Met van Perlo… onderweg naar Chili

We laten het warme Curaçao achter ons en vliegen richting de zuidelijkste stad van Chili, Punta Arenas. Om daar te komen hebben we drie vluchten nodig. Van Curaçao naar Bogotá, van Bogotá naar Santiago en van Santiago naar Punta Arenas.

Voorbereiding is alles(?)

De vlucht van Curaçao naar Bogotá verloopt helemaal volgens plan en we komen keurig op tijd aan op de luchthaven van Bogotá. Aan die luchthaven hebben we al goede herinneringen overgehouden vanwege onze 15 uur durende overstap. Nu pakken we het anders aan, want we hebben een overstap van drie uur. In die tijd moeten we door de douane, tassen oppikken, tassen opnieuw inchecken en weer door de douane. Moet te doen zijn, toch? Boy, were we wrong. Een polonaise aan koffiepauzes door de immigratiemedewerkers leidt ertoe dat we pas anderhalf uur nadat we geland zijn onze tassen kunnen pakken. Vervolgens komen we oog in oog te staan met de meest overijverige grondstewardess die er bestaat. We zien al wat gestresste backpackers naast haar op de grond zitten met hun laptop open. Wij hebben alles goed voorbereid, dus kom maar op. Negatieve PCR-test? Check. Mobiliteitspas? Voila! CI-19 formulier? Alsjeblieft. Vaccinatiebewijs? Hier, in je snufferd. Verzekeringsbewijs voor coronagerelateerde kosten? Jep, ook geregeld. Vliegticket waarmee je bewijst dat je Chili weer verlaat? Sorry…wat?! Dat staat nergens, dus die hebben we niet. De grondstewardess blijft voet bij stuk houden dat onze tassen niet ingecheckt worden en wij niet met de vlucht mee mogen zolang we geen ‘uitvlucht vliegticket’ kunnen laten zien. Wij blijven doordrammen dat we vanuit Chili een doodnormale bus naar Argentinië nemen (wat niet waar is, maar we moeten wat proberen). Uiteindelijk gaat ze overstag en worden onze tassen ingecheckt.

Cortisollevel door het dak

Ondertussen hebben we nog maar een uurtje voordat het vliegtuig vertrekt. Door ons vorige avontuur op deze luchthaven weten we dat onze gate echt heeeelemaal aan het einde van de terminal zit. Achter ons wordt ondertussen doodleuk de welbekende elastieke band tussen twee paaltjes geklikt om aan te geven dat niemand vanaf nu nog z’n koffers in kan checken, terwijl er nog gewoon mensen staan te wachten. Voor de handbagage- en paspoortcontrole sluiten we samen met een moedeloos kijkende Duitser achteraan in een rij die eruit ziet als een migrerende kudde gnoes. De moed zakt ook ons in de schoenen. Dit gaan we nooit redden. In het begin is de rij heel breed en sneaken we makkelijk een paar dozijn mensen voorbij. Dan treedt het Efteling-effect in werking en zigzaggen we schuifelend één voor één tergend langzaam naar voren. Dit is foute boel. We kijken elkaar aan en realiseren dat we twee opties hebben. Optie één: de vlucht missen. Dat wordt een heel duur geintje. Optie twee: puppy-ogen opzetten en asociaal gedrag vertonen. In een paar minuten staan we op magische wijze ineens vooraan en duwen we onze paspoorten in het gezicht van de douanemedewerker. De handbagage gooien we op de band en we mogen gelijk doorlopen. Hallelujah. We schieten vervolgens uit de startblokken alsof ons leven er vanaf hangt. Terwijl we rennen roep ik naar Maaike dat ik niet op haar wacht en alvast naar de gate ga om daar de stewards te vertellen dat ze op Maaike moeten wachten. Als ik met verzuurde benen bij de gate aankom, zie ik een handjevol mensen nog boarden en schiet m’n cortisollevel omlaag. Ik zie Maaike in de verte hijgend aan komen joggen en gebaar dat ze rustig kan lopen. We made it! Als een paar minuten later het vliegtuig achteruit rolt, zien we dat een aantal andere backpackers de vlucht wel gemist hebben, dus we zijn toch wel blij dat we asociaal zijn geweest.

Luxe

We zitten opgelucht en bezweet in het vliegtuig van Bogotá naar Santiago. Door alle chaos hebben we alleen al uren niks gegeten en gedronken. Een beetje water zou al erg geapprecieerd worden, maar het lampje met ‘stoelriemen vast’ blijft letterlijk bijna twee uur branden en als ik op wil staan word ik door de stewardess vermaand om weer te gaan zitten. Wat is dit voor onzin? Als het lampje dan eindelijk uitgaat, spring ik gelijk op van m’n stoel om water te vragen (en de rest van de mensen om te plassen). Even later blijkt dat we niks te eten aangeboden krijgen op de ruim zes uur durende vlucht. Een beetje schraal, maar prima. We bestellen wel avondeten dan. Blijkt dat ze dus alleen wat versnaperingen verkopen! We hebben uiteindelijk geluncht en gedineerd met chips, een brownie en wat nootjes. Wat fantastisch. Om 11 uur ‘s avonds komen we een beetje uitgedroogd en verhongerd aan op de luchthaven van Santiago. We weten niet zo goed wat ons nu te wachten staat, want de berichtgevingen op officiële websites over het Chileense coronabeleid zijn nogal tegenstrijdig. Het varieert van een verplichte PCR-test en/of vijf dagen in quarantaine tot een gerandomiseerde onderwerping aan zo’n PCR-test zonder wachttijd. Het blijkt het laatste te zijn en een jonge meid vertelt ons dat de computer heeft besloten dat onze paspoortnummers horen bij ‘doorlopen zonder te testen’. Mooi dat we die dans ontspringen. In recordtijd staan we met onze tassen buiten te wachten op de shuttleservice die ons naar het hotel brengt. Ja, we hebben een chique hotel geboekt. Gelukkig maar, want we kunnen het wel gebruiken. In het hotel is 24-uurs roomservice en onze hongerige lichamen maken daar maar wat graag gebruik van. Om half 2 ‘s nachts verorberen we in luttele seconden onze burrito en bonenburger met friet. We nemen nog een uitgebreide douche en ploffen moe en verzadigd in het heerlijke bed. De volgende ochtend ontbijten we in het hotel, worden met de shuttleservice terug naar de luchthaven gebracht en vliegen we zonder gedoe van Santiago naar Punta Arenas. Wat een luxe.