San Cristóbal de las Casas

San Cristóbal de las Casas is een bergstadje in de staat Chiapas. De traditionele cultuur van de maya’s is hier nog steeds zichtbaar en tegelijkertijd zijn er invloeden van het katholicisme en westerse culturen.

Aangenaam

Rond een uur of half acht ‘s ochtends komen we aan. Wellicht komt het door de fijne temperatuur, maar het voelt hier gelijk aangenaam als we door de straatjes lopen. Ook in het hostel hangt een zeer ontspannen sfeer en krijgen we een warm welkom. Waarschijnlijk omdat ze hier dagelijks gratis yoga- en meditatiesessies doen. Hier heeft niemand haast. Behalve wij dan een beetje, want we overnachten slechts twee nachten in San Cristóbal en er is hier genoeg te beleven. We passen ons snel aan en besluiten het ook rustig aan te doen vandaag. De mensen in het hostel vertellen ons dat het hier voor vegetariërs en veganisten culinair gezien prima vertoeven is, dus dat gaan we deze dagen maar eens testen. Ons late ontbijt was in ieder geval heerlijk.

Zapatistas

In de namiddag maken we, zoals wel vaker in Mexico, een stadswandeling onder begeleiding van een gids die vertelt over de geschiedenis en cultuur van deze stad en regio. We verzamelen op het “grote” plein (met een heel bescheiden formaat) en lopen door marktjes met hele smalle doorgangen waar de locals hun boodschappen doen. Zonder gids kan je hier makkelijk verdwalen volgens mij. We krijgen veel tips over waar we lekker kunnen eten en we worden op verschillende plekken verwend met lokale lekkernijen, zoals koffie, chocolade en drie regionale alcoholische dranken (waarvan er twee verrassend lekker zijn). We nemen ook een kijkje in de kunstgallerij Casa Libertad, waar de werken van zowel lokale als bekende kunstenaars staan tentoongesteld. Het is overduidelijk dat psychedelica invloed heeft gehad op de creaties van de lokale kunstenaars en dat maakt het extra interessant.

• 

• 

• 

De meeste indruk van de wandeltour maakte het verhaal over de Caracoles Zapatistas. Dit is een inheemse bevolkingsgroep van ongeveer 300.000 mannen en vrouwen die met hun eigen (soms eigenaardige) gewoontes in de bergen rondom San Cristóbal leven. In 1994 kwamen ze vanuit de bergen naar San Cristóbal om hun bestaansrecht en leefgebied (met succes) op te eisen. Tot dan toe werden ze namelijk veelal gezien als minderwaardig, als slaven uitgebuit en werd hun leefgebied afgepakt of opgekocht. Dit staat haaks op de levensovertuiging van de Zapatistas, die volledig autonoom in de bergen leven en niet geloven in het idee van kapitalisme als het gaat over natuurlijke bronnen en hetgeen de aarde ons te bieden heeft. Gelinkt aan dit verhaal is de idiotie van de colaprijzen in vergelijking met de waterprijzen. Cola wordt hier een soort van weggegeven als je beseft dat voor een liter cola minstens(!) 50 liter water nodig is, maar een liter cola hier minder kost dan een liter water. Diabetes en suikerverslaving zijn dan ook grote problemen geworden in deze regio (en eigenlijk heel Mexico).

Sumidero

De volgende ochtend rijden we met een tour naar de Sumidero vallei. Door de vallei stroomt een rustige rivier met aan weerskanten extreme kliffen tot wel 1000 meter hoog. We rijden eerst naar verschillende uitkijkpunten bovenaan de kliffen om vervolgens onderaan de vallei een bootje in te stappen en door de vallei te varen.

Een mexicaans koppel is, sinds we ‘s ochtends het busje zijn ingestapt, alles aan het filmen en vloggen. Het werkt behoorlijk op de lachspieren als de man maar weer eens in een soort jezushouding op de foto wil. We zitten op dat moment in het bootje en zouden het best geinig vinden als ie in het water zou vallen. Maar helaas.

• 

• 

De vallei en de natuur zijn indrukwekkend mooi en je voelt je heel klein tussen zulke hoge rotsmuren. De tour wordt wat spannender op het moment dat we dicht langs de rand van de klif varen. We varen namelijk richting een krokodil die op de kant ligt. De schipper vaart steeds een stukje dichterbij en ik moet toegeven dat de hartslag wat omhoog gaat als we binnen vijf meter komen. Het wordt wat onrustig in de boot als we nog dichterbij komen. Dan blijkt dat het voor de krokodil ook allemaal te dichtbij komt en hij besluit om het water in te glijden en verdwijnt langzaam onder het wateroppervlak. Even later zien we nog een paar krokodillen, maar dan op (wat ons betreft) gepaste afstand. Na afloop van de boottocht struinen we nog door een niet zo boeiend dorpje, maar mango eten in het zonnetje is geen straf natuurlijk.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Pittig

We hebben behoorlijk trek gekregen van de lange tour, dus terug in San Cristóbal gaan we gelijk eten scoren. We zien een woktentje waar je voor €2,50 een flinke kom krijgt. We bestellen allebei een kom en werken die gretig naar binnen. We kijken elkaar aan en denken hetzelfde. We lusten nog wel zo’n kom voor de lekkere trek, dus we bestellen er nog eentje die we delen. Dit keer bestellen we als saus bij het wokgerecht de ‘special van het huis’. Die blijkt een portie pittig, niet normaal! De lippen tintelen, blussen met cola werkt averechts, zweetdruppels ontstaan op ons gezicht en we zijn bang voor nummertje twee bij het toiletbezoek morgenochtend. Pas als we de deur van het woktentje uitlopen zien we een bord met daarop de pittigheid van de sauzen uitgedrukt in het aantal chilipepersymbolen ervoor. Shirashasaus krijgt twee chilipepers, de special van het huis drie. Volgende keer maar iets beter opletten…

Dressed for the occasion

De laatste ochtend in San Cristóbal maken we zelf nog een wandeling naar Iglesia de Guadalupe. De kerk ligt hoger gelegen, op een heuvel aan de rand van de stad, waardoor je een mooi uitzicht hebt over de omgeving en San Cristóbal. Zowel de trappen naar de kerk toe als de kerk zelf zijn compleet geel-wit geverfd. Laat dat nou net de kleuren zijn van het shirtje dat Maaike aan heeft.

• 

• 

Busrit naar Palenque

We vertrekken rond het middaguur met de bus van San Cristóbal naar onze volgende bestemming, Palenque. We worden getrakteerd op een werkelijk prachtig uitzicht over de groene bergen. Er is gewoon geen plekje te zien dat niet groen is. De busrit is verder wat apart. We worden door de politie aan de kant gezet, moeten drie kwartier wachten en mogen dan weer door. Zodra de buschauffeur weer wegrijdt zet hij het nummer “we are the world” op en begint luidkeels mee te ‘zingen’. Dit doet hij dwars door een film heen die in de bus aanstaat. Die film is alweer de tweede (van uiteindelijk drie) die over de Tweede wereldoorlog gaat en waar de teksten ‘Sieg Heil’ en ‘Heil Hitler’ veelvuldig door de bus heen galmen. Wij vinden het zeer merkwaardig allemaal, maar komen uiteindelijk veilig aan in Palenque en dat is het belangrijkste.