Met Van Perlo… bij Nelson Lakes en de oostkust

We hiken in Nelson Lakes National Park naar de Angelus hut, proberen in Kaikoura walvissen te spotten, strijken neer in een wijnstreek en in Timaru gaan we op zoek naar de kleinste.

Robert ridge route

We rijden naar het bergachtige Nelson Lakes National Park en arriveren in het dorpje Saint Arnaud, dat aan het Rotoiti meer ligt. Het is een prachtige omgeving, dus het is weer eens tijd voor een stevige hike. Op het laatste moment besluiten we een slaapplek te boeken in de Angelus hut, zodat we niet één hele lange wandeldag hebben, maar twee dagen wat “rustiger” aan kunnen doen. In de ochtend pakken we (gehaast door de vele irritante zandvliegen) onze extra spullen die we nodig hebben om in de hut te slapen. Het pad, genaamd Robert ridge route, begint meteen behoorlijk steil omhoog door het bos. Halverwege de klim kunnen we mooi uitkijken over het meer en de omliggende bergen. Ook zien we dat het snel betrekt en voor we het weten moeten we onze regenbroek en poncho razendsnel uit de tas grissen. Alweer slecht weer tijdens een wandeling, jottum. Als het bovenop de bergkam ook nog eens stevig begint te waaien groeit de twijfel om om te keren.

Wijnvlekken

We staren elkaar een halve minuut lang aan met een ‘wat denk/vind jij’-blik. Conclusie: we laten ons niet kennen en stappen door. Het blijkt de goede keuze, want nadat we een half uur a la Captain Jack Sparrow dronken dansend over slipperige, grillige rotsen tippelen, trekken de wolken weg en kunnen we genieten van een supermooi uitzicht. Kleine blauwe en groene meertjes, het uitgestrekte dal en mosgroene berghellingen met schistgrijze wijnvlekken. Even later zien we in het volgende dal de Angelus hut vredig aan het gelijknamige meer liggen. Binnen drogen en warmen we op. Tijdens het koken komen we erachter dat we een klein maar essentieel onderdeel niet bij ons hebben. Bestek. Toch niet zo handig dat snelle inpakken… Gelukkig mogen we het bestek van een ander Nederlands stel lenen (nogmaals dank Tom & Hiljanne) en we hebben een gezellige avond met ze.

Landmijnen

De volgende ochtend is de weersvoorspelling slecht, dus van de hutopzichter krijgen we het advies om de terugweg door het dal via de speargrass track te nemen. De dikke grijze wolken blijven rondom de bergkammen hangen, dus wat dat betreft is het een goed idee om deze route te nemen. We weten alleen niet of die opwegen tegen de nadelen. Hoe verder we afdalen, hoe minder pad er namelijk overblijft. Daarbij is het pad helemaal overgroeid en zit er meer blubber aan onze schoenen dan ons lief is. “Gelukkig” kunnen we die maar wat vaak afspoelen in de rivier die we zo’n 10 keer moeten oversteken. Eenmaal in het bos moeten we drie uur lang glibberige boomwortels ontwijken alsof het landmijnen zijn. We zijn niet echt van de heen-en-weer routes, maar in dit geval was dat misschien toch wel het fijnst geweest.

Aandoenlijk

Terug bij Sam hebben we weer internet en zien we dat de weersvoorspelling voor de westkust voor langere tijd erg nat is. Daar hebben we absoluut geen behoefte aan, dus gooien we onze plannen om en rijden naar de oostkust, waar Kaikoura onze eerste stop is. Hier meeten we met Madelon en Thomas met wie we het al vaker gezellig hebben gehad op het Noordereiland. De volgende ochtend lopen we samen de Kaikoura peninsula walkway waar we hordes zeeleeuwen en hun pups van dichtbij kunnen bewonderen. Vooral de pups stelen de show door speels over de witte rotsen te waggelen en aandoenlijk hoog te blaffen. We hopen vandaag nog meer dieren te zien, want we hebben tickets geboekt voor een boottour om walvissen en dolfijnen te spotten. Vanwege de stevige wind twijfelen we wel of het doorgaat. Als we ons bij de tourorganisatie melden, wordt omgeroepen dat de schipper groen licht heeft gegeven en iedereen z’n tickets kan ophalen bij de balie. Jeej! Nog geen vijf minuten later slaat de stemming om in mineur. De schipper heeft zich bedacht en de boel wordt alsnog afgeblazen. Helaas. De tour wordt verplaatst naar morgenochtend, dus we blijven in de buurt en slapen aan zee bij Jimmy Armers beach.

Uiteraard

Het is onaangenaam wakker worden. Madelon krijgt een sms-bericht waarin staat dat de walvistour wéér niet doorgaat. Pfff, wat irritant…en flink balen. We hebben geen zin om nog een dag te wachten, dus rijden we door naar het gehucht Waipara. Hier stoppen we om onze teleurstelling weg te drinken. Oké, en te genieten, want het is een fraaie wijnstreek. Greystone Wines ligt op een half uurtje lopen van de gratis camping. Op hun chique veranda met de glooiende wijnvelden op de achtergrond kiezen we uiteraard de meest uitgebreide wijnproeverij. We vermaken ons prima en licht aangeschoten wandelen we door de bloemenvelden terug naar onze campervans. Een poke bowl maken gaat nog verrassend goed.

Kleinste

Timaru, een verrassend leuk stadje, is voor ons voorlopig de laatste plaats langs de oostkust. De romantische rozentuin en het uitzicht over de oceaan bij Patiti Point zijn leuk, maar Caroline bay is waar de grote show plaatsvindt. En dan bedoel ik niet de lokale skatewedstrijd overdag, maar de avond/nachtshow. We wachten geduldig aan het strand en bij de haven tot de zon onder is en dan komen ze tevoorschijn. De “little blue penguins”, dwergpinguïns in het Nederlands. Het vat hun uiterlijk wel samen, blauwig en klein. Met een lengte van zo’n 30cm en gewicht van één kilo is het de kleinste pinguïn ter wereld. Helaas is het broedseizoen zo goed als voorbij, dus is het goed opletten om er eentje te spotten. Maaike heeft er één in het vizier die over de rotsen bij de haven waggelt. Later zien we er nog twee op het strand tussen het riet. Wat een schatjes. Uiteindelijk liggen we laat maar voldaan in bed. Morgen gaan we het bergachtige binnenland in. Zin in!