Met Van Perlo… de boottour van Lombok naar Flores

De vierdaagse boottour van Lombok naar Flores heeft voor ons slapeloze nachten, unieke natuur en dieren voor ons in petto. Een ervaring die we niet snel zullen vergeten.

Veiligheidsbriefing

De komende vier dagen hoeven we sinds lange tijd even helemaal niks te plannen, want die worden geheel verzorgd door Wanua Adventure. Met die organisatie gaan we (samen met Marit) op boottour van Lombok naar Flores. We worden ‘s ochtends opgehaald bij ons hotel en rijden naar het verzamelpunt. Daar moeten we wachten tot iedereen er is en kunnen we ons officieel aanmelden. Zodra iedereen een polsbandje heeft gekregen krijgen we een lachwekkende veiligheidsbriefing. Een man houdt een poster omhoog met een paar symbolen waar hij naar wijst en veel meer dan de woorden “kompas, zaklamp en reddingsboot” komt er in z’n gebrekkige Engels niet uit. Het zal wel loslopen. Onze boot vertrekt vanaf de haven aan de andere (niet toeristische) kant van het eiland. Dat betekent dat we eerst nog even drie uur moeten rijden van de westkust naar de oostkust van Lombok. Af en toe hebben we wel leuk uitzicht, maar de rit gaat vooral de boeken in als ellendig lang.

Bivak

We worden samen met zo’n 30 anderen welkom geheten op de boot. We wisten van tevoren dat de schuit niet luxe zou zijn. Daarom hebben we een beetje meer betaald voor extra comfort: een eigen cabin (lees: houten hokje) waar we al onze spullen kwijt kunnen met een soort van degelijk matras. Op het bovendek is de slaapzaal voor de andere reizigers die eruitziet als een bivak met tientallen dunne matjes naast elkaar. Nadat iedereen gesetteld is en we een stuk gevaren hebben, stoppen we bij het onbewoonde Kenawa eiland voor een korte wandeling naar de top waar we de zonsondergang kijken. Daarna is het een lang stuk varen. Sterker nog, we varen de hele nacht non-stop door en dat maakt slapen niet gemakkelijker. We liggen namelijk nagenoeg direct boven de motor die onaangenaam hard ratelt en ronkt. Daarbij komt ook nog eens dat we door de golven fors heen en weer schommelen en het hout knarst, piept en kraakt. Alsof je in een houten wasmachine ligt. Geen ontspannen omstandigheden.

Huisdier

Na een gebroken nacht zien we om half 6 de eerste kleuren van de ochtendzon tussen de grijze wolken. In de Saleh baai is het water gelukkig rustig. De vissersboten dumpen hier hun visafval en dat trekt grotere vissen aan. Walvishaaien wel te verstaan. En dat is precies de reden dat we onze snorkels opdoen en flippers aantrekken. We hoeven niet bang te zijn, want walvishaaien eten enkel kleine visjes en plankton. We springen het water in en zien een majestueuze, reusachtige, witgestipte walvishaai. Ons gevoel is in tweestrijd, want helaas blijkt onze verwachting van een vredige symbiose tussen mens en dier ver van de realiteit te staan. Het prachtige dier wordt simpelweg door vissers gevoerd, waarbij ze de emmer met visafval in z’n bek dompelen. Het is net een huisdier en doordat we met veel mensen tegelijkertijd in het water zijn voelt het nogal invasief. Als het ook nog begint te onweren en we bijna tussen twee boten worden geplet vinden we het welletjes. Het is niet de ervaring waar we op gehoopt hadden.

Verwachtingsmanagement

Als we niet veel later wegvaren wordt ons humeur gelukkig weer een beetje opgebeurd door een pod dolfijnen en een school vliegende vissen. Dat goede humeur is alleen van vrij korte duur. Wat volgt is namelijk een ellenlange tocht van bijna 30 uur, met enkel één korte pauze waarin we vanaf de boot een frisse duik kunnen nemen. Het helpt niet mee dat Ali, de meest geroutineerde tourguide op de boot met zo’n 15 jaar ervaring, weinig voortschrijdend inzicht heeft en onbekend is het met fenomeen verwachtingsmanagement. Daarbij is het ook nog eens slecht weer, dus aan het eind van de avond zit iedereen op de boot er best wel doorheen en moeten we net iets te vaak tegen onszelf en elkaar zeggen dat “het wel een ervaring is”. We hopen dat morgen een betere dag wordt.

“Incidenten”

Dag drie van de boottour van Lombok naar Flores begint een stuk beter. Het zonnetje schijnt, het water is rustig en we varen tussen mooie eilandjes door in het Komodo National Park. We gaan een bezoekje brengen aan de bekendste inwoners van het eiland, de Komodovaranen. Het is de grootste hagedissensoort en het zwaarste reptiel ter wereld. Nog voordat we de pier af zijn zien we er al één liggen van een flink formaat. We blijven op gepaste afstand. De rangers heten ons welkom en hebben een lange stok in hun hand. “In het geval dat een Komodovaraan toch ineens te dichtbij komt”, aldus de ranger. Hij vertelt dat er tussen 1974 en 2017 dertig “incidenten” hebben plaatsgevonden, maar dat er echt niks aan de hand is als je gewoon op afstand blijft. Ze zien mensen namelijk niet als voedsel. Ze eten herten, zwijnen en waterbuffels die ze met één bijt kunnen uitschakelen doordat hun speekselklieren dodelijk gif bevatten. Lieve beesten.

Ronaldo

We lopen langs het strand en iedereen maakt foto’s en filmpjes van een Komodovaraan die in de zon ligt te bakken. Uit het niets staat ie op, waardoor de gehele groep sychroon (minstens) één stap naar achter zet. Het is het teken voor de gids om verder te lopen. We volgen hem via een smal pad de jungle in, maar al snel gebaart ie ons om te stoppen. Op het pad lopen drie Komodovaranen, waarvan één hele grote. Laat die nou net onze kant op lopen. Ze noemen ‘m hier Ronaldo en z’n lange, gespleten tong zwiert van links naar rechts. Een imposante verschijning, die gelukkig z’n eigen pad kiest. De gids vertelt aan het einde van de rondleiding over het eiland nog dat Komodovaranen tot ze zo’n 3 jaar oud zijn in bomen leven en dat volwassen vrouwtjes hun eigen kroost gedeeltelijk opeten om zo de populatie op peil te houden. Tja, dat is ook een manier.

Padar

Onze volgende stop is Long Beach, maar als we dichterbij komen vragen we ons hardop af of dit niet de andere trekpleister Pink Beach is. Het zand is hoe dan ook sprookjesachtig roze en matcht perfect bij het hemelachtige, lichtblauwe zeewater. Dat is helemaal goed te zien als we met de drone van Marit mooie beelden schieten van het eiland. Uiteraard springen we ook even in het water om over het koraalrif te snorkelen en te zwaaien naar de vele gekleurde tropische vissen.

Na de lunch varen we naar het beroemde Padar eiland waar we op de boot wachten tot de zon bijna ondergaat. Dan is het ruim 800 traptredes omhoog lopen naar één van de toppen. We hebben al veel mooie uitzichten gezien tijdens onze reis, maar deze staat toch wel hoog op het schilderachtige lijstje. De kleuren van de avondzon schijnen op de unieke vormen van Padar eiland en de vele omliggende eilanden die we vanaf hier kunnen zien. In de avond is er een klein feestje op de boot, dus we kunnen wel concluderen dat de sfeer een stuk beter is vandaag.

Karetschildpad

De laatste dag van de boottour start met een uurtje snorkelen bij Manjarite beach. Niets kan tippen aan de kleuren en vormen van het Great Barrier Reef, maar we zijn aangenaam verrast. Het koraal heeft hier op sommige plekken echt felle regenboogkleuren en we spotten zelfs voor het eerst een gele trompetvis en een karetschildpad, een ernstig bedreigde zeeschildpadsoort. Als afsluiting van de tour chillen we vlak voor de lunch op het parelwitte strand van het schattige, tropische eiland Kelor. Vanaf hier zien we onze eindbestemming, de haven van Labuan Bajo, al liggen. De boot moet even later driedubbel aanleggen, dus het is hink-stap-sprong over drie boten heen om op de kade te komen. Het is wel typerend voor de hele boottour.

Mamma mia!

We verblijven hier in een homestay, maar de afgesproken taxi om ons op te halen blijkt nergens te bekennen. Eenmaal bij de homestay blijkt waarom. Hun hond heeft gisteravond puppy’s gekregen, waardoor de vrouw des huizes een slapeloze nacht had en vandaag overdag in slaap was gevallen. Schattig. We gaan in de avond met een groepje Nederlanders van de boottour uit eten bij MadeInItaly op aanraden van de boottour gids. Vanwege de luxe uitstraling en Europese prijzen hebben we hoge verwachtingen, maar die worden niet waargemaakt. Het lange wachten op het eten is nog tot daar aan toe, maar een pizza opdienen met daarnaast een bakje koude tomatensaus…Mamma mia! We zijn in ieder geval weer een ervaring rijker. Door de vierdaagse boottour deinzen we in ons bed nog na en de volgende ochtend zijn we allebei verkouden. We besluiten het hier in Labuan Bajo een paar dagen rustig aan te doen, zodat we uitgerust zijn voor de reeks vluchten naar onze volgende bestemming, Borneo.