Met van Perlo… in en rondom Salta

Salta, een stad in het noordwesten van Argentinië waar de invloeden van buurland Bolivia doorsluimeren. De stad zelf is niet veel bijzonders, de (verre) omgeving des te meer.

Ruïne

Na wederom een lange busrit (we raken er bijna aan gewend) komen we aan in Salta. Het uiterlijk van de inwoners verraad dat we behoorlijk dicht in de buurt van Bolivia zijn. In Mendoza klikte het dermate goed tussen Feline, Arno en ons dat we besluiten om gezamenlijk een schattig optrekje en een auto te huren in Salta. De auto komt hier goed van pas, want de bezienswaardigheden liggen telkens op een paar uur rijden en de uitzichten tijdens de autorit schijnen hier op zichzelf al meer dan de moeite waard te zijn. Zodra we de autosleutels hebben ontvangen, gaan we gelijk maar eens op onderzoek uit. We rijden over een licht kronkelende weg naar het gehucht Santa Rosa de Tastil. Onderweg komen we een kudde schichtige ezels tegen en aan weerszijden van de weg zien we terracotta-gekleurde bergen met enorm veel cactussen.

Hoe gigantisch groot die cactussen zijn (10+ meter), wordt ons pas duidelijk als we uit de auto stappen en bovenop een berg bij Santa Rosa de Tastil een oude ruïnestad gaan bekijken en naast ze staan. Het museumpje is helaas al gesloten, dus de achtergrondinformatie over het hoe, wat en waarom van de ruïne blijft voor ons gissen.

We keren huiswaarts en als Maaike de deur van het appartement opendoet is het ook voor haar even gissen. “Wat is hier gebeurd?!”, roept ze, terwijl ze ons erbij haalt om de ravage te laten zien. Stenen brokstukken liggen over de woonkamer verspreid en als we naar de muur kijken zien we dat daar een flinke homp van afgebrokkeld is. We bellen de verhuurder en die meldt dat er vanmiddag een kleine aardbeving is geweest en dat het huis al wat ouder is. Gelukkig hoeven we niet in een ruïne te slapen, want hij komt het gelijk opruimen en herstellen.

Veertien

De volgende ochtend rijden we richting het noorden, op weg naar Purmamarca. Dit toeristische, schattige en gezellige dorpje heeft op architectonisch en culinair gebied heel wat Boliviaanse invloeden. De grote trekpleister hier is de “zevenkleurenberg” die achter het dorp prijkt. Met name de lichtgroene kleur is opvallend, want het is hier te droog voor begroeiing en het blijkt dan ook simpelweg de kleur van het gesteente te zijn.

We stappen weer de auto in en zetten de verdubbelaar in. Deze “zevenkleurenberg” was mooi, maar we gaan nu op voor het pronkstuk, de “veertienkleurenberg” in Humahuaca. Om die berg te kunnen zien moeten we eerst een flink stuk de berg oprijden over een grindweg. Aan de voet doet een man zijn verkooppraatje. “Met een normale auto moet je hier niet naar boven willen”, is de strekking. We zijn eigenwijs en het blijkt een goede keuze, want we zijn bij lange na niet de enige met een normale auto. Arno rijdt onze bak soepeltjes naar boven, zij het wat langzamer dan de 4×4 die ons af en toe voorbij stuiven. We komen aan op 4340 meter hoogte (zo hoog zijn Maaike en ik nog nooit geweest) en het uitzicht over de puntig uitgesleten bergketen is inderdaad prachtig kleurrijk. Het is wel behoorlijk koud en als ik snel terug ren naar de auto om een trui te pakken voor Maaike, voel ik meteen hoe ijl de lucht hier is. Een beetje duizelig en met lichte hoofdpijn kijk ik nog één keer naar de kleuren die worden belicht door de avondzon.

Dan is het tijd om weer naar huis te gaan. En dat is een lange rit, want uiteindelijk zijn we veertien uur van huis geweest. Dat is dan wel inclusief luxe en lekker uit eten bij het restaurant dat onze verhuurder ons heeft aangeraden.

Cachi

De volgende ochtend nemen we met z’n vieren weer plaats in de bolide en reizen als eerste naar Cachi. De weg ernaartoe is werkelijk adembenemend. Het start weelderig groen met oerwoud vibes en even later gaan we via een onverharde slingerweg hoog de bergen in. Een grote Andescondor vliegt laag over onze auto heen, dus we stoppen om foto’s te maken. Het lijkt wel alsof ie inspecteert of we een potentiële maaltijd voor ‘m zijn, want hij blijft een tijdje boven ons cirkelen. Kan Maaike mooi wat foto’s van de condor maken.

Even later bereiken we Piedra del Molino, de top van de bergpas en hebben uitzicht over de bergen en de slingerweg die we zojuist hebben afgelegd. Het is wat bewolkt, maar even later vangen we ook nog een glimp op van de zwarte berg die meer dan 5000 meter boven de zeespiegel ligt. We vervolgen onze weg richting Cachi en deze kant van de berg is verbluffend mooi. Het zijn glooiende vlaktes met ontelbaar veel cactussen, guanaco’s die in alle rust staan de grazen en op de achtergrond het (besneeuwde) silhouette van het Andesgebergte. Aan de voet daarvan ligt Cachi, een redelijk afgelegen dorp met verrassend veel levendigheid, vooral door de toeristen…en de lokale oma die op een wit muurtje in het mooie bloemrijke plein op een trommeltje slaat en daarbij schreeuwend “zingt”. We struinen wat rond en lunchen bij een restaurant waar de bediende iets te hard naar de kok roept dat hij mijn pasta heeft verpest omdat ie er toch vlees in gedaan heeft.

Cafayate

Als we vanuit Cachi vertrekken is het al middag en dan moeten we nog via Route 40 naar Cafayate. De autoverhuurder heeft ons afgeraden om deze weg te nemen, maar dat zei hij ook over de weg naar de veertienkleurenberg en dat ging prima, dus dit vast ook. De onverharde weg blijkt een kilometerslange trilplaat en op slakkentempo bibberen we langs de groene rivierbedding. Langzaamaan verandert de omgeving in rood woestijngesteente waar we tussendoor rijden. Lang kunnen we daar niet van genieten, want het begint te schemeren. Daarnaast zitten we inmiddels al zo lang in de auto dat we blij zijn als we in Cafayate aankomen. De weg wordt op het einde gelukkig weer wat rijbaarder en in het donker komen we aan bij ons huisje. De volgende dag doen we het rustig aan en in de middag nemen we een taxi naar bodega Domingo Molina, net buiten de stad. Cafayate staat namelijk, net als Mendoza, bekend om haar wijnen en dan met name vanwege de witte wijn genaamd Torrontes. De wijn smaakt goed, helemaal in de ambiance van zon, wijnvelden en bergen. En het blijkt dat we sinds onze wijnervaring in Mendoza vooral goed zijn geworden in het herkennen van het alcoholpercentage van de wijnen. We sluiten de dag af bij wijnhuis El Porvenir, waar we dat trucje nog eens dunnetjes overdoen in een chique landelijke aankleding en nog wat bijleren over het wijnproces. Na de proeverij zijn we wel een beetje aangeschoten en vergeten bijna te betalen als we vertrekken.

Roadtrip

Een beetje brak vertrekken we de volgende ochtend naar Salta via de RN68. De perfecte weg voor een roadtrip en we zien dan ook veel motorrijders. Langs de route zijn meerdere stops voor bijvoorbeeld vreemde rotsvormen, een diepe kloof en vergezichten over de vallei. Ondertussen maken we in de auto plannen voor hierna. Het ene idee is om naar Bolivia te gaan, want daar zijn we nu vlakbij (voor Argentijnse begrippen dan). Aan de andere kant bevalt Argentinië ons wel en we hebben nog niet heel veel van het land gezien. De volgende dag hakken we de knoop door en besluiten de Argentijnse cultuur verder te ontdekken. Voordat we verder reizen, werpen we nog een laatste blik op Salta. Met de verouderde gondel gaan we naar de top van cerro San Bernardo, de heuvel naast Salta en kijken uit over de stad. Niet heel spannend, maar het is een geinige afsluiter. Een paar uur later zitten we in de nachtbus naar de centraal gelegen stad Córdoba.