Valladolid

We verruilen de eilandvibes van Isla Holbox voor de gemoedelijke stad Valladolid. Een perfecte uitvalsbasis om de omgeving daar te verkennen. We slapen ditmaal in een hostel, zodat we nog wat makkelijker in contact komen met andere backpackers.

Stadswandeling

Het hostel staat in een zijstraat van de mooiste straat van Valladolid, genaamd Calzada de los Frailes. De straat is kleurrijk en verbindt de twee imposante kerken van de stad met elkaar. In deze straat ligt tevens het restaurant Le’ Kaat. Een plek waar we ons meteen thuis voelen. Een prachtig ingerichte tuin en subliem eten voor een mooie prijs. Genieten!

‘s Nachts was het iets minder genieten, want een kamergenoot maait met z’n snurkende kettingzaag het hele Amazonegebied kort en klein. Met kleine oogjes verkennen we in de ochtend de stad. Onze kleine oogjes vinden vooral dat Valladolid zijn uitstraling ontleend aan het sfeervolle plein in het centrum in combinatie met de San Servacio kerk.

• 

• 

• 

Maya ruïne Ek Balam

Daarna huren we een scooter om Ek Balam te bezoeken, het kleine broertje van de Maya ruïnes in Chitzen Itza. Tijdens het bezoek aan Ek Balam rijst toch vooral de vraag: waarom en hoe hebben ze deze stad, zo hoog en midden in de jungle, ooit gebouwd? Het is voor ons moeilijk voor te stellen hoe het is geweest om hier te leven. Nu is het in ieder geval de thuisbasis van een giervogel(?), die net als wij vanaf de top van de hoogste tempel uitkijkt over de ruïnes en de jungle. Maaike maakt foto’s van de gier en wacht op het moment dat hij wegvliegt om wat actiefoto’s te schieten. Daar moet ze wel geduld voor hebben, want de gier zit wel best daar op de uitkijk. Een paar schijnbewegingen en minuten later is het dan zo ver. Hij slaat z’n vleugels uit en…duikt meteen uit ons zicht naar beneden. Maaike kijkt wat teleurgesteld, maar blijkt toch nog wat beweging te hebben vastgelegd. We sluiten de dag gezellig af in het hostel, waar we van drie Amerikanen een paar nieuwe dobbelspelen (o.a. “Farkle”) leren. En niet te vergeten, we eten weer bij Le’ Kaat!

• 

• 

• 

• 

• 

Chichén-Itzá

Het is inmiddels dag drie in Valladolid en we scooteren samen met een andere backpacker in de vroege ochtend naar Chichén-Itzá. Zo zijn we alle toeristenbussen uit Cancun en Playa del Carmen voor. Chichén-Itzá (één van de zeven nieuwe wereldwonderen) is groots, mooi en toeristisch. Het heeft voor ons niet de ‘wauw-factor’, maar we vermaken ons prima. lk vind het geinig hoe alle tourgidsen de groepjes toeristen synchroon in de handen laten klappen. De reden dat ze dit doen? Het geluid wordt op fascinerende wijze weerkaatst door de verschillende ruïnes. Ik begrijp werkelijk niet hoe dit werkt en of de Maya’s dit bewust zo ontworpen hebben (waarschijnlijk wel), maar dan niet klappende toeristen als doel…gok ik.

Toeristische route

Na Chichén-Itzá rijden we door naar een cenote, een cirkelvormige kalkstenen afgrond dat door het rivierenstelsel wat eronder schuilgaat fungeert als natuurlijk buitenzwembad. Een aparte en leuke gewaarwording. Sommige cenotes werden vroeger door de Maya’s gebruikt als offerplaats waar ze baby’s en jonge meisjes ingooiden. Wij vinden een verfrissende duik een beter alternatief.

We hangen verder de toerist uit door een toeristische route terug naar Valladolid te nemen. We nemen tussendoorweggetjes die heuvel op en heuvel af gaan en we komen uit in een klein dorpje met schattige sierschilderingen op de buitenmuren van een kerk. Tussendoor wordt Maaike nog gestoken op haar bicep door een beestje en aangezien ze altijd een allergische reactie daarvan krijgt is het wachten tot ze een Popeye bovenarm krijgt. De ziekenboeg gaat nog verder als ik m’n rug openhaal aan een stalen koker van het stapelbed. Ik schraap precies een moedervlek compleet van m’n rug. Ik zal verdere details besparen, maar we zijn nog geen week onderweg en het EHBO-tasje komt al van pas. Dat belooft wat.

Verrassingen

Op onze laatste dag besluiten we naar Las Coloradas te gaan. Daar schijnt een roze meer naast een zoutwinningsbedrijf te liggen. Dat lijkt ons wel geinig. Lang verhaal kort…het is de moeite, de tijd en het geld om er te komen niet waard. Ik kom eigenlijk woorden te kort om te beschrijven hoe ‘underwhelming’ het is. Een onaangename verrassing. We zijn zelfs een beetje jaloers als we zien dat andere backpackers die dag naar schitterende en rustige cenotes zijn geweest.

• 

• 

We hopen onszelf aangenaam te verrassen door uit eten te gaan bij Casa Maca. Op de foto’s ziet het er in ieder geval gezellig uit (met schommel die ik even test). Bij binnenkomst krijgen we echt heeeerlijke guacamole en tijdens ons hoofdgerecht worden we verrast door een Mexicaanse zanger met gitaar. Meestal heel ongemakkelijk, maar hij doet het leuk en kan zowaar mooi zingen. Dan zien we in de verte veel bliksemschichten snel achter elkaar. We willen geen nat pak krijgen, aangezien we morgen weer verder reizen. Dus snel naar het hotel, waar vanuit we veilig en droog het schouwspel in de donkere lucht kunnen volgen. Het gaat echt zo erg tekeer dat een stroboscoop in de club er niks bij is.

De volgende ochtend stappen we in de bus naar Bacalar. Daar wacht ons helaas weer een onaangename verrassing. Blijkbaar kan je met het online reserveringssysteem van de busmaatschappij zitplaatsen kopen die helemaal niet bestaan. Dus wij worden vriendelijk verzocht om de bus weer te verlaten. Ze lossen het probleem uiteindelijk wel voor ons op, maar het is wel weer gedoe en nu komen we in het donker aan in Bacalar. Niet ideaal. Gelukkig ontmoeten we in de bus wel een leuk Nederlands stel die ook een lange reis maken en veel tips voor ons hebben. Veilig aangekomen in Bacalar hopen we dat deze plek ons meer te bieden heeft.