakt en dat je sieraden kan maken van de huid en (giftige) stekels. Een win-win situatie dus. Nadat Myrthe een armbandje scoort moeten we snel door, want we hebben een korte wandeltour geboekt met een gids door de wijk Otrobanda. Dat haasten blijkt onnodig, want onze gids is vanwege persoonlijke omstandigheden niet komen opdagen, helaas zonder ons in te lichten. Dan maken we wel ons eigen tourtje door de schattige en kleurrijkste wijk van Willemstad.

Op heel veel huizen zijn felgekleurde, kunstzinnige muurschilderingen gemaakt en de huizen zonder muurtekening hebben elkaar proberen te overtreffen met een fellere kleur op de buitenmuren dan de buurman. We sluiten de tour en de dag af bij foodmarket Bario, waar Myrthe koraalduivel besteld. Ik twijfel om het ook te bestellen. Het is tenslotte wel in het belang van het hele ecosysteem dat de koraalduivel uit Curaçao verdwijnt, maar bestel toch een heerlijke 3-delige vegaburger.

Westpunt

De volgende ochtend is het nog donker als we mer de auto over de onverlichte weg richting het noordwesten van het eiland rijden. We willen namelijk naar het hoogste punt van Curaçao (372 meter) als de temperatuur nog een soort van aangenaam is. De enige manier om op dat punt te komen, is een hike van een uur naar de top van de Christoffelberg. Na de ochtendschemering zetten we de eerste stappen langs hoge cactussen. Het is een verrassend leuke, steile klim en we zijn blij dat we stevige wandelschoenen hebben aangetrokken. Bijna op de top hoor ik een meid zeggen: “het lijkt ‘Kamp Van Koningsbrugge’ wel”, maar zo intens hebben wij het gelukkig bij lange na niet ervaren.

Op de top van de Christoffelberg genieten we van een mooi uitzicht over het eiland en een klein uurtje later zijn we alweer op weg naar de volgende bestemming, Westpunt. Hier is de kustlijn een tikkeltje anders dan de palmboomstrandjes die we gewend zijn. We lopen over grijs, scherp, poreus, vulkanisch gesteente, terwijl de ruwe zee tegen de rotsen slaat. Het zeewater klotst onder de stenen door en dat klinkt alsof de reus van Westpunt onder onze voeten zijn middagdutje doet en telkens diep adem haalt. Het is tof om deze ruige natuur van Curaçao te zien. Dan zien we nog een kleurrijk bordje met “Playa Guepi” erop. Hier een strand? Uit nieuwsgierigheid nemen we een kijkje. We lopen langs de hoge klifrand en zien in een inham het strand liggen. De zandbak van m’n basisschool was denk ik groter en de zee is te ruig om te zwemmen, dus om dit nou een strand te noemen… wel een tip voor het Curaçao Tourist Board: momenteel staat een 40 meter breed strand in Spanje blijkbaar bekend als het kleinste strand ter wereld, dus ik denk dat Curaçao zichzelf kan gaan promoten als het hebben van de kleinste.

Elegant

Het volgende strand dat we bezoeken is Playa Grandi. Het staat niet bekend om haar schoonheid, maar om de dieren die hier vaak te vinden zijn. Vissers gooien hier hun visresten overboord en zeeschildpadden komen dat maar al te graag oppeuzelen, dus de kans om hier met deze prachtige dieren te zwemmen en snorkelen is behoorlijk groot. Bij de pier krioelt het van de snorkelende mensen en een visser gooit nog net niet de visresten op hun achterhoofd. Waarschijnlijk zit daar een zeeschildpad, maar op die manier hoeft het van ons niet. We zwemmen een stuk de zee in om ons geluk daar te beproeven. En ja hoor, binnen een paar minuten heeft Myrthe de eerste gespot. Het is fascinerend om te zien hoe rustig en sierlijk de zeeschildpad door het water glijdt. Even later komen we ogen tekort als we er drie om ons heen zien zwemmen. Het zijn werkelijk prachtige dieren en de elegantie straalt er vanaf.

We zwaaien ze gedag en rijden door naar Playa Lugan, waar we lunchen bij Bahia met uitzicht op de mooie, rustige baai. We zien ons daar de rest van de middag wel liggen, dus we huren een strandbedje. Dat geld hadden we beter aan een zwerver kunnen geven, want na 10 minuten begint het onophoudelijk te plensen en houden we het voor gezien. Op de weg naar huis test Maaike nog even hoe lekker het wegdek glijdt als ze een drempel pas heel laat ziet en vol in de ankers moet. We komen zonder kleerscheuren of blikschade, wel met hartverzakking, weer bij ons appartement.

Regelstand

Op Curaçao hebben we amper iets hoeven plannen. We zaten de hele week op dezelfde plek, hadden een huurauto en Myrthe was onze gids. Tussendoor hebben we wel belastingaangifte gedaan en wat kleren en spullen uitgezocht die we bij vertrek uit Nederland teveel in onze backpacks hadden gestopt. De laatste dag moeten we wel echt in de regelstand, want we hebben besloten om naar Patagonië te gaan. Onze eerste bestemming wordt Punta Arenas, in Chili. Het vinden van betaalbare vliegtickets en het invullen van allerlei corona- en reisformulieren is nog een heel gedoe, maar het is gelukt. Om Curaçao ontspannen af te sluiten, nemen de schoonouders van Myrthe ons luxe uit eten bij Karakter, waar we onder het genot van goed gezelschap en goeie (maar iets te harde) live muziek een heerlijke afsluitende avond hebben.