Met Van Perlo… over de Arthur’s Pass

We rijden van de westkust naar de oostkust via Arthur’s pass en genieten weer van al het moois dat de Nieuw-Zeelandse natuur te bieden heeft.

Rondhuppelende konijnen

Vanaf Franz Josef rijden we langs de westkust naar de plaats Hokitika en de gelijknamige kloof daar in de buurt. De rivier heeft, zoals wel vaker hier in Nieuw-Zeeland, een onwerkelijke, felblauwe kleur. Thomas neemt een ijskoude plons in het gletsjerwater. Wij slaan dit keer even over. We lopen een rondje door de kloof via twee hangbruggen en keren dan terug naar Hokitika. Hier genieten we aan het strand van een borrelplank met wijn en worden we getrakteerd op een prachtig kleurenpallet van de zonsondergang. De schattige, rondhuppelende konijnen op het gras maken het helemaal af. We wachten hier aan het strand tot een uur of 11, zodat het goed donker is voor de volgende activiteit.

Magie

We gaan namelijk naar de “Glow Worm Dell” hier even verderop. Een “dell” is een afgelegen holle of kleine vallei die meestal bedekt is met bomen of graszoden. De gloeiwormen, wat eigenlijk kevers zijn, produceren vanuit een orgaan in de buurt van hun staart een blauwgroene gloed (bedankt Wikipedia). Met de zaklampen op onze mobieltjes lopen we nog geen 100 meter richting de dell en zien al wat kleine lichtjes op de hoogreikende wanden. We doen de lampen uit om de beestjes niet te storen en onze ogen te laten wennen aan het donker. Hoe langer we om ons heen kijken, hoe meer de sprookjesachtige magie van de natuur bij ons binnenkomt.

Punchbowl

De volgende dag rijden we langs de Taramakau rivier door Arthur’s pass. Onderweg stoppen we bij een uitkijkpunt over een bochtig viaduct. Mooi, maar de groep kea die hier de dienst uitmaken zijn veel interessanter en mooier. Ze zijn overduidelijk niet bang voor mensen en we zijn opgelucht dat ze onze campervans met rust laten. Een stukje verderop maken we een wandeling in de Otira vallei richting Mount Rolleston. Als we langs de Otira rivier omhoog lopen zien we mosgroene bergen met ogenschijnlijk gouden plekken in de rotsen. Op de terugweg zien we de fraaie contouren van Mount Temple aan de andere kant van de vallei. De laatste stop van vandaag is de 130 meter lange Devil’s Punchbowl (fancy naam wel) waterval. Het zijn de brandende kuiten om er te komen wel waard, want het is een mooie waterval om te zien.

“Nu lach je nog”

We doen de volgende ochtend lekker rustig aan. Gevolg is wel dat we net te laat bij wegwerkzaamheden aankomen, waar een vrouw in een oranje hesje ons tegenhoudt en zegt: “Nu lach je nog, maar helaas moet je 50 minuten wachten”. Nou, we zijn goed gemutst hoor mevrouw. De lach zit ook nog op ons gezicht als we ruim een uur later stoppen bij lake Pearson. Best leuk, maar helaas minder boeiend dan verwacht, dus we rijden door naar Cave Stream. De groene heuvels met lukrake rotsblokken in het landschap geeft ons een Lord of the Rings vibe. Verder is hier een bovengronds gangenstelsel dat is uitgesleten door de ‘Broken river’. We moeten wel natte voeten overhebben voor een geinige foto en daar heeft Maaike geen zin in, dus de kwaliteit van de foto’s is… mijn kwaliteit. We sluiten Arthur’s pass af bij Castle Hill, waar 30 meter hoge kalkstenen rotsen in allerlei gekke vormen bij elkaar neergestrooid zijn in het glooiende graslandschap. Hier zeggen we ook gedag tegen de laatste besneeuwde bergtop die we in Nieuw-Zeeland zullen zien, want onze laatste bestemming in Nieuw-Zeeland is Christchurch.