Met Van Perlo… in Northland

We vertrekken met Sam the Van naar het zonnige Northland. Hier vieren we kerst op het strand, zeilen we bij de Bay of Islands en ontspannen we bij de Kai Iwi lakes. Terug in Auckland vieren we Nieuwjaar.

Paarse krokodil

Sam the Van is klaar voor de roadtrip en z’n eerste bestemming is Muriwai. We zijn daar uitgenodigd door Loïs en Cloé, het Franse stel dat bij dezelfde camperboer een campervan gekocht heeft en net als ons bij Sally en Laurance verbleef om hun campervan klaar te maken voor het Nieuw-Zeeland avontuur. Loïs en Cloé hebben voor kerst afgesproken met een groep Fransen en wij sluiten daar gezellig bij aan. Onderweg halen we boodschappen voor de komende dagen en aangezien het bijna kerst is, besluiten we een wijntje te kopen. Als we willen afrekenen heeft de caissière last van het paarse-krokodil-syndroom. Of we ons identiteitsbewijs willen laten zien. We zijn allebei boven de 30 mevrouw, maar geen probleem…hier is m’n rijbewijs. “Nee, dat is niet geldig als ID-bewijs, meneer.” Zelfs als Maaike foto’s van onze paspoorten toont is het voor de caissière niet officieel genoeg. De vrouw achter ons in de rij ziet het met leden ogen aan en biedt aan om de wijn voor ons te kopen. “Dat is heel aardig van u mevrouw, maar we hebben geen contant geld bij ons om u terug te betalen”. De vrouw zegt met een glimlach dat we het als kerstcadeautje van d’r krijgen. Wauw, superlief! De caissière stribbelt ook hierbij weer tegen omdat het tegen de regels zou zijn, maar als de vrouw in de rij zegt “In dat geval koop ik ‘m voor mezelf”, moet de caissière wel inbinden. Mevrouw rekent af (ze hoeft overigens geen ID te laten zien) en overhandigt pal voor de kassa de wijn aan ons. Na een kort gesprek met de vrouw en 10 keer dankjewel hoppen we Sam the Van weer in.

Compenseren

Aan het begin van de avond komen we aan in het kustplaatsje Muriwai. Het is gezellig op de camping en we nemen onze wijn en wat lekkers mee naar het strand met een bijzondere kleur. Zwart. Miljoenen jaren geleden is hier de lava in contact met water gekomen en langzaamaan verkruimeld tot zand. En vandaag, op kerstavond bij ondergaande zon, maken we van dat zand een zandpop, zodat we nog een beetje een wintergevoel hebben tijdens kerst. Het echte kerstgevoel komt pas na onze eerste nacht in de bus. De volgende ochtend besluiten we namelijk om onze bus te versieren met kerstverlichting en alle lichtjes zitten, zoals het hoort, volledig in de knoop. Jep, dit is het ultieme kerstgevoel. We spenderen de rest van de kerstdagen aan het strand en maken daarbij een uitstapje naar de punt van een klif. Hier leeft een kolonie genten die we eerder ruiken dan zien. Hun looks compenseren gelukkig voor de stank. Hun prachtige geel-oranje kop steekt af tegen hun witte veren. Om de boel helemaal op te fleuren hebben ze ook nog blauwe oogschaduw opgedaan. Chique hoor!

Huidkanker

Na kerst reizen we door naar Mangawhai (ja, alle namen hier lijken verdomd veel op elkaar) waar we een strandwandeling maken. Meteen wordt duidelijk waarom er in Nieuw-Zeeland zoveel gevallen van huidkanker zijn. De zon prijkt recht boven ons als we naar een uitkijkpunt lopen, maar de temperatuur is verradelijk aangenaam door de zeewind. Terug bij de parkeerplaats staat de ijscoman overuren te scheppen. Doe ons er ook maar één dan. We smikkelen het ijsje op terwijl we doorrijden naar Whangarei om te shoppen. Het is namelijk ‘Boxing day’ (tweede kerstdag) en dat betekent dat alle winkels veel korting geven. Reden voor mij om nieuwe wandelschoenen te scoren, want van m’n 10 jaar oude wandelschoenen had ik in Australië al afscheid moeten nemen aangezien de zool er compleet van af lag.

Nestje

We staan op een gratis slaapplek in de buurt van Whangarei Heads als we een appje van Cloé en Loïs krijgen dat ze ook onze kant op komen. Voor we het weten zitten we gezellig te borrelen en hebben we twee wijntjes achter de kiezen. Dan wijst Loïs ineens naar de bergtop achter ons en zegt dat ie daar de zonsondergang wil bekijken. Grapje zeker? De zon staat al akelig laag, dus het zal niet lang meer duren voordat ie onder gaat. Vijf minuten later stappen we (ik op m’n nieuwe stappers) in stevig tempo de berg op en met bezwete ruggetjes komen bij een top. Dan blijkt dat er een vogelnestje vlak naast ons ligt met daarin een roodsnavelmeeuwkuiken (3x woordwaarde Scrabble). De zon heeft al een oranje kleur, dus tijd om nog ergens anders heen te gaan hebben we niet. Loïs gooit z’n drone de lucht in om de zonsondergang te filmen en krijgt meteen te maken met een boze papa- en mamameeuw die het gevaar uit de lucht willen halen. Wij genieten ondertussen van de vette zonsondergang met uitkijk op verschillende baaien. Toch blij dat we de berg nog opgerend zijn om dit te zien!

Smoezelig

De volgende ochtend staat alweer de volgende top op de planning, genaamd Te Whara (Bream Head). Het is een stevige en steile klim en ons geduld voor een uitzicht wordt een beetje op de proef gesteld. Als we de laatste meters boulderend omhoog gaan blijkt het de klim meer dan waard. Grasgroene, glooiende bergen afgewisseld met grijze spitse punten, grote sparren, de turquoise zee met langgerekte witte baaien en groenbegroeide, puntige eilandjes langs de kust. We eten wat versnaperingen onder het genot van het waanzinnige uitzicht en rennen (omdat het kan) naar beneden. We rijden door naar Bay of Islands, met een tussenstop bij Whangarei Falls. Een fijne plek om de beentjes nog even te strekken en de waterval te bewonderen. We komen een uurtje later aan op een wat smoezelige camping in Paihia, waar een dronkaard met een lamme poot ons welkom heet. We kunnen goed om ‘m lachen en we zijn wel erger gewend vanuit Zuid-Amerika, dus we slapen er niet minder om.

Paars

We kunnen lekker uitslapen, want vandaag worden we pas om 10 uur verwacht bij de haven van Paihia. Een ontspannen, luxe dagje zeilen staat op het programma. Rond 10 uur zijn we nog even niet ontspannen, want we zien de zeilboot niet liggen in de haven en onze telefoontjes naar de touroperator blijven onbeantwoord. Dan zien we een vrouw zwaaien en als we bij haar aankomen worden we al gauw weer rustig, want ze heeft het zen-zijn duidelijk uitgespeeld. Ze heet Deb en samen met haar man Mike zeilt ze al decennialang de wereld over. Mike is een grote verhalenverteller en wisselt de verhalen af met het tappen van schuine en flauwe grappen. Hij krijgt de sfeer er in ieder geval goed in en we varen rustig naar Island Motuarohia, beter bekend als Roberton. Daar lopen we naar de top van het eilandje en hebben we uitzicht over de Bay of Islands. We duiken ook nog het water in om te snorkelen, maar we vinden het niet echt boeiend. Waarschijnlijk zijn we teveel verwend door de Galapagoseilanden en het Great Barrier Reef. We zeilen na de lunch verder langs verschillende eilandjes, terwijl we op het dek liggen en genieten van de zon. Eenmaal terug op het vasteland rijden we een stukje verder naar het noorden en langs de weg groeien lukraak ontzettend veel hortensia’s. Het lijkt wel onkruid, maar dan in de prachtige kleuren wit, blauw, roze en paars. Die laatste kleur matcht overigens goed bij m’n huid, want ik ben gruwelijk verbrand op de zeilboot vandaag. Ai, da’s dom. We overnachten in de buurt van het plaatsje Hihi, maar we kunnen vlak voor het slapen niet echt lachen als we horen dat er lekkage bij ons thuis is. Het levert wat geregel en gedoe op, waardoor we pas laat op één oor liggen.

Wizard of Oz

De volgende dag doen we het rustig aan. We nemen een kijkje bij 90 mile beach. Mag je raden hoe lang dat strand is… het ziet er alleen niet heel indrukwekkend of bijzonder uit, maar misschien komt dat door het wat miezerige weer. We zijn daarom al vroeg op de boerencamping waar we op tijd gaan slapen, want morgen wordt een lange dag.

We starten de lange dag met een fantastisch uitzicht bij het Arai te Uru nature reserve. Een ruige kustlijn aan de ene kant en een serene fjordenbaai aan de andere kant met ook nog zandduinen aan de overkant van de baai. Prachtig. We maken vervolgens een korte stop bij Tane Mahuta, de grootste Kauri boom die tussen de 1250 en 2500 jaar oud is. Met z’n takken die 45 meter hoog torenen en met een stamomtrek van maar liefst 15 meter mag ie terecht “God of the forest” genoemd worden. Onze volgende stop zijn de Kai Iwi lakes. Op de meanderende weg ernaartoe groeien in de berm metersbreed en ontelbaar veel felgele paardenbloemen. Het geeft een Wizard of Oz-vibe. Het mooiste van de meren is dat ze zoetwater zijn. Heaven! We gooien onze strandlakens op het zachte, witte zand en plonzen af en toe in het water om af te koelen. Aan het einde van de middag rijden we terug richting Auckland, want daar slapen we bij Madelon en Thomas, een Nederlands stel waar we (lees: Maaike) via social media al veel contact mee hebben gehad sinds onze avonturen in Zuid-Amerika.

Anticlimax

Madelon en Thomas doen aan ‘housesitting’. Ze passen ruim een week op een huis en drie katten van een Nederlandse Nieuw-Zeelander en hebben ons uitgenodigd om daar samen Oud en Nieuw te vieren. Superleuk! Het enige onhandige is dat de straat extreem steil is. Zo steil dat onze Sam het niet op prijs stelt als we achteruit de straat omhoog proberen te rijden. Het maakt slapen in onze campervan niet echt comfortabel en de volgende ochtend staan allebei onze evenwichtsorganen flink uit het lood. Voor oudjaarsdag besluiten we daarom om het anders te doen. De eigenaar van het huis geeft aan dat er nog wel luchtbedden ergens liggen. Die gooien we in het studeerkamertje en gaan dan op zoek naar de pomp om ze op te blazen. De pomp blijkt een pompje ter grote van een soepblik, dus ik speel een kwartier Stampertje en Maaike oefent d’r hartmassage uithoudingsvermogen. We hebben allemaal niet echt behoefte aan een groot feest voor oudjaarsavond, dus we maken er een lekkere en gezellige vegan borrelavond (of zoals Maaike zou zeggen: vegan-vreet-feest) van. Het lijkt ons wel tof om de “New Years Eve firework show” te zien, dus een half uur voor middernacht springen we met z’n vieren onze campervan in en rijden naar het uitkijkpunt. We zijn niet de enige met dit idee, dus het is moeilijker dan verwacht om een parkeerplek te vinden. Inmiddels is het al bijna klokslag 12 uur en dat resulteert in een komisch tafereel. We rennen een steil slalompad af naar het water en horen de mensen al aftellen als we tussen de vaststaande auto’s doorrennen. We komen echt net een paar seconden na het precieze 12 uur moment aan bij de plek waar we de vuurwerkshow kunnen zien. Dus hè, niets aan de hand, we gaan genieten van de show! In de verte schieten uit de Sky Tower (een soort Euromast) wat vuurpijlen de lucht in, maar meer dan een verlichte romeinse kaars is het niet. Gelukkig is er nog de Harbour Bridge met een “lichtshow”. Dit blijkt niet meer dan wat twinkelende gekleurde lichtjes en deze hele “show” duurt welgeteld 5 minuten en dan is het klaar en keert de mensenmassa ook gelijk huiswaarts. We kijken elkaar verbaasd en een beetje beteuterd aan. Dit was het? Really? Wat een anticlimax zeg. We vinden het een dermate treurige bedoening dat we de bubbels pas thuis opentrekken en onze borrelavond voortzetten. De volgende ochtend brakken we uit en aan het begin van de middag zwaaien Madelon en Thomas ons uit, want wij gaan verder richting Coromandel.