De eerste dag van onze vierdaagse tour van Tupiza naar Uyuni leidt ons langs Moon Valley, tal van dieren, rivieren, rotsformaties, een spookstadje en tientallen vulkanen.
Cactus
Om half acht ‘s ochtends melden we ons bij Torre Tours, onze touroperator. Onze grote backpacks worden bovenop de 4×4 vastgebonden en we stellen ons voor aan onze Duitse medepassagiers. Terwijl we Tupiza verlaten en de bergen inrijden, stellen de chauffeur (David) en onze gids (Elvis) zichzelf voor. Elvis heeft er duidelijk zin in en vertelt dat hij voorheen als mijnwerker in dit gebied heeft gewerkt, maar dat zijn salaris en overlevingskansen een stuk hoger zijn nu hij als gids werkt. Als we na een half uur rijden aankomen in Moon Valley, zien we een prachtig uitzicht van uitgesleten bergwanden en geeft Elvis ons les over de cactus. De vrouwtjescactus (Ulala) en mannetjescactus (Sanguaro) zijn makkelijk uit elkaar te houden, want het mannetje is een enkele rechtopstaande stronk, terwijl de vrouwtjes allerlei uitstulpingen hebben. Elvis vertelt ons dat cactussen slechts een centimeter per jaar groeien, dus de ruim 10 meter hoge cactussen die om ons heen staan zijn minstens duizend jaar oud!
(Sexy) lama
We rijden verder en komen al snel de eerste lama’s tegen. Elvis vertelt dat ze allemaal gedomesticeerd zijn en ongeveer 15 jaar oud worden. De vrouwtjes baren één jong per jaar en zijn 11(!) maanden zwanger. Her en der zien we zwarte vlekken in het steppelandschap en dit blijken geen landingsplekken van kleine ufo’s te zijn, maar plekken die lama’s omgedoopt hebben tot wc, of zoals Elvis zegt “inca toilet”. Sidenote: Op 21 juni (de kortste dag van het jaar in Bolivia) en 1 augustus wordt Pachamama (Moeder Aarde) geëerd. Als volledig witte of zwarte lama heb je dan de kans om die dag geofferd te worden voor respectievelijk voorspoed voor de eigen gemeenschap, of tegenspoed voor een rivaliserende gemeenschap. Wat een feest. Naast de gedomesticeerde lama loopt hier ook een ander dier rond dat er verdomd veel op lijkt. Elvis vertelt dat dit vicuñas zijn. Vanwege hun formaat en gestroomlijnde lichaam is hun bijnaam “sexy lama”. Hun vacht geeft verreweg de beste wol en hierom zijn vicuñas decennialang gedood. Inmiddels heeft Bolivia de vicuñas uitgeroepen tot bedreigde diersoort en moet je vijf jaar de bak in als je er één doodschiet. Vicuñas leven in twee verschillende groepen. De ene groep bestaat uit één of twee mannetjes die niet gecastreerd zijn en die worden vergezeld door tientallen vrouwtjes. Gek genoeg zijn de gecastreerde mannetjes groter dan de niet-gecastreerde mannetjes. Met een grijns op z’n gezicht zegt Elvis tegen mij dat ‘ie daarom zo klein is en ik zo groot. De tweede groep vicuñas bestaat enkel uit mannetjes die met elkaar vechten om zo sterker te worden en op een dag een mannetjes vicuña te verslaan met een harem aan vrouwtjes als beloning.
Kara
We rijden verder door het steppelandschap en zien nandu’s (een soort kleine struisvogels) en maar weer eens een condor. We wisten al dat hun spanwijdte ruim drie meter is, maar Elvis strooit met nog meer indrukwekkende cijfers. Ze wegen maar liefst 18 kilo en kunnen 75 jaar oud worden! Ondertussen rijden we langs de “witte rivier” die veel zout en mineralen vervoert naar de Uyuni zoutvlakte. Reden voor Elvis om ons wat over mineralen te vertellen. In dit gebied kan je goud, zilver, wolfraam, lood, koper, zink en kwarts vinden…om maar wat te noemen. Er zitten buitenlandse firma’s die de boel hier leeghalen, waarbij de Chinezen volgens Elvis geen snars geven om de natuur, maar de Japanners gelukkig wel wat meer. Aangezien we een tijdje moeten rijden naar de volgende bezienswaardigheid zet Elvis wat traditionele Boliviaanse muziek op. Op de hoogvlaktes krijg ik een nostalgisch gevoel, want het blijken dezelfde liedjes te zijn die staan op een muziek cd die ik als kind vaak luisterde. Terwijl de tonen van de panfluit door de speakers klinken, komen we aan bij Kara, een rotsformatie op 4200 meter hoogte. Bovenop de rotsen ligt een eeuwenoude lavalaag en door de jaarlijks smeltende sneeuw slijten de rotsen af in de vorm van pilaren en orgels in een gotische kerk. De bijnaam van deze rotsen is niet voor niets “Ciudad de Encanto”.
Uturunku
David rijdt door opgedroogde rivierbeddingen (het is nu geen regenseizoen) richting de volgende stop, een spookstadje met op de achtergrond een prachtige vulkaan. In de zestiende eeuw veroverden de Spanjaarden dit stadje en leefden ze hier samen met de natives en hun meegebrachte slaven uit Afrika. Ze verdienden hun geld met het mijnen van zilver door de aders van zilver in de bergen te volgen met gangenstelsels. Een levensgevaarlijke onderneming met duizenden doden als gevolg. Het laat zich raden welke inwoners van de stad dat werk moesten verrichten. Het verlaten stadje is tegenwoordig een speelparadijs voor de vele viscacha’s (een soort mengelmoes van een haas en een eekhoorn) die hier leven.
We rijden verder langs het meer ‘Moregon’. Er zit veel alkaline in het water dus vissen leven hier niet. Bepaalde micro-organismen die flamingos veelvuldig eten zijn er wel in overvloed. De flamingo’s zelf ontbreken helaas, maar Elvis zegt dat dit normaal is en dat we die later nog wel gaan tegenkomen. Het is inmiddels al laat op de middag en we rijden op een hoogte van 4900 meter. Vanaf daar zien we de immense, groeiende en semi-actieve vulkaan genaamd Uturunku. Hij steekt 6023 meter de lucht in en wordt prachtig verlicht door de avondzon.
Melkweg
Met dat adembenemende uitzicht rijden we het nationale park in dat grenst aan Chili. Hier slapen we op 4200 meter, in het dorp Quetena Chico. Ze leven hier niet alleen van de mijnbouw en lama’s, maar ze profiteren ook rijkelijk van hun gunstige ligging voor de cocainesmokkel naar Chili en Argentinië, aldus een fluisterende Elvis aan de eettafel. Als we ons avondeten ophebben kleden we ons heel warm aan, want we willen op deze plek waar amper lichtvervuiling is graag foto’s maken van de melkweg. Starend naar de overweldigende sterrenhemel voelen we ons heel klein…en niet veel later ook heel koud, dus gauw naar binnen waar we onszelf in de slaapzak wikkelen en drie lagen dikke dekens over onszelf heen gooien.
PLAATS JOUW REACTIE
Leave a Reply
COMMENTS