Met Van Perlo… in Ubud | Bali

We vermaken ons kostelijk in Ubud, het culinaire en culturele centrum van Bali. Natuurlijk huren we ook weer een scooter om de heuvelachtige omgeving te bekijken.

Hindoe-drie-eenheid

Als we vanuit Uluwatu richting Ubud rijden zien we om de paar meter wel een tempel boven een “compound” uitsteken of de entree is duidelijk zichtbaar met versierde beelden. Nyoman vertelt dat een compound een wooncomplex is waar meerdere gezinnen van een familie samenwonen, waarbij ieder gezin een eigen keuken heeft. En elke compound heeft dus ook z’n eigen tempel waar de familie hun (dagelijkse) ceremonies kan houden. Dan heeft elk dorp ook nog minimaal drie tempels (de één nog gedetailleerder versierd dan de ander) om de Hindoe-drie-eenheid te aanbidden: Brahma de schepper, Vishnu de beschermer en Shiva de verwoester. Het verklaart waarom Bali ook wel het eiland van duizend tempels wordt genoemd.

Ubud

In het stadscentrum van Ubud is het even wennen aan de drukte. Gelukkig slapen we daar net buiten. We lopen met onze backpacks op onze bezwete ruggen via een smal pad en langs twee rijstvelden naar ons hotel. Maaike voelt zich lichamelijk niet top, dus we doen rustig aan.
We hebben al gezien dat hier ontzettend veel leuke eettentjes zijn met keukens van over de hele wereld. Eén daarvan is het franse café Daily Baguette, waar de pain au chocolate en gevulde amandelcroissants om te smullen zijn. In de avond gaan we met Esther (een oud-collega van Maaike) uit eten. Dit keer bij Bun Bali café, waar we “gewoon” weer lokale Balinesse gerechten kunnen eten.

Salak

Om zelf zulke lekkere gerechten thuis te kunnen maken ga ik de volgende ochtend vroeg op pad voor een Balinese vegan kookles bij Pemulan Bali Farm Cooking School. Maaike heeft daar geen trek in (wel in het eten, niet in het koken), dus sinds een lange tijd gaan we apart van elkaar op pad. Mijn kookles begint bij de ochtendmarkt ten noorden van Ubud, waar ik allerlei exotisch fruit zoals ‘salak’ kan proeven. We rijden door naar de organische boerderij die sereen gelegen ligt in een heuvelachtig gebied met een dichtbegroeid woud en rijstvelden. Voordat we gaan koken mogen we eerst persoonlijk ons geweven mandje vullen met de producten uit de tuin en krijgen we tegelijkertijd een rondleiding. Ze verbouwen hier van alles zoals pinazie, sperziebonen, limoengras, cacao, vanille, ananas en papaya. Eén van de werknemers klimt een boom in om een soort lychee uit de boom te plukken en onze cursusleidster hakt een stuk boomschors af. Dat ruikt overduidelijk naar kaneel. Een kruid dat ze hier in Indonesië eigenlijk nooit gebruiken in de keuken, dus de bomen worden vooral gebruikt voor de bouw (benieuwd of zo’n huis dan naar kaneel ruikt).

Tjobek

Dan is het tijd om te koken. Voor de twee voorgerechten (zoetzure tempé en gado gado) maak ik onder andere een pindasaus door middel van een tjobek (vijzel) en stamper waarin ik een pinda paste maak. Het is hard werken, maar ook overheerlijk. De tweede ronde maak ik gefrituurde maispannenkoekjes, een curry en oesterzwamdumplings met kokos. Omnomnom! Ik zit al helemaal vol, maar we maken ook nog een simpel toetje: gebakken banaan met kokos en palmsuiker. Ik heb me uitermate goed vermaakt en ben benieuwd hoe Maaikes dag was. Die heeft er samen met Esther een luxe dag van gemaakt bij een spa met alles erop en eraan. Drankjes, luxe lunch, zwembad en een stevige massage. Ze is weer fris en opgewekt na een paar dagen lichamelijk kwakkelen. We pakken nog even door met de luxe en verwennen onszelf samen met Esther tijdens het avondeten op (vegan) sushi bij Ikigai.

Verborgen pareltjes

De volgende dag maken we in de ochtendschemering een wandeling in de buurt over de Campuhan ridge. De Agung vulkaan ligt grotendeels verscholen achter de kokos- en palmbomen, maar we kunnen de top mooi zien. Al met al een prima ochtendwandeling, maar niet spectaculair.

We verwachten meer na het ontbijt als we de scooter opstappen en lekker rondcrossen. We zijn nog maar net de stad uit als we door groene rijstvelden rijden. Juist de bochtige en steile tussendoorwegen bieden verborgen pareltjes aan uitzichten. Regenwoud, valleien vol rijstvelden en dorpen waar de mensen duidelijk niet elke dag toeristen zien. Het is een fantastische rit, maar ook goed warm, dus doen we een verkoelend mangosapje bij de fotogenieke Tegallalang rijstvelden.

Vuurvliegjes

We willen nog naar een waterval, maar hebben geen zin in drukte, dus zoeken vrij willekeurig een minder bekende uit op Google maps. Onderweg combineren we het schuilen voor een tropische stortbui met een snelle lunch en drinken bij onze laatste stop, de Bugbugan waterval, een meloensappie. Via de drukke hoofdweg en in de brandende zon rijden we terug naar ons hotel. We sissen nog net niet na als we het zwembad instappen. In de avond lopen we via een schattige, smalle kronkelweg naar Café Pomegranate. Een hip(ster) tentje met lage tafels waar we dineren en de zonsondergang kijken. Zodra het donker wordt bewonderen we de knipperende, magische lichtjes van vuurvliegjes over de rijstvelden. Life is good.

Genaaid

In de ochtend gaan we nog even de stad in om luchtige kleding te kopen, want de gewone t-shirts plakken hier vast aan je huid. Het is in Indonesië de gewoonte om af te dingen bij kleine winkels en kraampjes, maar dat voelt voor die paar euro toch altijd een beetje ongemakkelijk (en we zijn er allebei niet goed in). Aan de andere kant weet je dat je genaaid wordt als je de eerste vraagprijs meteen accepteert. Gelukkig wil ik altijd nadenken over m’n aankopen en doet de zin “I will think about it” in combinatie met weglopen wonderen. Met allebei een nieuwe blouse in de backpack stappen we weer bij Nyoman in de taxi en rijden naar de volgende bestemming, Sidemen.