Met Van Perlo… in de Outback

Na dagen rijden zijn we er dan, Uluru! Een mythische plek, met prachtige verhalen en een geschiedenis waar je stil van wordt. Onderweg terug naar de bewoonde wereld maken we ook nog een stop in het unieke mijndorp Coober Pedy.

‘de Aboriginals’

Vanaf Alice Springs is het nog meerdere uren rijden door de dorre vlakte naar Uluru, dus we besluiten halverwege te overnachten bij Mogas Curtin Springs. Vlak voordat we daar aankomen zijn we even helemaal in onze nopjes, omdat we links in de verte de beroemde rotsformatie al denken te zien liggen. Pas later komen we erachter dat het gaat om Artilla, ook wel Mount Conner genoemd. Ach ja, die is ook mooi.

We hoeven de volgende ochtend slechts een uur te rijden voordat we daadwerkelijk Uluru zien liggen. Nadat we onze tent hebben opgezet bij de camping in het toeristendorpje Yulara gaan we naar het naastgelegen culturele centrum. Hier geven ze mega veel informatie over het leven van ‘de Aboriginals’. Die term is blijkbaar wel heel overkoepelend, want we lezen dat er meer dan 500 stammen zijn, met ieder hun eigen taal, cultuur en spiritualiteit.

Droomtijd

De stam die hier rond Uluru leeft heet de Anangu en zij geloven, net als andere inheemse stammen, in wat zij “Tjukurpa” noemen. Het betekent zoiets als ‘Droomtijd’ en dit is een essentieel onderdeel van de traditionele Aboriginal cultuur. Droomtijd beschrijft de tijd van de schepping (die oneindig doorgaat) en dat alles met elkaar verbonden is via de voorouders van de Droomtijd. Dit geldt niet alleen voor dieren en mensen, maar ook voor elk stuk natuur, zoals rivieren, de lucht en elke heuvel. Belangrijke en imposante natuur, zoals de rotsformatie Uluru, vervullen een grote rol in de levensbeschouwing van de Anangu stam. Aan de vorm van Uluru die tijdens de Droomtijd is gevormd worden allerlei mythische legendes gekoppeld die de ontstaansgeschiedenis beschrijven en levensvragen beantwoorden. Aboriginals kennen geen geschreven taal, dus alle gebruiken, normen en waarden worden vertellend van generatie op generatie overgedragen. Daarbij worden ook liedjes, dans en kunst gebruikt, zoals kleurrijke ‘dotpaintings’ die in een galerij tentoongesteld staan.

Litteken

Het voelt dubbel om hier te zijn. Ergens voelt het alsof we teveel zijn en hier niet thuishoren, maar tegelijkertijd is dit misschien wel dé plek om het verhaal en de manier van leven van Aboriginalstammen te begrijpen en te respecteren. Als we later op de dag met een gids langs Uluru lopen, zien we aan de voet van de rots een bord staan met ‘Please don’t climb’. Tot voor kort (eind 2019) liepen toeristen nog via een ijzeren ketting Uluru op en dit heeft een duidelijk zichtbaar, afgesleten pad achtergelaten. De Anangu noemen dit het “litteken”, wat denk ik zowel letterlijk als figuurlijk opgevat kan worden. Als je bedenkt dat Uluru één van de meest imposante natuurverschijnselen in deze regio is en de Anangu deze plek als heilige entiteit zien, dan is het des te wranger om te zien wat decennialange onwetendheid of minachting tot gevolg heeft gehad. Ik zou het vergelijken met een religieus boek, waar slechts één uniek exemplaar van is, waarbij bepaalde bladzijden voorgoed veranderd zijn. Pijnlijk.

Kata Tjuta

Naast Uluru is er nog een andere rotsformatie, de Kata Tjuta. Deze ligt zo’n 50 kilometer van Uluru, maar dat weerhield de Anangu er niet van om zich in een dag tijd te verplaatsen tussen de twee uitstulpingen in het voor de rest vrij vlakke landschap. Dit deden ze om te jagen en voedsel te verzamelen. Tijdens een korte wandeling bij Kata Tjuta worden we vergezeld door vliegen. Heel, veel, vliegen. We wapperen onze handen als ruitenwissers voor ons gezicht om het nog een beetje dragelijk voor onszelf te maken. Gelukkig kunnen we een uur later met iets minder vliegen om ons heen genieten van de zonsondergang. De kleuren zijn waanzinnig en ook als we de volgende ochtend de zonsopgang bij Uluru bewonderen, zijn de luchten en het uitzicht onbeschrijfelijk mooi. Helaas zijn alle nachten bewolkt, dus de adembenemende sterrenhemel krijgen we niet te zien. Op de laatste avond zie ik wel dat er voor de volgende ochtend extreme storm en hoosbuien voorspeld worden. Die durven we niet af te wachten, dus we zijn vroeg uit de veren om ons hier weg te maken.

Coober Pedy

Het is wederom een ontzettend lang stuk rijden naar de volgende bestemming. We rijden de hele dag naar het zuiden en stoppen pas aan het eind van de dag op een onverharde parkeerplaats/camping langs de snelweg. Daar krijgen we vlak voor het slapengaan een coole lichtshow van heftig onweer en bliksemflitsen in de verte. De volgende dag komen we aan bij Coober Pedy, een interessant mijndorp dat pas in 1915 is opgericht. Het staat vooral bekend als het dorp waar mensen onder de grond wonen, omdat het daar niet zo verziekend heet is. Zelfs kerken en restaurants zijn ondergronds gebouwd.

‘Opa vertelt’

De reden dat hier überhaupt mensen wonen is vanwege de glinsterende edelsteen opaal die hier in de regio in de grond zit. We nemen een kijkje in het plaatselijke museum voor wat meer informatie. We krijgen een rondleiding van een 87-jarige man die zijn hele leven opaalzoeker is geweest. Het voelt nogal als ‘opa vertelt’, maar het is lekker kneuterig en behoorlijk fascinerend. Hij legt uit dat het ontzettend zwaar werk is om opaal te vinden en winnen, omdat het een aantal meter onder de grond zit en groot gereedschap de stenen kapotmaakt. Ook mogen we een kijkje nemen in de lekker koele huizen om te zien hoe ze hier leven. Een unieke plek.

Pensionado’s

De laatste dag rijden we via het zoutmeer Lake Hart richting de zuidkust. Daarbij rijden we helaas meerdere grote hagedissen plat die op het kokende asfalt liggen om zich op te warmen. In Port Augusta is de omgeving weer groen en komen we na ruim een week weer terug in de bewoonde wereld. We vinden het voor nu even helemaal prima om tussen de pensionado’s aan de koffie met gebak te zitten en door de botanische tuin te slenteren. Het duurt niet lang voordat dikke wolken zich samenpakken en het weer volledig omslaat. Daardoor moeten we op zoek naar een degelijke slaapplek. Uiteindelijk vinden we die bij een lokale speeltuin/showground, waar we onze auto strak tegen een overkapping aanzetten. Op die manier kunnen we in ieder geval droog koken en eten. We kunnen zowaar ook douchen. De douche werkt alleen wel enkel op één dollarmunten, waarvoor je precies twee minuten mag soppen. Laat ons nou net nog precies één muntje hebben. We hebben dikke lol en zijn blij dat we een beetje kunnen opwarmen, want naast de regen is het ook echt koud. Reden genoeg om de tent niet op te zetten en in de auto te slapen. Jep, we hebben de outback duidelijk achter ons gelaten.