Tulum is onze laatste stop voordat we naar onze volgende bestemming vliegen. De laatste jaren is deze kustplaats jammer genoeg mega toeristisch geworden. We verblijven er slechts één nacht, dus we hebben geen tijd om veel van de omgeving te zien.
Brand!
Het aantallen toeristen is explosief gestegen in Tulum en de prijzen stijgen dus vrolijk mee. Onze brunch voelt als een rip uit ons lijf, maar gelukkig kunnen we de overige kosten redelijk beperken. We slapen namelijk in een simpel maar degelijk hostel, waar we ook nog eens gratis fietsen kunnen lenen. We springen op onze gammele tweewielers en rijden richting het strand. Onderweg horen we ineens iemand schreeuwen: “I see flames, it’s on fire bro! It’s on fire!” We kijken over onze linkerschouder en zien een toerist een halve radslag van z’n quad maken. De steekvlammen vanuit de motor zetten in een paar seconden de quad in lichterlaaie en omstanders maken dat ze wegkomen. We zijn niet echt benieuwd of de quad gaat exploderen, dus fietsen door naar het parelwitte strand waar we een paar uren bakken in de zon en een verfrissende duik nemen in de helderblauwe zee.
Testen testen testen
Om te voorkomen dat ons geld in rook opgaat, koken we zelf een curry in het hostel. Kort daarna staat de volgende avondactiviteit op het programma die wel veel knaken kost, namelijk een PCR-test. Die is nodig voor onze vlucht morgen naar Curaçao. Een dokter (of in ieder geval een man in dokterskleren) komt langs bij ons hostel en noteert onze gegevens. Maaike is niet bepaalt fan van “het” wattenstaafje dat via haar neus tegen d’r hersenpan wordt geprikt, maar ze heeft geluk. De man kriebelt haar wangzak een paar tellen met het stokje en zegt dat het zo goed is. Euhhh…oké. Dit lijkt meer op het afkopen van een negatieve PCR-test, dan een fatsoenlijke manier om te bepalen of we corona hebben, maargoed, het zal wel. We betalen ter plekke ongeveer €90,- per test en krijgen als het goed is de uitslag morgen in onze mailbox.
Onrustig
Het hele idee om in Tulum te overnachten is om vanaf hier de rechtstreekse bus naar het vliegveld te nemen. De volgende ochtend blijken die echter allemaal uitverkocht. Zal je net zien. Gelukkig vinden we snel een alternatief. Een collectivo naar Playa del Carmen, dan tien minuten lopen naar een taxistandplaats en vanaf daar door naar het vliegveld. De reistijd valt mee en het blijkt goedkoper dan de bus die we in eerste instantie bedacht hadden. Op het vliegveld lopen we naar de incheckbalie om onze backpacks in te leveren voor in het bagageruim en om onze boardingpas te ontvangen. Er is alleen één klein, niet zo klein probleem. De negatieve PCR-test van Maaike hebben we inmiddels via de mail binnen, maar die van mij niet. We zijn zo verstandig geweest om het telefoonnummer van de dokter die de tests afnam op te schrijven, dus die whatsappen we. “Je zou de uitslag in de mail moeten hebben”, stuurt ie. Als we hem herhaaldelijk duidelijk maken dat we die echt niet hebben gaat hij “in het systeem kijken”. Na bijna anderhalf uur wachten worden we ietwat ongeduldig en onrustig, maar de echte stress blijft uit, omdat we op tijd op het vliegveld waren. Dan komt het verlossende appje binnen met mijn negatieve testuitslag. Hallelujah! We hebben een sterk vermoeden dat de dokter in die anderhalf uur een negatief testbewijs heeft gefabriceerd, maar het kan ons weinig schelen. We eten snel wat en stappen in het vliegtuig. Die gaat niet direct naar Curaçao, want de goedkopere optie is om over te stappen in Bogotá, de hoofdstad van Colombia.
Terminal 1
De overstap op Bogotá duurt 15 uur en we moeten de nacht overbruggen in de luchthaventerminal. We hebben ons een klein beetje verkeken op het ongemak dat dit met zich meebrengt. We proberen te slapen op het tapijt op de grond, op loungestoelen of we verdelen ons lichaam over drie normale stoelen. Het ligt allemaal niet eens zo verkeerd, maar het grootste punt is dat we het te koud hebben om fatsoenlijk te slapen. Om onszelf weer warm te krijgen, lopen we ‘s nachts meerdere keren terminal 1 op en neer. Aan het eind van de nacht voelt het bijna als ons thuis, zo goed kennen we de weg hier. We zijn heel blij als we eindelijk kunnen boarden voor onze vlucht naar Curaçao. Ik ben zo moe dat ik voor het opstijgen al naar dromenland ben vertrokken en ik word wakker van de aankondiging dat we gaan landen. “Welkom op Curaçao, 16 uur lokale tijd. Het is vandaag zonnig en 28 graden.”
PLAATS JOUW REACTIE
Leave a Reply
COMMENTS