Met Van Perlo… in Wellington

In Wellington bezoeken we het Te Papa Tongarewa museum, Cuba Street en de Weta workshop. Daarna is het plan om de ferry naar het Zuidereiland te nemen.

Gewild

Als we Wellington (de hoofdstad van Nieuw-Zeeland) binnenrijden, merken we meteen dat de stad een stuk kleiner is dan Auckland. Dat vinden wij best wel fijn en het geeft gelijk een aangename, gemoedelijke sfeer. We rijden door de Mount Victoria tunnel (belangrijke info voor later) en gaan op zoek naar één van de weinige plekken in de stad voor freedom camping. Gelukkig is het pas begin middag en bemachtigen we zo’n gewild gratis plekje bij de haven van Evans bay. We zijn een beetje panisch dat we dit plekje mogelijk kwijtraken als we weer wegrijden, dus we besluiten om Sam hier de komende drie dagen te laten staan en te voet de stad te verkennen. Vandaag doen we nog even lekker rustig aan en verkennen enkel het zwembadcentrum voor een lekkere douche.

Te Papa Tongarewa

We lopen de volgende ochtend naar Lambton haven in het centrum van Wellington. Hier gaan we naar het nationale museum van Nieuw-Zeeland genaamd Te Papa Tongarewa, wat “schatten van het land” betekent. Het museum is gratis, dus we zijn benieuwd hoe boeiend het gaat zijn. Hierbij een korte (en toch best uitgebreide) rondleiding. De eerste expositie “Te Taiao” gaat over de unieke natuur van Nieuw-Zeeland. Een groot percentage van de inheemse diersoorten in Nieuw-Zeeland is uniek in de wereld. De kiwi, het nationale dier en bijnaam van Nieuw-Zeelanders is er daar één van. Tot onze grote verbazing zijn er zelfs meerdere soorten kiwi’s. Het is ook duidelijk dat de overheid het machtige oceaanleven probeert te herstellen na decennia van verwaarlozing en destructie. Naast imposante afbeeldingen van grote walvissen, ligt een gigantische inktvis op sterk water. Ze heeft ogen zo groot als voetballen en naast zuignappen heeft ze ook ronddraaiende haken aan d’r tentakels. Fascinerend.

People of peace

Een stukje verderop wordt het verhaal verteld over het ontstaan van het landschap van Nieuw-Zeeland. Dit heeft alles te maken met tektonische platen en de heftige krachten van Moeder Aarde. Met name het Noordereiland kent veel (actieve) vulkanen en geothermische activiteit. Aardbevingen zijn hier aan de orde van de dag en we kunnen de aardbeving die we twee weken geleden gevoeld hebben zelfs opzoeken in een database. We laten ons ook nog even door elkaar schudden in een educatieve aardbevingsimulator. Hopelijk hoeven we het stappenplan nooit zelf te doorlopen. De volgende expositie gaat over “the people of peace”, de Maori en Moriori. Allemaal namen voor mensen uit Polynesië die naar Nieuw-Zeeland zijn gekomen en hun vakmanschap rondom vissen, kanoën en zeilen tot een kunst verweven hebben. Het is moeilijk voor te stellen hoe ze met hun vaartuigen de ruige oceaan zijn overgestoken.

Levensecht

In de volgende hal is een tentoonstelling over de Eerste Wereldoorlog. Het verhaal zelf kennen we eigenlijk al. Het Australische en Nieuw-Zeelandse leger werkt namelijk samen (de ANZAC) en in het Australian War Museum in Canberra hebben we daar al veel over geleerd. Toch nemen we even een kijkje. Er staat een vrouw voor de ingang die meldt dat we echt niks mogen aanraken. Uhh, ja prima, meer dan logisch. Als we de hoek omlopen snappen we wel waarom ze het zegt. Een bizar gedetailleerde “pop” van een soldaat doemt voor ons op. Hij lijkt levensecht, ware het niet dat ie 2,4 keer groter is dan wijzelf. Het is echt ongekend knap gemaakt en hoe dichterbij we (met onze handen op de rug) komen, hoe belachelijker de finesses zijn die we ontdekken. Het is het werk van Weta Workshop (waarover zometeen meer). Madame Tussauds is er echt niks bij. In totaal staan er 8 van deze menselijke kunstwerken in de expositie en het heeft 24.000(!) arbeidsuren gekost om de sculpturen te maken. Een verdieping hoger is de kunstafdeling, maar daar worden we niet warm van. Dus we verlaten het museum en lopen via de haven richting Cuba Street waar we een lekkere late lunch hebben.

Weta Cave workshop

We maken de volgende dag een ochtendwandeling langs Evans bay richting de Weta Cave workshop. Het pand is niet te missen, want er staan drie grote trollen van The Hobbit voor de stoep. Het maakt meteen duidelijk wat ze hier doen: rekwisieten maken voor films. Ze zijn één van de grootste spelers in de filmindustrie met films zoals Lord of the Rings, The Hobbit, Avatar en King Kong als hun opdrachtgevers. Het motto lijkt hier “u vraagt, wij draaien” te zijn, want de gekste spullen zijn gemaakt. Vette wapens die (letterlijk) niet van echt te onderscheiden zijn, kostuums, maskers, voertuigen met allerlei snufjes en zelfs een robot waar iemand in moet zitten om ‘m te besturen. We krijgen ook uitleg over slimme trucs in de filmindustrie om rekwisieten zo echt mogelijk te laten lijken en tegelijkertijd ook praktisch (lees: lichtgewicht) genoeg voor de acteurs om de scène te spelen. We sluiten de rondleiding af bij een werkplaats aan de overkant van de straat. Hier staan meerdere filmsets van Thunderbirds, een serie uit de jaren ’60 met marionettenpoppen, die de inspiratiebron is geweest voor de oprichters van Weta. Al met al is het een indrukwekkende plek en een interessante rondleiding om een kijkje achter de schermen te krijgen.

Foutje bedankt

De volgende ochtend staan we vroeg op, want we nemen de ferry naar het Zuidereiland. Eén probleempje, Sam start niet. In de Mount Victoria tunnel heb ik kort de koplampen aangezet en ben daarna vergeten die uit te zetten. Oepsie, foutje bedankt. We hebben (iets meer dan) lichte paniek, want als we de ferry missen kan het nog wel eens een lastig verhaal worden, want die is al wekenlang van tevoren volgeboekt voor de komende weken. Dat is dus wel precies wat er gebeurt. Als we Sam eindelijk weer aan de praat hebben rijden we naar de ferry terminal. Ik blijf in Sam met de motor aan om de accu verder op te laden en Maaike gaat proberen te regelen dat we zo snel mogelijk met een andere ferry naar het Zuidereiland kunnen. Een kwartier later komt ze teruglopen. Maaikes gelaatsuitdrukking en lichaamshouding geven we wat hoop. En?, vraag ik. “We kunnen vanmiddag met de eerstvolgende ferry mee!” Pfff, wat een opluchting. We zijn wel 70 dollar lichter en we zullen voor de zekerheid de accu nog laten nakijken. We nemen het allemaal voor lief. Op naar het Zuidereiland!