Dolomititrail – Travelbase

De Dolomieten is het meest spectaculaire en adembenemende gebergte van Italië. Via Travelbase krijgen we de mogelijkheid om de Dolomiti Trail te hiken. Zes dagen lang wandelen we onbezorgd van rifugio naar rifugio. Via ruige rotswanden, bloemrijke groene valleien en helderblauwe bergmeren komen we langs de mooiste highlights van de Dolomieten. Andiamo!

Misurina

Op weg naar de Dolomieten maken we eerst een tussenstop in België om het fraaie nieuwe huis van onze Vlaamse vrienden Arno en Feline te bewonderen. Na een gezellige avond bijkletsen en een brakke ochtend in Hasselt rijden we verder richting het zuiden. Zondagmiddag vangen we de eerste glimp op van de spitse bergtoppen van de ontzagwekkende Dolomieten en checken we in bij hotel Miralago die aan de voet van lago di Misurina meer ligt. Morgenochtend krijgen we hier de officiële briefing van de rangers van Travelbase, maar via de handige Dolomiti trail app van Travelbase is alle informatie en de volledige wandelroute al doorgestuurd. We lezen dat we vanaf hier eventueel al een eerste wandeling kunnen doen, dus we twijfelen geen moment en trekken onze wandelschoenen aan.

Eigenwijs

Onze voeten en beenspieren zullen wel wat te verduren krijgen tijdens de Dolomiti trail, dus we kiezen (heel lui en comfortabel) om voor de eerste hoogtemeters een skiliftje te nemen. Daarvoor lopen we net als vele dagjesmensen langs het mooie lago di Misurina en genieten van de frisse berglucht. De skilift brengt ons naar rifugio Col de Varda. Van daaruit kúnnen we de aangegeven route van de Travelbase app volgen, maar we (lees: ik) zijn eigenwijs en kiezen een hoger gelegen pad. Het is een flink stuk omhoog (wel met fraai uitzicht over de vallei), maar bovenaan komen we een jongen tegen met een via ferrata uitrusting die zojuist vanaf de andere kant naar boven is geklommen. Hmm, dit gaan we niet riskeren op dag één. We draaien om en lopen met hangende pootjes terug naar de rifugio. We volgen vanaf nu braaf de kaart en binnen 10 minuten komen we bij Col di Varda. Wauw! We nemen even goed de tijd om te genieten van het waanzinnige panoramische uitzicht over de zuidelijke Italiaanse Alpen. Daarna is het tijd om terug te gaan. Na een goed uur bergafwaarts lopen zijn we terug bij het hotel en dineren we met polenta en spaghetti pomodoro, waarbij een alcoholvrij biertje uiteraard niet mag ontbreken. Proost op de eerste hike in de Dolomieten!

Self-guided Dolomiti trail

Na een lekker ontbijt worden we welkom geheten door twee rangers van Travelbase en ontmoeten we de andere wandelaars die dezelfde 6-daagse Dolomiti trail gaan hiken. Het is een gemengd en gezellig gezelschap: twee Waalse vrienden, een Nederlandse moeder en dochter en een Vlaamse broer en zus. De rangers geven ons alle informatie voor vandaag en zullen dagelijks een update geven voor de dag erna en ons helpen waar nodig. Daarnaast geven ze ons de extra materialen die we van tevoren aangevraagd hebben, zoals gevriesdroogde lunchmaaltijden (inclusief gaspitje, pan en eetgerei), een lakenzak en wandelstokken. De rangers zullen verder niet met ons mee op pad gaan, want deze Dolomiti trail is self-guided. Lekker op eigen houtje en op eigen tempo, maar wel met een gerust hart aangezien alles al geregeld is. Heerlijk.

Lago di Sorapis (9km: 600m+, 600m-)

Na de briefing is het tijd voor de wandeling van vandaag. We slapen vanavond wederom in ditzelfde hotel, dus de grote rugzak hoeft (gelukkig) nog niet mee. Na een korte autorit gooien we de dagrugzak om onze nek en lopen al snel langs een prachtige waterval steil omhoog. Het is heerlijk rustig op het pad, maar we gokken dat dat komt omdat we een andere route volgen dan alle dagjesmensen. Als we bij lago di Sorapis en rifugio Alfonso Vandelli aankomen worden onze vermoedens bevestigd. Het is een waar mierennest aan dagjesmensen bij het prachtige bergmeer, maar aan de overkant van het meer is het een stuk rustiger. Daar aangekomen ploffen we naast een rotsblok in het gras en testen onze foodpacks in de middagzon met prachtig uitzicht over de bergen en het azuurblauwe meer. Hmm, not bad. Het eerste deel van de terugweg volgen we de meute, maar halverwege kunnen we gelukkig afslaan en in alle stilte terug naar beneden wandelen. Terug in hotel Miralago dineren we gezamenlijk met onze zes medewandelaars. Het zijn allemaal typische Italiaanse berggerechten en bij het toetje hebben we keuze uit worteltaart, chocomousse of vers fruit. De moeder van de groep kiest voor de laatste optie. Ze krijgt een glazen kom met water met daarin een hele appel en peer…Euhhh ja, dat is inderdaad vers fruit. Na wat gniffelen ontstaat er een collectieve lachbui waar we ons ergens ook weer een beetje voor schamen. Achja, de stemming zit er in ieder geval al goed in.

Tre Cime di Lavaredo (17km: 1350m+, 650m-)

Na een prima nacht in een gedeelde kamer met de leuke broer en zus uit Oostende zit om 7.30 uur het ontbijt erin en doen we onze grote rugzakken om. Het belooft een zware maar mooie dag te worden met een flinke hike langs dé eyecatcher van de Dolomieten. Terwijl wij gestaag omhoog lopen, passeren we de lange rij auto’s op de slingerende weg naar boven. Dat belooft wat straks. Na een steile klim tussen de bomen kunnen we onze brandende kuitspieren laten rusten en genieten van een waanzinnig uitzicht over steile, rotsige bergpieken en een uitgestrekte groene vallei. Hier doen we het voor!

Een stukje verderop bij Forcella del col de medo komen we de eerste dagjesmensen tegen. Om het droneverbod hier extra kracht bij te zetten zijn er een drietal gesneuvelde exemplaren tegen een houten paal genageld. Oké, duidelijk. Het wemelt hier van de toeristen, maar dat is wel begrijpelijk. Het boegbeeld van de Dolomieten doemt aan onze rechterhand op, de Tre Cime di Lavaredo. Drie ruige, indrukwekkende rotspunten die afsteken tegen de bloemrijke, groene weides waar alpenkoeien grazen. We lunchen tussen de Malga Langalm en rifugio Antonio Locatelli waar een konijntje ons gedag zegt en tientallen trailrunners verderop over witte steentjes rennen. 

Na de lunch is het een vrij steile klim richting rifugio Antonio vanwaar we nogmaals fantastisch zicht hebben op het pronkstok Tre Cime di Lavaredo. Als we aan de andere kant van de bergkam naar beneden lopen zien we een ruig landschap. We lopen langs de Piani meren die worden omringd door steengruis en grijze rotsformaties. Een steenarend zweeft hoog tussen de bergen over ons hoofd, terwijl wij ons nog eenmaal goed inspannen om via de laatste klim van vandaag de Büllelejoch berg en gelijknamige berghut te bereiken. Op de top is het grimmig. Er staat een straffe wind en donkere wolken pakken zich samen rondom de steile rotsen om ons heen. Het is majestueus en ontzagwekkend tegelijkertijd. We dalen af en daar is het al snel een stuk idyllischer. Een bergmarmot knabbelt aan een paardenbloem en we lopen door een kleine weide aan varens richting rifugio Zsigmondy. Prachtig gelegen tussen de machtige toppen spelen we hier een kaartspelletje en genieten we van een heerlijk driegangenmenu.

Lago di Braies (18km: 1050m+, 1650m-)

Na een wat gebroken nacht in een rumoerige slaapzaal lopen we de volgende ochtend naar beneden richting het dorpje Moso. We storen twee alpensalamanders die wat aan het flikflooien zijn, doneren geld aan een anti-drugscampagne en voelen mee met één van de Waalse jongens die z’n telefoon ergens op het pad is verloren.

Dan verplaatsen we ons (ietwat omslachtig) richting lago di Braies. Een privé taxibusje rijdt ons naar een bushalte waar we in een normale OV-bus overstappen richting het prachtige (maar zeer toeristische) bergmeer. De iconische houten roeibootjes dobberen vredig op het helderblauwe water, maar vanwege de mensenmassa besluiten we deze plek gauw achter ons te laten. Een eekhoorn komt even koekeloeren als we onze lunch aan de rand van het bos nuttigen alvorens we de stevige klim naar de top ‘Pra della vacca’ (vrij vertaald: koeienweide hoofd) inzetten. Halverwege hebben we al een fraai uitzicht over de vallei en helemaal op de top kunnen we ook nog een glimp opvangen van lago di Braies. M’n hartslag schiet nog even omhoog als ik een behoorlijk grote giftige adder op een halve meter afstand hoor sissen, maar die is gelukkig banger voor mij dan ik voor hem. 

Tijdens de lange route naar het dal groeten we een specht die de schokdemper van z’n hersenen aan het testen is op een boom. Niet veel later pakken donkere wolken zich samen. De regenhoezen gaan om de rugzakken en we joggen van boom naar boom om zo droog mogelijk te blijven. Het gaat goed los met bliksem en onweer en uiteindelijk komen we drijfnat aan in het dorpje Oberolang. In het schattige dorpje moeten we helaas een klein uur wachten op de taxi, maar die brengt ons uiteindelijk naar San Vigilio di Marebbe. Hier slapen we in een lekker hotel, maar niet voordat we in een volgeladen lokaal restaurant met z’n allen een pizza verorberen met tiramisu als afsluiter. Teruglopend naar het hotel worden we ook nog getrakteerd op een overstekend snoezig egeltje.

Alta via 1 (16km: 720m+, 660m-)

We zijn ongeveer halverwege de Dolomiti trail en vandaag is een wat rustigere dag. Fijn, want Maaike is eigelijk al sinds dag 2 niet helemaal lekker. De taxi zet ons af bij Rifugio Pederü dat tussen hoge pieken ligt. Op de bekende ‘Alta Via 1’ aan de andere kant van een beekje zien we een sliert aan mensen omhoog lopen. Via de Travelbase app worden we gelukkig via een alternatieve route gestuurd. We komen langs ‘le Piciodel’,een meertje waarin we een prachtige weerspiegeling van de bergkam zien. Hogerop komen we langs meerdere hutten, waarvan de Ücia Pices Fanes toch wel de meest idyllische uitstraling en omgeving heeft. Onder het mom “wie wat bewaart, die heeft wat” kan Maaike haar halve pizza calzone van gisteravond oppeuzelen als lunch in de buurt van lago di Limo. Verderop rondom de Grossfanesalm horen we het geklingel van de koebellen al van ver en blijkt hier ook een gemengde kudde paarden rond te grazen.

Na een honderdtal steile traptreden naar beneden komen we aan op camping Sass Dlacia bij het dorpje Sciaré. Hier verblijven de rangers van Travelbase, wat voor twee van onze medewandelaars wel fijn is, want die scoren toch nog wandelstokken omdat hun knieën het bijna begeven. Vanaf onze tent (die door Travelbase al voor ons is opgezet) prijkt tussen de bomen door een statige, puntige rotsformatie. De camping heeft een luxe toiletgebouw waar we heerlijk douchen en we halen wat versnaperingen bij het winkeltje bij de receptie. Maaike voelt zich inmiddels nog slechter, dus uit voorzorg besluiten we alvast om morgen het eerste deel van de wandeling over te slaan door de bus te pakken.

Nuvolau (14,5km: 1700m+, 800m-)

Door de bus te nemen missen we (zoals we later van onze medewandelaars horen) een prachtig uitzicht boven bij Forcella Lagazuoi, maar daarmee besparen we wel zo’n 4uur steil omhoog en omlaag hiken. We pakken de route weer op bij de Falzaregopas waar een stoet klassieke oldtimers de show steelt. Omhoog richting de Averau berg lopen we langs een betoverend kleurrijk bloemenveld (de alpine-vergeet-me-nietjes zijn m’n favoriet) en na een steile klim zien we langs de richel onze slaapplek: rifugio Nuvolau. Deze berghut ligt episch op de gelijknamige, grillige bergtop. In de zon kunnen we genieten van een lekkere lunch met fantastisch 360 graden uitzicht over de Dolomieten. Dan wordt het ineens chaos. Een donkere wolkenkraag met onweer en belachelijk veel hagel trekt over het gebied. Onze medewandelaars zitten op dat moment precies op een plek waar ze niet willen zijn, maar gelukkig vindt iedereen uiteindelijk veilig de berghut. We spelen een kaartspel voor de ontspanning en na het avondeten gaan we richting bed. We moeten bukken om de subtiele en knusse kamer te betreden en het is een lekker knusse en gezellige bedoening om met z´n achten in deze ruimte te slapen.

Cinque Torri (13km: 50m+, 1650m-)

Het is de laatste dag van de Dolomiti trail en om 6 uur gaat de wekker, voor ons dan. We hopen op een zinderende zonsopkomst op deze adembenemende plek, maar helaas werkt de zon niet mee. Desondanks is het uitzicht nog steeds groots, dus na het ontbijt maken we hier een gezamenlijke groepsfoto. Lager gelegen zien we de beroemde Cinque Torri al liggen en een uurtje later lopen we er strak langs. De rotsformatie staat er prachtig bij en ik vind het stiekem mooier (wel minder imposant) dan de Tre Cime. Tussen de bomen door lopen we naar het dal richting het toeristische stadje Cortina d’Ampezzo. We stoppen vlak daarvoor bij rifugio lago d’ajal, waar we genieten van een lekkere lunch. Met een alcoholvrij witbiertje proosten we op een topweek in de Dolomieten. Eenmaal in Cortina d’Ampezzo worden we met de taxi teruggebracht naar het startpunt van de Dolomiti trail in Misurina. De lieftallige rangers van Travelbase komen nog langs om de teruggevonden verloren telefoon van onze medewandelaar aan hem te overhandigen. Toch wel lekker zo’n organisatie!

Dolomiti trail onbezorgd via Travelbase

De Dolomiti trail is een geweldige meerdaagse hike, met een stevig aantal kilometers en hoogtemeters. Om er goed van te genieten is een degelijke basisconditie wel vereist en voor meer onervaren wandelaars zijn stokken zeker geen overbodige luxe. Verder is het heerlijk onbezorgd hiken, wetende dat Travelbase de tocht heeft uitgestippeld en geregeld, inclusief slaapplekken, interne transporten en optionele materialen. Daarbij is het fijn dat je waar nodig contact kan opnemen met de ervaren Nederlandstalige rangers en dat je via de uitgebreide trailapplicatie alle informatie over de Dolomiti Trail bij de hand hebt.

Wil je zelf de verbluffende schoonheid van Italië ontdekken tijdens deze self-guided meerdaagse tocht langs de meest iconische plekken van de Dolomieten? Preregistreer je dan nu alvast voor de Dolomiti trail voor 2025!

Uiteraard biedt Travelbase nog veel meer (avontuurlijke) reizen aan. Voor hun gehele aanbod kan je een kijkje nemen via travelbase.eu.