Met Van Perlo… op Isla San Cristobal

Isla San Cristobal is het favoriete eiland van Maaike. Vooral vanwege de ontelbaar speelse zeeleeuwen, maar ook de parelwitte stranden en een verschrikkelijk vette snorkeltour naar Kicker Rock zorgen voor een paar topdagen.

Belletjes blazen

We nemen ‘s ochtends vroeg een twee uur durende stuiterende ferry (uiteraard inclusief een kotsende medepassagier) naar Isla San Cristobal. Op alle Galapagoseilanden is het net een Dollar Store en San Cristobal is geen uitzondering. Met het pontje van de pier naar de ferry (die 20 meter verderop in het water ligt)? Eén dollar. Bij aankomst in de haven vanaf de ferry weer naar de pier met zo’n zelfde pontje? Eén dollar. De taxi van de haven naar je hostel een paar honderd meter verderop? Eén dollar. We droppen onze spullen bij het hostel en huren snorkels (een paar dollar). We hebben namelijk gehoord dat er een super snorkelplekje zit nabij het standbeeld van Charles Darwin. We brengen “de vader van de evolutie” een flitsbezoekje en springen in het kraakheldere water bij de Tijeretas baai. De nieuwsgierige zeeleeuwen komen al gauw een kijkje bij ons nemen. Iets dat Maaike een beetje spannend vindt, maar de zeeleeuwen vermaken zich kostelijk. Koprollen, duikelen, belletjes blazen en op hun rug liggen en ons vanaf liniaallengte aanstaren. We schrikken ons tussendoor wel een hoedje van een alfa mannetje die een heel stuk groter is en even komt kijken of wij ons wel gedragen. Het is een fantastische ervaring en we zouden bijna vergeten dat we ook nog met papegaaivissen en zeeschildpadden hebben gezwommen! Via playa Punta Carola (waar we genieten van de zon en de gekke zeeleeuwen) wandelen we terug naar ons hostel en schuiven in de avond een lekkere grote pizza ons bekkie binnen.

Amehoela

De volgende dag doen we het rustig aan. We nemen de taxi naar playa Loberia, waar de ruige zee indrukwekkende golven produceert die tegen de rotsen uiteen spatten. We chillen samen met de zeeleeuwen en zeeschildpadden op en rond de baai, maar al gauw betrekt de lucht (zoals wel vaker op de Galapagos) en gaan we terug naar ons hostel. In de middag is het niet echt opgeklaard, maar we lopen toch nog even naar ons favoriete snorkelplekje om te zwemmen met de zeeleeuwen en sierlijke zeeschildpadden. Gewoon omdat het kan.

Op de terugweg naar ons hostel boeken we een snorkeltour voor morgen. We hebben hier lang over getwijfeld, aangezien het de duurste tour van onze hele reis is en we al veel zeeleven gezien hebben. Maar als we geluk hebben, is het de prijs meer dan waard en die kans willen we niet laten liggen. We passen de wetsuits en krijgen van de medewerkster de vraag of we een kort of lang wetsuit willen want, “het water was schijnbaar niet koud vandaag”, aldus de dame. Nou, amehoela mevrouw. Het is elke keer bijna tandenklapperend koud, dus wij nemen lekker een lange.

Torpedo

De volgende ochtend stappen we op de boot voor onze laatste tour. We varen eerst naar wat de gids durft te omschrijven als “één van de mooiste stranden van Zuid-Amerika”. Dat willen we graag met eigen ogen zien. Het is even manouvreren voor de schipper om de boot tussen de vulkanische rotsen door bij het strand te krijgen, maar als dat is gelukt is het voor onze voeten heerlijk lopen over het parelwitte en extreem fijne zand. We zeggen gedag tegen een schuwe Hermit Krab, een weekdier dat we hier nog niet eerder zijn tegengekomen. Onze vertrouwde vrienden zijn er ook gewoon weer en we delen het strand maar al te graag met de zeeleeuwen, de pelikanen en de blue-footed boobies. Die laatste zijn op vis aan het jagen en zo sullig als ze er op land uitzien, zo vliegensvlug en behendig zijn ze nu. Zodra ze een lekker hapje in zee spotten, schieten ze succesvol als torpedo’s het water in. Aan de horizon zien we ondertussen onze snorkelspot. Een steile rots die uit het water steekt en afhankelijk vanaf welke kant je ‘m bekijkt lijkt ie op een slapende leeuw of een schoen. Vandaar de naam “Leon Dormido” en bij toeristen beter bekend als “Kicker Rock“.

Ray

We varen naar Kicker Rock en zodra we in het water plonzen, voelen we meteen dat we de juiste keuze hebben gemaakt met het lange wetsuit. Zelfs met dit wetsuit aan is het nog stervenskoud, maar daar zijn we niet echt mee bezig. We kijken langs onze flippers naar beneden en zien een diepe, donkerblauwe leegte onder ons. Voor een goede oriëntatie (en gemoedstoestand) blijven we dichtbij de rotswand. Als we na een minuut de eerste vissen zien, krijgen we pas een indicatie van de afstand die we onder water kunnen zien…en dat is best ver. We zien veel haaien, heel veel haaien. Zwartpuntrifhaaien, witpuntrifhaaien en galapagoshaaien zwemmen argeloos onder ons door en een paar zeeschildpadden kunnen ook niet ontbreken. Dan hoor ik Maaike ineens heel hard en enthousiast door d’r snorkel roepen en in het water wijzen. Ik volg waar d’r vinger naartoe wijst en zie…een rog! Het is waarschijnlijk geen manta ray, want zo gigantisch is ie niet, maar het is een flinke jongen dus we denken een eagle ray. Waanzinnig mooi! We kunnen ‘m kort volgen, waarna ie met souplesse de diepte in verdwijnt. Een fijn moment om even te pauzeren voor een snack en om een beetje op te warmen.

Look at that!

Na de pauze gaan we voor de laatste keer snorkelen en eigenlijk willen we nog heel graag één dier zien. Een hamerhaai, die z’n naam te danken heeft aan de welbekende, opmerkelijke vorm van z’n kop. De ogen zitten aan de uiteinden daarvan, waardoor ze 360 graden zicht hebben. Dat hebben wij helaas niet, dus is het goed opletten of we er één zien. En ja hoor, rechts van me zie ik ineens een grote schim opduiken met de kenmerkende contouren van een hamerhaai. Hij is veel groter dan ik had verwacht en hoewel ik enthousiast ben, schrik ik er ook een beetje van. De gids vertelt dat ze zo’n 3 à 3,5 meter zijn. Niet snel daarna kunnen we dat goed zien, want dan zien we er een stuk of vijf bij elkaar op slechts een paar meter van ons vandaan. Het is echt waanzinnig hoe hun kop eruit ziet en hoe ze zich met hun staart voortbewegen. Dan wordt het ineens een hectisch spektakelstuk. “Oh my god! Look at that, look at that!”, schreeuwt de gids. Een school van wel 25 tot 30 hamerhaaien zwemt pal voor onze neus langszij! En je weet dat het speciaal is als zelfs de gids wild enthousiast wordt en er keihard achteraan zwemt. Ook wij kunnen onze ogen amper geloven. Wauw, dit is echt cool…en stiekem een tikkie spannend. Op de boot terug naar Isla San Cristobal zit de adrenaline nog vol in ons lichaam en die praten we gezellig van ons af en we genieten na van de enerverende ervaring.

Afsluiting

We hadden geen betere manier kunnen bedenken om de Galapagos af te sluiten. En daarmee komt er niet alleen een einde aan onze reis naar de Galapagoseilanden, maar ook aan onze reis in Zuid-Amerika. Het was een ervaring om nooit te vergeten. We hebben plannen gemaakt, we hebben met de dag geleefd waardoor diezelfde plannen weer gewijzigd werden, we hebben mensen ontmoet die vrienden zijn geworden, we hebben afgezien in wonderschone landschappen en we hebben natuur in alle rust kunnen bewonderen. We hebben verschillende culturen kunnen voelen en proeven, we hebben andere manieren van leven ervaren waarbij de levensstandaard soms confronterend was en bovenal hebben we rijkelijk genoten van alle indrukken die de wereld te bieden heeft. Gelukkig hebben wij de luxe dat de wereld nog veel groter is en dat we de middelen en de tijd hebben om ons avontuur voort te zetten aan de andere kant van de planeet. Op naar deel 2 van onze wereldreis!