Met Van Perlo… in Mount Cook National Park

De omgeving bij de meren Tekapo en Pukaki is oogstrelend. Met name het Mount Cook National Park is schilderachtig mooi en daar doen we dan ook meerdere wandelingen.

Eigenwijze kop

Vanaf Timaru rijden we samen met Madelon en Thomas door een droog heuvellandschap richting de bergen die aan de horizon liggen. Na een uur doemt een groots, langgerekt en belachelijk blauw meer op. Wauw, het Tekapo meer ligt er fenomenaal bij. Middenin het kraakheldere water ligt het schattige eilandje Motuariki en in de verte zien we meerdere gletsjers het water inglijden. We lopen hier de Mount John summit circuit track. Op de top van de kleine berg staat het Universiteitsobservatorium om ‘s nachts alle hemellichamen te onderzoeken en bewonderen. Wij bewonderen hier in de hete middagzon naast lake Tekapo ook de kleinere Alexandrina en Mcgregor meren. We hebben wat weinig water meegenomen (en met mijn eigenwijze kop ook niet bijgevuld op het moment dat dat wel kon), dus na drie uur wandelen is de verfrissende duik in het Tepako meer aan het eind van de middag heeeerlijk.

In de namiddag rijden we door naar het volgende langgerekte, belachelijk blauwe meer dat omringd is door jonge bergen, lake Pukaki. Hier overnachten we aan het meer en kunnen dus genieten van dat plaatje tijdens de ondergaande zon. We kunnen een aantal bergpunten van het Mount Cook national park net aan zien, maar die magische natuur willen we natuurlijk dolgraag van dichtbij aanschouwen.

Statig

Dus hoppen we de volgende dag Sam in en rijden langs lake Pukaki richting de gletsjers. De uitzichten tijdens de rit zijn al fantastisch, dus dat beloofd wat. De bekendste wandeling, de ‘Hooker valley track’, biedt veel moois voor weinig inspanning. Dat mag ook wel eens een keertje. In de vallei hebben we aan onze linkerhand meerdere grote gletsjers. We lopen langs het Mueller gletsjermeer en over hangbruggen die ons tot drie keer toe aan de andere kant van de Hooker rivier brengen. De rivier kolkt hevig en het water is melkgrijs, want het heeft hier de afgelopen dagen immens gehoosd.

Wij kunnen vandaag gelukkig genieten van het zonnetje en de wolken trekken precies weg als we bij het Hooker meer aankomen met de statige Mount Cook op de achtergrond. Het is hier betoverend mooi, dus we nemen ook nog een kijkje aan de andere kant van Mount Cook. Na een korte wandeling (plus een korte, avontuurlijke afsnijroute over rotsen) komen we bij het uitkijkpunt vanwaar we het Tasman meer en de bijbehorende gletsjer (echt zoveel in Nieuw-Zeeland is naar die Nederlander vernoemd) zien liggen.

Ontelbaar

De camping waar we verblijven heeft geen douche, dus spoelen we het zweet van ons af door een duik te nemen in het ijskoude lake Pukaki. Wel lekker verfrissend (hoewel de meningen daarover verdeeld zijn). De dagen erna wachten we op beter weer om nog een hike te maken bij de Hooker Valley. We ontspannen in het dorp Twizel, waar we op zoek gaan naar goede wifi maar uiteindelijk alleen goed bier vinden. Ook niet verkeerd.

Een dag later gaan we op pad naar de Mueller hut. Daarvoor moeten we weer dezelfde weg langs lake Pukaki rijden, maar dat is absoluut geen straf. Het blijft adembenemend mooi. De hike zelf is stevig. Steil omhoog, eerst met ontelbaar veel traptreden en daarna over grotere rotsblokken. Af en toe draaien we ons om zodat we kunnen genieten van de prachtige natuur. Kunnen onze kuiten en bilspieren tegelijkertijd even bijkomen.
De vallei gevuld met gletsjers, meren, rivieren wordt afgebakend door de besneeuwde ruggengraten van de bergketen. Waanzinnig. Hoe hoger we komen, hoe grilliger de ondergrond en het weer wordt. In de buurt van de bergkam krijgt een rukwind ons zelfs letterlijk op onze knieën (wel gecontroleerd gelukkig).

Kea

Als we de Mueller hut even later zien liggen moeten we een paar keer goed met de ogen knipperen. Niet vanwege de hut zelf, maar lopen daar nou echt wie we denken te zien lopen? Verdomd, het is echt het Duitse stel waar we de Uyuni tour in Bolivia mee hebben gedaan! We zijn alle vier met stomheid geslagen door dit toeval en praten elkaar bij over onze reisavonturen, maar door de ijskoude gletsjerwind en hagel blijft het bij een kort gesprek. We zwaaien ze gedag en warmen op in de Mueller hut.

Daar worden we vergezeld door vijf fascinerende alpine papagaaien genaamd Kea. Deze fascinerende alpine papegaaien zijn recent uitgeroepen tot de slimste vogels ter wereld. Dat blijkt ook wel heel uit hun speelse, brutale en gewiekste gedrag. Ze staan erom bekend om prullenbakken te openen en met hun sterke, kromme snavel auto-onderdelen te vernielen. Qua uiterlijk zien ze er in eerste instantie wat saai uit met hun olijfgroene veren, maar schijn bedriegt. Als ze hun vleugels uitslaan komen de feloranje, -rode en -gele kleuren tevoorschijn. Niet heel gek dat ze ook wel ‘clowns van de Alpen’ genoemd worden. Op de terugweg genieten we weer van het uitzicht en iets minder van de duizenden traptredes naar beneden. Na wederom een ijskoude opfrisbeurt in lake Pukaki is het tijd om richting Milford Sound te rijden.