Met Van Perlo… bij Wanaka

Vanuit het idyllische plaatsje Wanaka trekken we er verschillende dagen op uit om de prachtige omgeving te ontdekken. We kunnen er geen genoeg van krijgen.

Wanaka

Als we van Lumsden richting het noorden rijden komen we langs Queenstown. Een bekende plaats in Nieuw-Zeeland, maar als we de Nieuw-Zeelanders mogen geloven is het de laatste vijf jaar van een gemoedelijk dorp verandert in een drukke, onnodig dure en overhypete stad. De omgeving hier rondom Queenstown is mooi, maar in de stad verblijven klinkt niet aantrekkelijk. Wat als alternatief wordt aangeraden door de locals is het dorp Wanaka. Als we daar aankomen voelen we ons gelijk op onze plek. Wanaka is een rustig dorp aan het gelijknamige meer met hoge bergen in de verte. Een idyllisch plaatje. We luieren aan het strand, nemen een verfrissende duik in het meer en doen wat regeldingetjes in een café. We hebben de komende week geen haast, dus we zullen op ons gemak de omgeving hier gaan verkennen.

Goudoranje

Voor het eerste uitstapje moeten we wel midden in de nacht opstaan. Tenminste, dat doen we onszelf aan, want we willen graag de zonsopgang zien vanaf Roys peak. We zijn niet de enige met het idee om naar de top van de berg te lopen. Als we rond 4 uur ‘s ochtends het brede pad omhoog lopen, zien we de prachtige sterrenhemel boven ons, maar ook vele bewegende lichtjes die langzaam langs de berg omhoog kruipen. Het is een behoorlijke klim van ruim 2 uur en Maaike voelt zich niet helemaal lekker, dus het is fijn dat we bij aankomst bij Roys peak nog even de tijd hebben voordat de zon zich laat zien. Alhoewel, zo fijn is het nou ook weer niet, want het is bibberend koud. Dus laat die zon maar komen. Langzaam werpt de zon een goudoranje kleur over de bergen en meren wat resulteert in een sprookjesachtig uitzicht. Genieten, daar krijgen we het wel warm van! Op de terugweg merken we pas hoe saai het pad eigenlijk is, maar we hebben het onderling gezellig. Naast Madelon en Thomas heeft nog een Nederlands stel zich namelijk bij ons aangesloten, Guido en Charlotte. In Wanaka nemen we met z’n allen een welverdiende opfrisduik in het meer. Dat zal de komende dagen overigens wel vaker onze manier van douchen zijn. We dommelen weg op onze strandlakens, scoren in de middag een overheerlijke ijsje bij Patagonia chocolates.

Confronterend

Na een rustdag in Wanaka gaan we op pad voor de volgende wandeling. Daarvoor moeten we eerst een uur tuffen over een ongeasfalteerde weg die langs de Matukituki rivier en door een mooie vallei meandert. Af en toe rammelen we over een trilplaat, maar we kunnen de vaart er redelijk inhouden, behalve de 5 minuten die we stapvoets rijden vanwege honderden schapen op de weg. De schapenherder bedankt ons vriendelijk voor ons geduld vanuit z’n pick-up truck. Niet veel later beginnen we aan de Rob Roy glacier track. Mag je raden waar die ons naartoe leidt. Langs de helderblauwe rivier en door het bos lopen we gestaag omhoog. We vangen halverwege al de eerste glimp op van de gletsjer, maar het spektakelstuk komt pas als we dichtbij de voet van de gletsjer komen. Aan de linkerkant valt de Bridal Veil waterval als een sierlijke sluier naar beneden en recht voor ons zien we de immense scheuren en ijsbrokken van de gletsjer. Ineens horen we een harde knal en zien we flinke delen van de gletsjer afbrokkelen en met grote kracht als een waterval naar beneden storten. Het is een indrukwekkend en confronterend tafereel dat zich een half uur later nog een keer herhaalt. Met een gevoel van ontzag voor de gletsjer keren we terug naar onze campervans. Terug in Wanaka staat de douche in het meer weer op het programma, maar Maaike breidt het nog wat uit door haar haar te wassen met de waterslang bij het vul- en dumpstation voor campers. We worden steeds beter in het simpele campervan leven.

Zindelijk

De volgende dag maken we samen met Madelon en Thomas een uitstapje naar de Blue pools. Het water is inderdaad kraakhelder en turquoise, wat prachtige plaatjes oplevert. Helaas zitten er ook extreem veel zandvliegen die ons opeten, dus we gaan vrij snel weer door. We stoppen bij Fantail falls, wat op zichzelf niet echt waardig is voor een stop, maar Thomas en ik willen vanaf hier een pittige wandeling doen naar de Brewster hut. De dames hoeven niet zo nodig en gaan alvast naar de camping om daar een plekje te reserveren. Thomas en ik moeten eerst onze schoenen uit en door de ijskoude rivier lopen om bij het pad te komen. Vanaf daar is het nagenoeg recht omhoog door het bos de berg op. De boomstronken fungeren als traptredes (en struikelblokken) en onze hartslag schiet flink omhoog. Eenmaal boven de boomgrens hebben we mooi uitzicht over de groene vallei en de ietwat in wolken gehulde gletsjer. Bij de hut rusten we even uit en horen we van andere wandelaars dat er 2 kea “on the toilet” zitten. Ze blijken niet zindelijk, maar we kunnen de bijzondere beesten wel bewonderen terwijl ze met takjes aan het slepen zijn. De terugweg zien we als een speelkwartier (van anderhalf uur), waarbij we naar beneden rennen, slingeren en springen. Buiten adem en met knikkende knietjes en verzuurde bovenbenen komen we voldaan beneden. Nu op naar de dames en een douche bij lake Hawea waar we ook de nacht doorbrengen.

Italiaans rond ding

De volgende dag rijden we weer terug naar Wanaka voor goede wifi, zodat we alvast onze reisplannen na Nieuw-Zeeland kunnen regelen en de verkoop van onze Sam kunnen promoten. Later op de dag moedigen we triatleten aan die zich in het zweet werken. Vanwege het evenement is de weg tijdelijk afgezet, waardoor wij de tijd hebben om een kijkje te nemen bij “the Wanaka willow”, ook wel bekend als “#thatwanakatree”. De kleine wilg staat met z’n wortels en stronk in het meer en is één van de meest gefotografeerde bomen van Nieuw-Zeeland. Dat is niet vanwege de boom zelf, maar de sublieme omgeving eromheen. Maaike is de beroerdste niet om de boom ook even in het zonnetje te zetten. In de late middag drinken we een lekker lokaal gebrouwen biertje bij Kai Whakapai en gaan daarna op zoek naar een Italiaans rond ding. Dat hebben we nu al een paar dagen op de planning staan, maar het kwam er telkens niet van. Online zien we dat ze lekkere vegan pizza’s hebben bij Francesca’s Italian kitchen, maar als we daar aankomen blijkt de tent precies vandaag dicht. Slechte timing. Wegens grote drukte bij andere restaurants en met het idee om toch een pizza te scoren, halen we pizza’s bij Domino’s. Volgende keer beter…