Met van Perlo… in Córdoba

Het centraal gelegen Córdoba is na Buenos Aires de grootste stad van Argentinië. Verspreid over de studentenstad zie je invloeden van het koloniale verleden terug.

Eén-tweetje

Met twee redenen zijn we naar Córdoba afgereisd. Ten eerste willen we even wat rustiger aan doen. Dat is het makkelijkst als we langer op één plek blijven en in een grotere stad verblijven is dan wel fijn. Om helemaal goed te kunnen rusten, boeken we een wat luxer appartement met z’n tweeën (Arno en Feline zijn ook meegereisd naar Córdoba, maar vonden het ook wel lekker om even een eigen optrekje te hebben). Ten tweede willen we Spaanse lessen volgen en we lezen online dat dat hier goed kan. We merken namelijk dat we nog niet heel veel vooruitgang maken met ons Spaans en dat is wel wenselijk, helemaal als we straks naar landen gaan waar we helemaal niet meer kunnen terugvallen op Engels.

Geschiedenisles

In het weekend verkennen we het nieuwere en bruisende gedeelte van de stad middels een free walking tour. De gids blijkt in zijn onvrije tijd geschiedenisleraar te zijn en overspoelt ons met interessante feitjes en verhalen over bepaalde gebouwen, de stad en het land als geheel. Zo staat er een standbeeld van de enige “zuidpool” ijsbeer voor een museum en staan op de honderden gekleurde ringen in het Sarmientopark (dat vroeger enkel toegankelijk was voor de elite) per jaar ingrijpende politieke gebeurtenissen van Córdoba en Argentinië (in ons geboortejaar is bijvoorbeeld een hoogleraar vermoord door de regering, omdat hij het met ze oneens was). Ook vertelt hij kort over Che Guevara die een aantal jaar hier in Córdoba heeft gewoond en hoe zijn gedachtegoed nog steeds van invloed is hier. We sluiten de tour af in Güemes, een gezellige wijk met een bohemian vibe en veel barretjes en restaurants. Op het einde van de tour worden we door verstopte tussendoorstraatjes geleid met schattige winkeltjes, waar mensen vroeger woonden in zogeheten “worstenhuizen”, vanwege hun smalle en langerekte vorm.

Herdenken, waarheid, gerechtigheid

Een paar dagen later doen we nog een free walking tour, maar ditmaal door het centrum van de stad. Onze lieftallige gids is een authentieke jongeman die afgestuurd is op de toneelschool en behoorlijk wat autististische trekjes heeft. Ik hou er wel van.

Z’n ingestuurde grapjes bij kerken en koloniale gebouwen wisselt hij af met indrukwekkende verhalen over vermiste mannen, vermoorde vrouwen en gekidnapte kinderen door het Argentijnse regime tussen 1976 en 1983. Het is een pijnlijke periode in de Argentijnse geschiedenis en wordt tot op de dag van vandaag nog landelijk gememoreerd (door sommigen zelfs wekelijks).

De termen ‘herdenken’, ‘waarheid’ en ‘gerechtigheid’ zijn hierbij een terugkerend thema. We nemen ook nog een kijkje in een ondergronds museum, wat ooit een kerk had moeten worden, toen huisvesting (a.k.a. bezemkast in de kelder) werd voor studenten en later hebben ze er maar een brede straat overheen geasfalteerd. Het is wel typerend voor de Argentijnse manier van beleid maken en uitvoeren heb ik het idee. Tegen het einde van de tour loopt onze gids ineens z’n lang verloren vriend tegen het lijf en zijn wij even bijzaak geworden. We sluiten af bij de eerste universiteit van Argentinië (gebouwd in 1613), die midden in het centrum van Córdoba ligt en waar ze hier erg trots op zijn.

Spaanse lessen

In totaal hebben we vijf dagdelen Spaanse les. We beginnen helemaal bij de basis, zodat we daar zelfstandig en op een later tijdstip op voort kunnen borduren. Tijdens de eerste les merken we dat het tempo voor Maaike eigenlijk iets te hoog ligt en voor mij wat te laag, maar de lessen daarna weten we daar wel een middenweg in te vinden samen met onze docente. Wat we ook merken is dat de uitspraak hier in Argentinië wel echt anders is dan in de rest van Zuid-Amerika en dat maakt het soms (nog) lastig(er). Tussendoor wisselen we ook wat cultuurverschillen uit met onze docente, zoals de eetgewoonten. Ze eten hier om zeven uur ‘s avonds taart en gebak, om vervolgens om tien uur te dineren. Als we vertellen dat we in Nederland de hoofdmaaltijd om zes á zeven uur eten, vraagt de docente met een verbaasd gezicht “maar ga je dan niet met honger naar bed?!”. Tja, cultuurverschillen. De laatste les krijg ik nog een spoedcursus verleden en toekomstige tijd en bespreken we wat handige zinnen die we kunnen gebruiken in onze dagelijkse contacten, zoals het duidelijk maken dat we echt geen vlees willen eten…dus ook geen kip…en nee, ook geen varken.

Taarthoofd

Tussen alle lessen door verkennen we ook op eigen houtje de stad. Dat kunnen we iets minder dagen doen dan gepland, want Maaike ziet twee dagen niet veel meer dan het bed en de wc. Als ze zich weer beter voelt struinen we tevergeefs vele winkels af naar een donsjas voor Maaike, verwennen we onszelf met sushi, eten we samen met Arno en Feline bij ‘La Capke‘ heerlijke stukken taart die letterlijk zo groot zijn als ons hoofd en we gaan ook een avond naar de bios. Maaike beschrijft de film (Doctor Strange 2) als “een kinderfilm voor grote mensen” en ik kan d’r niet echt ongelijk geven. We nemen nog een middag een kijkje in het Sarmiento park bij een skatepark en op de terugweg naar huis zien we een groot protest van de arbeiderspartij waar het gezicht van Che Guevara veelvuldig op vlaggen te zien is. Op de valreep van ons verblijf in Córdoba weet Maaike nog een paar nieuwe sportschoenen te scoren. Kan ze die mooi inlopen in Buenos Aires, want dat is onze volgende stop.