Met Van Perlo… op Isla Isabel

Op Isla Isabela gaan we wederom snorkelen, maar ook wandelen over een vulkaan met prachtig uitzicht. Verder bezoeken we een schildpadden broedcentrum en hebben we een sportieve ochtend langs de kust.

Kotsers

Vanaf Isla Santa Cruz nemen we de ferry naar Isla Isabela. Daarvoor moeten we ons al om kwart over 6 ‘s ochtends melden in de haven. Het is allemaal inefficiënt geregeld, maar dat is hun tweede natuur hier…of het boeit ze simpelweg niet genoeg. We passen ons wel aan. Het blijkt trouwens dat Maaike en ik bij het woord ‘ferry’ een andere voorstelling hebben gemaakt (iets zoals de boot van Den Helder naar Texel ofzo) dan hetgeen we voorgeschoteld krijgen. Het is een soort omgebouwde speedboot die plek heeft voor zo’n 30 man. We beuken ruim 2 uur lang door de Atlantische golven wat resulteert in minimaal twee kotsers op de boot en voor ons een tiental ingedeukte ruggenwervels. Eenmaal aan land op Isla Isabela mogen we 10 dollar p.p. afrekenen voor het gebruik van de haven (alsof we de keus hadden om het laatste stuk te zwemmen…) en we lopen snel naar ons schattige hostel om onze zwemkleding aan te doen, want onze snorkeltour staat op het punt van beginnen.

Tunnels

Onze ruggenwervels krijgen weinig rust, want de snorkelplek ligt op één uurtje varen (lees: golven beuken). Ditmaal is er slechts één iemand die (in een doorzichtig zakje) moet overgeven. Smakelijk. Het laatste stuk is het alle hens aan dek. “HOLD ON AND DON’T MOVE!” schreeuwt onze legerbaas/gids, terwijl de schipper vol gas geeft en zich een weg baant door de onstuimige branding. We komen uit bij Los Tuneles, een plek waar vulkanisch gesteente in zee is gestold in de vorm van tunnels en een soort loopgraven.

Voordat we het water ingaan, lopen we eerst over het zwarte, poreuze gesteente en zien verschillende blue-footed boobies met piepjonge kuikens die uit de bek van papa of mama eten. Heel schattig. Daarna mogen we zelf lunchen en dat zit inbegrepen bij de tour. We hebben van tevoren aangegeven dat we “vega” willen eten en je zou zeggen dat ze die term op het toeristische Galapagos wel kennen. Niets blijkt minder waar, want de gids zegt met een grote glimlach dat ze voor de vegetariërs rijst met vis heeft. Je mag toch aannemen dat de gids (die je op de Galapagos pas mag worden na 4 jaar studeren) weet dat vissen ook dieren zijn, maargoed. Onze lunch bestaat uit een bakje fruit met een toefje excuses.

Chocolate chip cookie

Daarna is het tijd om de snorkelspullen aan te trekken en het water in te springen. We spotten al heel snel een geinig zeepaardje dat verrassend goed gecamoufleerd tussen de zeevegetatie dobbert. We snorkelen een paar bochten door de tunnels en zeggen daar gedag tegen twee pinguïns die op een rots aan het chillen zijn. Op de weg terug naar de boot zien we een grote zeester die de gids “chocolate chip cookie starfish” noemt. Je kan je wel een voorstelling maken van z’n verschijning. We hoppen in de boot en laten ons een stuk verderop weer in het water zakken. Dat doen we uiterst voorzichtig, want het water is hier naveldiep en we willen niks stuk maken. Naast de megagrote zeeschildpadden die we tegenkomen, zijn deze tunnels ook het thuis van velen witpuntrifhaaien. Ze liggen op verschillende plekken verscholen in zijgangetjes. De gids pakt ons één voor één bij de enkels vast, duwt ons geruisloos met ons gezicht naar voren de huiskamer van de haaien binnen en we liggen op een halve meter oog in oog met deze bewonderingswaardige beesten. Dat laat de hartslag toch wel even omhoog gaan en het is een mooie afsluiting van de tour. Terug in ons hostel nemen we een heerlijke warme douche, want het was bibberend koud op de boot en in het water. We sluiten de drukke dag af met een gezellig diner, samen met vier Nederlandse uit ons hostel.

Verkooppraatje

We hebben de afgelopen dagen al gemerkt dat de informatievoorziening en efficiëntie van tourtjes op de Galapagos soms wat te wensen overlaat. Zo ook deze ochtend. We staan om 7 uur klaar bij ons hostel om opgehaald te worden voor een wandeltour over een vulkaan. Vervoer is alleen nergens te bekennen en na 20 minuten ga ik toch maar even vragen hoe het zit. Dat doe ik bij de touroperator zelf, die op letterlijk twee minuten lopen van ons vandaan zit. Je zou zeggen, had ons dan gewoon gevraagd om ons daar te melden. Wel zo makkelijk, toch? Waarschijnlijk doet de zin “u wordt opgehaald bij je hotel” wonderen als verkooppraatje voor alle luie toeristen. Maar wacht, de toeristen die deze tour doen zijn niet lui, want er staat een wandeling van een paar uur op het programma. Misschien is het gewoon de inefficiëntie die weer opspeelt. We passen ons wel aan. We weten trouwens ook niet zo goed welke kleren we moeten aantrekken en meenemen, want het is koud en druilerig weer, maar dat kan hier zo omslaan naar een verbrande nek en zweet in je bilnaad. Uiteindelijk worden we rond 8 uur opgehaald, bij ons hostel wel te verstaan. We zijn benieuwd wat de dag gaat brengen als we in een blauw boemelbusje met de regenjas aan richting het binnenland stuiven.

Chico

De voornaamste reden voor de wandeling vandaag is het uitzicht. Dat wordt de gehele heenweg ietwat belemmerd, doordat we compleet omringd worden door een mistbank. Halverwege komen we op een uitkijkpunt waar we nog steeds precies niks kunnen zien, dus de gids vertelt een verhaal over de verschillende vulkanen en spreekt ons hoopvol toe dat het meestal wel opentrekt op het eindpunt. Dat punt is bij vulkaan Chico en onze gids heeft het goed voorspeld. De lange wandeltocht wordt beloond met uitzicht over het hele eiland met in de verte een handvol vulkanen en op de plek waar we staan zie je mooi hoe de lavastromen ooit hebben gelopen. Allemaal het werk van een hotspot zo’n 5 miljoen jaar geleden en een bewegende tektonische plaat. Op de terugweg zien we nu ook een stuk meer van de grotere Sierra Negra vulkaan. Toch wel indrukwekkende natuur zo allemaal bij elkaar.

10 procent

Onze beentjes zijn het na de tour nog niet zat, dus lopen we in de middag via het “flamingo pad” richting het reuzenschildpadden broedcentrum. Op het pad zien we geen enkele flamingo, maar wel leguanen die wonderbaarlijk tegen de muur van een huis vastgeplakt zijn! Tenminste, dat denken we, want een dag later reageren we met een ongemakkelijk lachje als een gids ons vertelt dat die leguanen hartstikke nep zijn. Oepsie.

In het schildpadden broedcentrum krijgen we een rondleiding. De man vertelt dat het centrum erg belangrijk is, want voordat het geopend werd, leefden hier op Isla Isabela nog maar minder dan 10% van de originele aantallen reuzenschildpadden. De oorzaak: Spanjaarden die de schildpadden opaten en de ratten en ezels die op de Spaanse boten zaten, vraten of vertrapten de schildpadeieren. De pasgeboren schildpadden zijn echt piepklein en worden vrijgelaten op het eiland als ze 10 jaar oud zijn. Dan zijn ze nog steeds klein, maar sterk en groot genoeg om te overleven. Waar op het eiland ze worden vrijgelaten is afhankelijk van de soort. Voor elke vulkaan op het eiland is namelijk een eigen soort schildpad. Darwin zou trots op ze zijn. De indrukwekkendste schildpadden in het broedcentrum zijn een paar volwassen reuzenschildpadden met een bijna plat schild, die (zichtbaar) ter nauwernood een vulkaanuitbarsting hebben overleefd. Als we het broedcentrum uitlopen, worden we door een gids erop gewezen dat we even verderop misschien nog wel flamingo’s kunnen spotten. En ja hoor, welgeteld één eenzame flamingo slendert door een plas water. Zielig.

Water!

De volgende dag zijn we in een sportieve bui en besluiten we om iets te doen wat we de gehele reis nog niet hebben gedaan. Hardlopen. Om de ergste hitte voor te zijn, rennen we bij zonsopkomst langs het strand een paar kilometer op en neer. Er zijn mindere plekken om aan de conditie te werken. Na een goed ontbijt gaan we nog even door met sporten en huren mountainbikes om reuzenschildpadden “in het wild” te spotten. We rijden het dorpje uit en een vrouw schreeuwt ongegeneerd haar ongevraagde mening naar ons. “More water! You need more water. MORE WATER!! We moeten er hard om lachen, aangezien we maar een klein stukje gaan fietsen. We zien al snel een reuzenschildpad langs de weg en komen met oorbloedende, schriekende remmen tot stilstand. Gelukkig hebben landschildpadden geen oren. En wat zijn het toch machtig mooie dieren. Een stuk verderop zien we er nog meer langs de weg en op het eindpunt van het fietspad hebben we uitzicht over de Sierra Negra vulkaan en verschillende kleinere toppen. Een mooie afsluiting van onze dagen op Isla Isabela. Nu is het tijd om door te gaan naar het laatste eiland van ons Galapagos avontuur, Isla San Cristobal.