Oaxaca

Vroeg in de ochtend nemen we vanuit Mexico-Stad de bus naar Oaxaca. Tijdens de rit zien we dat in dit droge en bergachtige gebied vooral de aguave (waarover later meer) en de cactus goed gedijen. We blijven ons trouwens verbazen over de vele verkopers langs de snelweg die eten (proberen te) verkopen. Eén daarvan stapt in onze bus en doet goede business (pun intended) met haar taco’s. Wij slaan even over vanwege het gebrek aan een vega optie (en misschien ook omdat we niet weten hoe lang de taco’s al in die warme tassen zitten en we niet weten hoe hygiënisch het is klaargemaakt).

Pittoreske miljoenenstad

We arriveren in Oaxaca. Ik dacht dat het een wat kleiner stadje in de bergen was. Geen idee hoe ik daarbij kom, want bij aankomst in ons hostel vertelt de Nederlandse eigenaar Jasper dat het de voormalige hoofdstad van Mexico is en miljoenen inwoners heeft. Daarbij vertelt hij ook dat deze regio vooral bekend is vanwege de alcoholische drank genaamd ”mezcal”. Jasper voegt daaraan toe dat hij in de rustige coronaperiode een andere inkomstenbron zocht en na tien maanden zoeken de beste mezcalmakers van de regio had gevonden. Puntje bij paaltje komt het erop neer dat wij vanavond een mezcalproeverij hier in het hostel gaan doen. We duiken nog snel even de stad in om een goede bodem te leggen en tot onze opluchting voelt het in het pittoreske centrum absoluut niet als een miljoenenstad.

Mezcalproeverij

Aan het begin van de mezcalproeverij komt de vergelijking met tequila gelijk ter sprake. “Ja, beide dranken worden gemaakt van de aguave, maar tequila slechts van één soort (blue agave) en het productieproces van tequila is veelal industrieel”, aldus Jasper. Als mezcal op de ouderwetse manier gemaakt wordt, bevat het tenminste 47% alcohol. Daarbij worden we door Jasper gerustgesteld dat je zelfs na een hele fles mezcal de volgende ochtend geen kater hebt…mits het dus op de juiste manier geproduceerd is. Hij verzekert ons dat dit bij alle soorten mezcal die hij ons aanbiedt het geval is. Bij het inschenken van ons eerste ‘shotje’ legt hij meteen uit dat we deze drank absoluut niet mogen shotten. Dan proef je niks van de mezcal en het wordt gezien als een belediging voor al het werk dat er bij komt kijken. In plaats van shotten, moeten we de mezcal “kusjes geven”. Laat het zoenen beginnen.

In totaal krijgen we 4 ‘shotjes’ mezcal en ondertussen legt Jasper het gehele productieproces uit. Het duurt tussen de 7 en 25 jaar om de aguave te groeien en het verwerkingsproces is zeer tijds- en arbeidsintensief. Eén aguave kan 100 kilo wegen en 50 kilo aguave is nodig voor 1 liter mezcal. De bladeren van de plant zijn keihard, dus het afhakken vergt kracht. Dan moet het vanaf de berg naar beneden gedragen worden. Snijwonden door de scherpe bladeren zijn eerder regel dan uitzondering en zorgen voor een lichte verdoving van de huid (hetzelfde spul gebruikt je tandarts om je smoel te verdoven). Het sap uit de aguave krijgen gebeurt door (in de nacht) 6 uur lang met een 30 kilo zware houten stok (boomstam dus) de bladeren te pletten. Eelt op je handen is een vereiste, anders liggen ze (zoals Jasper zelf heeft ondervonden) twee weken lang open. Hij laat tijdens zijn verhaal telkens filmpjes zien en je snapt onmiddellijk waarom de mezcalmakers trots zijn op hun werk. Misschien een beetje wrang dat wij de smaak van mezcal allebei niet echt kunnen waarderen, maar het is een interessante proeverij en snappen nu ook waarom een (goede) fles mezcal honderden euro’s kost.

(On)fraai

De volgende ochtend chillen we wat in de hangmat en in de namiddag besluiten we een stadswandeling door de stad te maken. Daarbij is een lokale student onze gids en hij neemt ons mee naar de minder bekende plekken van Oaxaca. Een terugkerend thema tijdens de stadswandeling is corruptie. Het is één van de redenen dat een universiteit in het centrum beklad is met graffiti en ingegooide ruiten heeft. Tevens verklaart het de vele tenten die we de dag ervoor in het centrum zagen. Blijkbaar zijn dit protesterende leraren die meer dan 35 pesos (€1,50) per dag willen verdienen…wat gek. We nemen een kijkje bij art gallery “Siqueiros”, waar Banksy-achtige kunst te bewonderen is en waarmee ze maatschappelijke problemen aankaarten. Ook de mooie kanten van de stad komen natuurlijk aan bod en als we via een schattig tussendoorstraatje bij een groot plein uitkomen worden we op onze wenken bediend. We komen midden in een bruiloft terecht. Dat is hier een hele happening met dansende mensen in traditionele kledij en mega grote poppen in bruidskleren, waarbij de hoofden van papier-maché zijn gemaakt. We aanschouwen alles met een grote glimlach en krijgen van de dansende bruiloftsgasten met een nog grotere glimlach snoep naar ons toegegooid. Onze gids vertelt daarover dat families die nóg rijker zijn dan deze niet met snoep strooien, maar met pesos. Die pech hebben wij weer…

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Hierve el Agua

De volgende ochtend staan we bijtijds op om naar Hierve el Agua te gaan. Dit zijn 2700 jaar oude rotsformaties die lijken op opgedroogde watervallen. Het ritje ernaartoe is…hobbelig. We worden samen met 10 andere toeristen achter in een zeer verouderde pickup truck gepropt en stuiteren de berg op. Zo voelen kippen zich waarschijnlijk hun hele leven. Voor ons is het wel een geinige ervaring, want wij kunnen na drie kwartier gelukkig weer uitstappen en de watervallen bewonderen. Wel moeten we eerst door een soort hygiëne-douane waar we door een mannetje met een watertank op z’n rug (gevuld met iets magisch gok ik) schoon gespoten worden. Een beetje merkwaardig, maargoed…whatever floats your boat.

Bovenaan de berg hebben we een prachtig uitzicht over het uitgestrekte berggebied. We lopen over witte rotsen langs een klif. Op verschillende plekken sijpelt het bergwater over de witte stenen en soms borrelt er zachtjes wat water door gaten in de rotsen naar boven. Het water wat over de klif naar beneden druppelt is precies hetgeen wat deze bergklif zijn vorm geeft. Alsof een wit gordijn aan stalactieten over de rand is gedrapeerd. Een mooi natuurverschijnsel waar we van genieten.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Ontspanning

De overige tijd in Oaxaca staat in het teken van ontspanning. In de avond doen we drankspelletjes met twee goedlachse en uiterst grappige Londense jongens, we scoren vegan burgers voor €0,75 per stuk bij een lokaal winkeltje, verbranden lichtelijk op het ligbed bij het zwembad en doen nog een laatste wandeling door het prachtige stadscentrum. Het is mooi geweest hier, dus we nemen de nachtbus naar de kustplaats Puerto Escondido.