Met Van Perlo… op Gili Trawangan en Lombok

Tijdens ons meerdaagse verblijf op het eiland Gili Trawangan staat eten en snorkelen veelvuldig op de dagplanning. En we proberen de aankomst op Lombok te overleven.

Paard en wagen

Na een ruim twee uur durende zweterige ferrytocht vanaf Nusa Lembongan, komen we aan op Gili Trawangan (Gili T voor ingewijden). Het is het grootste eiland van de Gili-archipel en op alle Gili-eilanden geldt een verbod op gemotoriseerde voertuigen. Dus om van A naar B te komen moet je lopen, fietsen of met paard en wagen (genaamd cidomo’s). Helaas zien de arme paarden er erg dun en jong uit. Daarbij ligt onze accommodatie dichtbij de haven, dus we lopen wel gewoon. Je zou denken dat het vanwege het ontbreken van gemotoriseerde voertuigen lekker rustig is op het eiland. Eén klein detail: het is Ramadan. En dat betekent dat de ode aan Allah meerdere keren per dag gedeeld wordt. En daar is geen ontkomen aan, want uit de luidsprekers van de drie moskeeën op Gili Trawangan komt schel, heilig gezang (a.k.a. gejengel). Dat gebeurt ook nog eens op onchristelijke tijdstippen, dus onze nachtrust moet er ook aan geloven (dubbele pun intented).

Voortuin

Eén voordeel is wel dat het op het eiland vrij tam is vanwege deze heilige maand, terwijl Gili Trawangan bekend staat als feesteiland. Dus we kunnen in alle rust genieten van alle goede eettentjes. Vooral Banyan Tree valt in de smaak en één van de beste pizza’s van onze hele reis eten we bij Regina. We zitten sowieso wat verder weg van alle feesten en clubs en dat is lekker wakker worden. Bij ons schattige hutje van Coral Beach Seaside kunnen we een tiental zeeschildpadden letterlijk vanaf de ontbijtstoel spotten in onze “voortuin”. Met die magnifieke dieren moeten we natuurlijk (bijna) elke dag snorkelen. De kunstwerken op hun schild en de sierlijke, vredige manier waarop ze door het water glijden vervelen nooit. Als bonus zien we ook nog een grote egelvis en meerdere picassotrekkervissen.

60’s

We spenderen meerdere dagen met Marit, een collega van Maaike die ze kent van de fotografie. Marit wil een oude 60’s fotografiestijl uitproberen, dus voor we het weten staan we tijdens een bewolkte zonsondergang model op het witte strand van dit tropische eiland. We hadden het plan om na Gili Trawangan nog een paar dagen naar Lombok te gaan, maar Marit deelt haar negatieve ervaringen over Lombok met ons, waardoor we er toch vanaf zien. Dat komt ook omdat ons idee om op Lombok de Rinjani vulkaan te beklimmen ‘m plantechnisch niet gaat worden. Die blijkt namelijk pas vanaf april “open” te gaan. Na vijf dagen op Gili Trawangan ontkomen we er wegens onze planning echter niet aan om toch, samen met Marit, naar het “vasteland” van Lombok te gaan.

Hyena’s

We nemen de lokale boot naar Bangsal. We zijn door Marit al geïnstrueerd om zometeen bij de haven onze tassen niet af te geven aan de “behulpzame” mannen. Iets wat in Indonesië normaliter gedaan wordt uit gastvrijheid, maar hier vragen ze daar vervolgens op dreigende wijze een pak geld voor. Het is inderdaad geen warm onthaal. Ik kan nog net op tijd m’n tas vastpakken, voordat meerdere jongemannen als hyena’s de boot opspringen en hun “hulp” opdringen. We zijn ook blij met de tip van Marit om van tevoren al een taxi te regelen. Onze taxichauffeur staat een beetje schichtig om zich heen te kijken, laat snel een foto van Maaikes gezicht op z’n telefoon zien om aan te tonen dat hij onze chauffeur is en loopt dan snel weg. Wij proberen hem in alle chaos te volgen en ondertussen alle andere mannen van ons af te slaan.

Senggigi

Het is echt een corrupte bende. De taxichauffeur heeft buiten de haven moeten parkeren en alsnog loopt een drietal mannen intimiderend met ons mee tot aan de auto. We vertrouwen het voor geen meter, dus we leggen snel zelf al onze tassen achterin de kofferbak en doen de achterklep vlug dicht. Als we in de taxi zitten zie ik hoe de drie mannen onze taxichauffeur omcirkelen en hun hand ophouden. Het gebaar voor: “Ik heb je niet op je smoel geslagen (jep, dat gebeurt hier), dus mag ik even een paar euro vangen.” Trieste maffiapraktijken. Gelukkig is ons verblijf in Senggigi wel fijn en tijdens onze lunch koopt Maaike nog een armbandje bij een vriendelijke, praatgrage en goedlachse straatverkoper. Hij vertelt dat het hier alleen in juli en augustus druk is. Ik geloof het gelijk, want het is nu een vrij dooie boel. Dat heeft gelukkig geen invloed op het lekkere eten, want we dineren fenomenaal bij het Italiaanse restaurant Pasta Pojok, inclusief jammie toetjes. Een Europees gerecht kan sowieso geen kwaad, want de aankomende vier dagen gaan we op boottour en we verwachten daar weinig divers eten te krijgen.