Met Van Perlo… op Nusa Penida

Op het kleine eiland Nusa Penida genieten we van de fijne eilandvibe en scooteren we naar verschillende stranden en hoge kliffen.

Jukung

Vanuit Sidemen nemen we de taxi naar Kusamba waar we de lokale ferry nemen naar het eiland Nusa Penida. Met onze ervaringen van de Galapagoseilanden nog in ons achterhoofd blijkt het een verrassend rustig ritje van nog geen half uur. Op Nusa Penida heerst een lekkere eilandvibe waar we ons gelijk in onderdompelen met een brunch bij Coco Penida. Op het zwarte strand liggen gekleurde boten met drijvers (genaamd Jukung) en aan de overkant van de helderblauwe zee zien we de contouren van de Agung vulkaan. Uiteraard huren we weer een scooter en rijden naar Atuh en Diamond beach. Nouja, niet naar de stranden zelf, want het is bloedheet en om bij de stranden te komen zou je langs hoge kliffen via uitgehakte traptreden naar beneden moeten lopen. Dat zou op zich nog niet zo heel erg zijn, maar het vooruitzicht op de terugweg omhoog staat ons intens tegen. Dus we genieten vanaf de rand van de kliffen (en zoveel mogelijk in de schaduw) van het uitzicht en de parelwitte stranden. In de namiddag koelen we hoognodig af bij de veel te luxe en hippe Cactus Beach club.

“Bam, bam, bam…”

De volgende ochtend stappen we met slaperige ogen op de scooter in de hoop dat we daarmee de meute bij Kelingking beach voor zijn. Met succes. Als we aankomen zijn er slechts een handjevol toeristen en de makaken familie is ook net wakker. De naam van de rotspunt (Cap de T-Rex) is met een beetje verbeelding wel te verklaren door de vorm van de uitstekende landtong. Het andere voordeel dat we zo vroeg zijn is dat het nog niet zo extreem warm is. Dus we besluiten een stukje naar beneden te lopen langs de klif om vanaf daar nog beter uitzicht te hebben over de ruige doch elegante kustlijn. Het zweet druipt alsnog aan alle kanten van ons lijf als we weer terug naar boven lopen. Terwijl we bovenaan even uitrusten druppelen de toeristen binnen die hier komen voor hun Insta-kiekje. We zijn wel wat gewend, maar het tafereel dat zich pal voor onze neus afspeelt is zo lachwekkend dat zelfs een lokale gids z’n mobiel erbij pakt om het showtje te filmen. Een jongen klimt een boom in met z’n mobiel in z’n hand. Vervolgens roept ie monotoon “bam, bam, bam, bam, bam”, terwijl verschillende meiden bij elke “bam” een nieuwe pose aannemen. Voor sommige mensen zou iets meer schaamtegevoel best nuttig zijn.

Hoogtevrees

We houden het hier voor gezien en scooteren verder naar Pura Segara Kidul. Dat is een tempel op de plek waar de zee en klif elkaar ontmoeten. We doen een sarong om en nemen de extreem steile (en ietwat verbogen) blauwe trap langs de klif naar beneden. Halverwege stoppen we voor een mooi uitzicht over de kliffen. Terwijl we beneden in het heldere zeewater een handvol zeeschildpadden zien dobberen komt een Australisch stel ons van beneden tegemoet lopen. Gutsend van het zweet melden ze ons met hijgende stem dat het niet echt de moeite waard is om helemaal naar beneden te gaan en dat het uitzicht vanaf deze plek eigenlijk het mooist is. Dat laat Maaike zich geen twee keer zeggen, want ze heeft behoorlijk last van hoogtevrees. Op de smalle trap laten we laten een groep locals passeren die onderweg naar beneden zijn voor een ceremonie en daarna gaan we gauw terug naar boven.

Wereldkampioen

We maken kort daarna nog een stop bij Manta Point. Hier zou je van bovenaan de kliffen manta’s kunnen spotten. We moeten aan een (wat ons betreft) licht verdwaalde toerist uitleggen dat dit dus geen plek is waar je zelf kunt zwemmen met manta’s…tenzij je wereldkampioen klifduiken bent. Helaas spotten we geen mantas, maar we hebben wel weer mooie vergezichten over de heuvels en kliffen. We lunchen bij Vegan Soul Kitchen met een kleurrijke dragonfruit smoothiebowl en een vegan burger. Het eten is heerlijk en we zitten lekker rustig met enkel het getjilp van vogels op de achtergrond. Deze plek staat in schril contrast met de activiteiten in het dorp, waar ze offerrituelen uitvoeren (we zullen je de weerzinwekkende beelden van vastgebonden varkens besparen) om God, natuur en mens weer in evenwicht te brengen. Voor ons reden genoeg om een paar uur later weer terug te gaan naar het restaurant om ons bezoek aan dit eiland positief af te sluiten. Het enige verschil is dat de honneurs van de tjilpende vogels nu worden waargenomen door een paar gekko’s met hun geinige klik- en gilgeluiden.