Met Van Perlo… in Huaraz

Huaraz is dé hotspot in Peru om te hiken, dus daar moeten we natuurlijk heen. Wij deden verschillende dagwandelingen naar Laguna Paron, Laguna 69, Laguna Churup en de gletsjer Pastoruri.

Verdubbelaar

Huaraz ligt aan de rand van de adembenemend mooie bergketen Cardillera Blanca en het Huascarán nationaal park. Het is niet alleen geliefd bij ons, maar ook bij de Peruanen zelf. En laat het nou net vakantie zijn in Peru, dus het is (jammer genoeg) behoorlijk druk. Zo druk zelfs dat we voor het eerst tijdens onze hele reis moeite hebben om een (betaalbare) accommodatie te vinden. Alle prijzen voor verblijf en tourtjes zijn namelijk ook nog eens verdubbeld deze week. Het mag de pret niet drukken, want de hikes die op de planning staan zijn veelbelovend. Het is hier mogelijk om meerdaagse trekkingtochten te maken, maar wij doen het rustig aan. Maaike heeft namelijk weer/nog steeds last van d’r voet, dus wij doen enkel dagtochten deze week.

Laguna Paron

Het eerste meer dat we bezoeken, laguna Paron, is een opwarmertje om weer te wennen aan de hoogte. Dat doen we trouwens samen met Lisette en Robert-Jan, die we ontmoet hebben in ons hostel. Onderweg rijden we langs Nevado Huascarán Sur, met 6768 meter de hoogste berg van Peru. Zelf rijden we tot een hoogte van 4185 meter. Een “hike” kunnen we het vandaag niet echt noemen, want we worden door de bus recht voor laguna Paron afgezet. Wel kunnen we een half uur over grote rotsblokken lopen naar een uitkijkpunt, om nog beter zicht te hebben op het langgerekte meer. Het meer is echt belachelijk blauw en de zon schijnt niet eens volop. Vanaf hier is de berg “Artesonraju” achter het meer ook goed te zien. Het is misschien wel de bekendste berg waarvan je niet weet dat je ‘m kent. Hè, wat? De berg achter laguna Paron is namelijk de inspiratie voor het logo van Paramount (je weet wel, die filmproductiemaatschappij). Toepasselijk, want qua schoonheid is het hier net een filmset en als het wolkengordijn wegtrekt schitteren de zonnestralen op het blauwe doek.

Laguna 69

De volgende hike (nu wel echt een hike) die op het programma staat is naar laguna 69. We rijden eerst weer een stuk met de bus en onderweg stoppen we even bij de prachtige meren Chinan Cocha en Orkon Cocha. De Cebollapampa-vallei vanwaar de wandeling start is werkelijk betoverend. In onze rug torenen de hoogste berg van Peru en Chopicalqui (met 6354 meter ook geen kleintje) met hun witte pieken boven het berggebied uit. Voor ons meandert de rivier door het groene grasland met daarlangs Quenal bomen met hun kenmerkende roodbruine, schilferige schors en langs het kronkelende looppad bloeien prachtige paarse bloemen. Terwijl we gestaag omhoog lopen, komen we langs een elegante waterval en zien we al een glimp van de Chacraraju gletsjer en de berg Nevado Pisco die laguna 69 voeden met gletsjerwater. Als we op 4550 meter hoogte nog een klein klimmetje maken, verschijnt het kraakheldere meer voor onze neus. Verrassend genoeg is het hier lekker warm en genieten we een uurtje van de zon onder het genot van het uitzicht. Dan is het tijd om via dezelfde route weer terug te lopen naar de bus. Normaal gesproken vinden we het jammer dat we dezelfde weg terug moeten, maar met dit uitzicht hebben we uiteraard niks te klagen.

Synchroon

Een dag later gaan we naar een meer dat dichterbij Huaraz ligt, dus een kort ritje met een colectivo naar het naastgelegen gehucht Pitec volstaat om bij het begin van de wandelroute te komen. Als de colectivo vertrekt zit ie vol, tenminste…alle stoelen zijn bezet. Een paar minuten na vertrek stopt de chauffeur voor een moeder met drie kinderen en een paar grote tassen die langs de weg wuift dat ze mee wil. Dat kan er nog wel bij gepropt worden. De baby gaat op schoot bij een toerist, het meisje gebruikt een grote tas als stoel en het jongetje leunt tegen de knieën van een andere toerist aan. Nog geen twee minuten later stoppen we ook nog om een oudere man mee te nemen die als laatste sardientje het blik vult. De man rijdt maar een klein stukje mee en synchroon met het opengaan van de schuifdeur, gaat ook de gulp van het jongetje open. De man kan bij het uitstappen nog net op tijd een stap opzij zetten, want de jongen plast zonder blikken of blozen uit de colectivo. Z’n nonchalante toiletbezoek werkt bij iedereen in de bus behoorlijk op de lachspieren.

Laguna Churup

We komen allemaal droog aan bij Pitec en het eerste stuk van de wandeling is stevig omhoog. Maaikes pet waait bijna van d’r hoofd af, maar een stukje verder lopen we gelukkig in de luwte van berg Churup. Halverwege komen we aan bij een waterval en het pad loopt daar vlak langs bijna recht omhoog. Wat volgt is een leuk en uitdagend klauterstuk met kabels waar we ons aan omhoog trekken. Op 4450 meter ligt het prachtige Churup meer, waar een roofvogel met bijzondere bruintinten rakelings langs onze hoofden zweeft. Je raadt het al, ook dit meer is belachelijk gletsjerblauw. We rusten een uurtje uit op reusachtige, grijs-witte stenen die in het water liggen. Op onze terugweg zien we een kolibrie met een prachtige felblauwe staart. Verder komen we vooral Peruaanse toeristen tegen die niet helemaal gekleed zijn voor de gelegenheid. In spijkerbroek en simpele gympen komen ze hijgend omhoog. We komen zelfs mensen tegen die tegelijk met ons aan de wandeling zijn begonnen en nog niet eens halverwege zijn. Blijkbaar onderschatten de Peruanen hun eigen bergen.

Puya raimondii

Onze hoogste hike in het Huascarán nationaal park hebben we voor het laatst bewaard. We gaan vandaag naar de Pastoruri gletsjer die op 5250 meter ligt. De tour begint nogal chaotisch, want nog voordat we goed en wel uit Huaraz vertrokken zijn, hebben we al in vijf(!) verschillende busjes stoelendans gedaan. Eenmaal in de juiste bus en juiste stoel rijden we richting de gletsjer. Daarbij komen we langs een plas met borrelwater, of formeler gezegd, een meer op een hoogvlakte met geothermische activiteit. Even later maken we weer een stop, ditmaal bij het Pumapampa meer. Ze noemen dit ook wel het ‘7 kleuren meer’, maar degene die die naam ooit bedacht heeft verzint de kleuren waar ‘ie bij staat. Wat wel de moeite waard is, zijn de velen opvallende ‘puya raimondii’ die te bewonderen zijn in het glooiende berglandschap. Deze donkerbruine dikke stengel met een ronde, stekelige onderkant is de nationale bloem van Peru en wordt ook wel ‘de koningin van de Andes’ genoemd (qua vorm zou je eerder ‘de koning van de Andes’ denken, maargoed…). De plant heeft een houdsbaarheidsdatum van een mensenleven en kan tot wel 15 meter hoog worden. Jammer genoeg worden ze wel met uitsterven bedreigd vanwege klimaatveranderingen, dus als je ze zelf nog een keer in het echt wilt zien moet je snel zijn.

Pastoruri gletsjer

Datzelfde geldt voor de Pastoruri gletsjer, die volgens onze gids over 30 jaar compleet verdwenen is. Blijkbaar reden voor alle Peruaanse toeristen om vandaag de gletsjer te bezoeken. We lopen over hun puffende hoofden richting de ijsmassa en buigen op het einde rechtsaf, zodat we niet in de mensenmassa bij het officiële eindpunt staan. Sterker nog, we staan op een plek waar niemand anders is en we hebben vanaf hier ook nog eens beter zicht op de gletsjer, het gletsjermeer en de omliggende berggraten. Wanneer we terugkeren naar de parkeerplaats waar de bus op ons wacht, zien we dat er een heel feest gaande is met meerdere rockbands wiens snerpende gitaren door de Cardillera Blanca bergketen galmen. We pakken het rockfeestje op bijna 5000 meter hoogte nog even mee en keren dan terug naar Huaraz. Daar ontspannen we nog een dag en nemen dan de nachtbus richting de hoofdstad van Peru, Lima.