Met Van Perlo… in New Plymouth

New Plymouth staat met name bekend om de naastgelegen vulkaan Taranaki, maar ook de kustwandeling en het Light Festival zijn een bezoekje waard. En we krijgen te maken met ongekende Nieuw-Zeelandse gastvrijheid.

Taranaki

De hike van het Tongariro Northern Circuit heeft er flink ingehakt. Maaikes voet doet flink zeer en de pees in m’n knieholte doet ook goed pijn. Ik ben zelfs een beetje ziekjes, dus we doen het rustig aan. We rijden in twee dagen naar New Plymouth, een stadje aan de westkust. Daar ontspannen we bij het Rotomanu meer en nemen een kijkje bij de Te Rewa Rewa brug. Normaliter kan je vanaf hier een iconische foto maken van de witte, kunstzinnige brug, met op de achtergrond de majestueuze Taranaki vulkaan. Helaas gaat dat feestje niet door, want de brug wordt gerenoveerd en staat volledig in de steigers. We hadden het plan om de volgende ochtend de Taranaki vulkaan een stuk op te lopen naar een klein meertje. Onze lijven schreeuwen dat ze daar absoluut nog niet van gediend zijn. Dus besluiten we om de beentjes los te lopen over de mooie coastal walkway. Met uitzicht over de Tasmanzee en de lange stranden wandelen we richting het centrum van de stad. Het is een gemoedelijke stad en op de terugweg langs dezelfde kustwandeling zien we veel surfers genieten van de goede golven en het lekkere weer.

Gi-gan-tisch!

Ook de volgende dag zijn onze benen nog steeds niet echt hersteld. Daarbij is het te bewolkt om de Taranaki berg goed te zien. We bezoeken daarom wat andere highlights in en rondom de stad. Bijvoorbeeld het schattige Mangamahoe meer, waar veel zwanen in dobberen en een bruiloft wordt gevierd. We nemen een kijkje bij Paritutu Rock, een (wat ons betreft) raar uitkijkpunt over een aantal rotsen in zee naast de industriële haven. Dan verwennen we onszelf bij Iona dairy op een ijsje. Of nouja “ijsje”, de twee bollen zijn werkelijk gi-gan-tisch! Met exploderende buiken rijden we weer terug naar dezelfde gratis campspot. Daar raken we aan de praat met een viertal locals. Het zijn twee koppels, enigszins op leeftijd, en hebben familie uit Nederland…hoewel de meesten daarvan inmiddels zijn overleden. Marie, Mike, Lloyd en Linda vinden het maar wat leuk en interessant om met ons te babbelen over Nederland en ons reisavontuur. Ondertussen komen wij door hun wat meer te weten over New Plymouth en Nieuw-Zeeland. Dan zegt Lloyd ineens “als jullie willen, mogen jullie bij Linda en mij langskomen hoor. Dan kunnen jullie douchen, kleren wassen en maken we eten voor jullie. En niet vergeten om naar het Light Festival te gaan. Anders kunnen wij jullie daar wel naartoe rijden.” We weten onze planning nog niet, dus laten nog even in het midden of we van het lieve aanbod gebruik maken.

Gastvrijheid

Lloyd kantelt z’n biertjes gedurende de avond steeds makkelijker naar binnen en wordt ook steeds volhardender in z’n aanbod. Marie merkt het ook en zegt tegen ons: “I can vouch for them, they won’t kill you”. Dat is op zich wel fijn om te horen… De volgende ochtend is de Taranaki vulkaan wederom gehuld in een wolkendek, dus een wandeling heeft weinig zin. Dus besluiten we om gebruik te maken van Lloyds en Linda’s aanbod. We bellen ze op nadat we geluncht hebben bij een bar. “We rijden naar jullie toe, dan kunnen jullie achter ons aanrijden naar huis.” De gastvrijheid is ongelooflijk. We parkeren Sam op de oprit en kunnen lekker douchen en de was doen. We hebben ook nog een kleine afwas, maar als Maaike dat wil schoonmaken wordt ze in een tuinstoel neergezet en krijgt ze een biertje in d’r hand geduwd. “Die afwas doe ik”, zegt Lloyd. Marie en Mike komen ook langs en we borrelen tot de avondschemering. Dan gaan we naar het schattige en mooie Pukekura park voor het Light Festival. Door heel het park staan en hangen aparte, verlichte vormen en objecten. Grote doorschijnende bollen, flamingo’s, spaghettislierten, een slapende reuzenpop. Ook de bomen en de waterval zijn met gekleurde lichten in de schijnwerpers gezet en verschillende muziekbandjes geven een live optreden. En alles is helemaal gratis! De volgende ochtend nemen we afscheid van Lloyd en Linda, wiens ongekende gastvrijheid ons nog lang bij zal blijven.