Met Van Perlo… op tour door Bolivia (4/4)

Op de afsluitende dag van onze tour staat de Uyuni zoutvlakte centraal en we ronden de tour af in de stad Uyuni bij een begraafplaats voor treinen.

Incawasi

Het is nog pikkedonker als we ‘s ochtends vroeg de auto instappen. Terwijl David ons naar het midden van de zoutvlakte rijdt, dommelen wij nog een beetje weg. Op het moment dat we aankomen bij Incawasa, beter bekend als “cactuseiland”, verschijnt er een lichtrode gloed van de ochtendzon aan de horizon. We lopen het eiland op, dat als een puist uitsteekt boven de immense zoutvlakte, en zien dat het gehele eiland bestaat uit koraal. Niet gek als je bedenkt dat de zoutvlakte (en dus ook dit eiland) vroeger onder water lag. Tegenwoordig staat het eiland stampvol met mega cactussen. Vanaf de top van de puist hebben we de tijd om in alle rust de spectaculaire zonsopkomst te bewonderen. Dat dit niet enkel een mooie plek is, maar ook een speciale waarde heeft bij de lokale bevolking, wordt duidelijk als ik een klein houten bord spot waarop staat dat ze op deze plek op 1 augustus lama’s offeren voor Pachamama. Al met al voelt het bijna teveel van het goede. We staan in het midden van de grootste zoutvlakte ter wereld, die omringd is door vulkanen, op een cactuseiland…en dat allemaal bij zonsopkomst. Not bad, not bad at all.

Say cheese!

De eindeloze zoutvlakte bestaat niet enkel uit zout, maar ook uit andere mineralen. Eén daarvan is lithium. De schatting is dat 65% van al het lithium in de wereld in deze zoutvlakte ligt opgeslagen. Een hoofdpijndossier voor de Boliviaanse overheid, want daar is natuurlijk grof geld aan te verdienen, maar tegelijkertijd zal het de zoutvlakte onomkeerbaar veranderen…in negatieve zin wel te verstaan. Elvis noemt lithium het witte goud en de goudkoorts is volgens hem al begonnen en ze merken hier nu al de gevolgen. Een deprimerend vooruitzicht. Om weer een glimlach op ons gezicht te toveren stoppen we op de zoutvlakte om speelse, gekke en creatieve foto’s en filmpjes te maken. Het landschap leent zich namelijk perfect voor het spelen met diepte in de foto’s. Ik wist niet zo goed wat ik ervan moest verwachten, maar we vermaken ons uiteindelijk kostelijk.

Choo Choo!

In 2014 kwam de wereldberoemde Dakar Rally hier voorbij sjezen en daar zijn ze hier nog altijd trots op. Je kan dan ook een groot standbeeld (uiteraard gemaakt van zout) van het Dakar logo bewonderen. Iets voor de liefhebber… Even later gaan we in een klein dorpje lunchen en steunen we de lokale ondernemers door wat kleren te shoppen.

Met gevulde maag rijden we naar de laatste stop van de tour, een begraafplaats voor treinen. Het ligt aan de rand van (de lelijke stad) Uyuni en staat vol met locomotieven die de Engelsen aan het eind van de negentiende eeuw afgedankt hebben. We maken wat geinige kiekjes en dan is het tijd om afscheid te nemen van Elvis en David. We bedanken ze voor hun enthousiasme, onuitputtelijke kennis en rijkunsten en springen dan gelijk de bus in richting Sucre. De buschaffeur rijdt als een malloot (op een slingerende bergweg in de bochten inhalen) en we hebben een wat rare busoverstap. We worden met z’n tweeën in een auto gezet, rijden vijf minuten door een stad en worden dan bij een volgende bus gedropt. Het voelt nogal sketchy, maar we komen veilig, moe en voldaan aan in Sucre. Daar hebben we de tijd om al het moois van de afgelopen dagen te verwerken, want het was een waanzinnige vierdaagse tour.