Met Van Perlo… in Cusco en Machu Picchu

Cusco, de hoofdstad van het voormalige Incarijk, is een karakteristieke stad en de perfecte uitvalsbasis om het indrukwekkende wereldwonder Machu Picchu te ontdekken.

Middeleeuws

Vanaf het busstation van Cusco nemen we de taxi richting ons hostel. In de wijk van ons hostel, San Blas, rijden we over kasseien en door extreem smalle straatjes die steil omhoog gaan. Als we uitstappen zien we dat het water door de gleuven aan de rand van de straat naar beneden stroomt. Het voelt Middeleeuws aan, maar dat is ook niet zo gek. Cusco was de hoofstad van het Incarijk dat ze vanaf de dertiende eeuw langzaam hebben uitgebreid. We lopen over kinderkopjes door het historische centrum en langs stadsmuren en stadspoorten. We wandelen door San Blas en nemen een kijkje bij het zeventiende eeuwse aquaduct Sapantiana. Via het schattige straatje genaamd “de zeven geitjes”, waar ze hippe muurschilderingen hebben gemaakt, lopen we naar Plaza de San Cristóbal, met daarnaast de gelijknamige kerk en uitzicht over de stad. We zien het centrale plein “Plaza de Armas” (zo heten alle centrale pleinen in Peruaanse steden) liggen met daaromheen de statige kathedraal en een kerk met een interieur van bladgoud. We dalen af vanaf het uitkijkpunt om ze van dichtbij te bewonderen. Op het plein blijven we het aanbod voor een massage netjes afslaan, net als de zonnebrillenverkopers die er nog net geen op m’n neus zetten. We gaan gauw een zijstraat in, waar we tegen een zeventiende eeuws klooster aanlopen. De Spanjaarden hebben dit klooster bovenop de oude Incatempel Qurikancha gebouwd. Typerend. We sluiten de dag af met een biertje in een veel te luxe restaurant met prachtig uitzicht over de stad.

Eigen gids

De volgende ochtend gaan we op weg naar de ruïnestad Machu Picchu. Het was nog een heel gedoe om nu in het hoogseizoen kaarten te regelen om dit wereldwonder te bezoeken. We hadden het idee om een vijfdaagse hike naar Machu Picchu te maken, maar omdat Maaike last van haar voet heeft kiezen we voor de makkelijke optie. Met behulp van de eigenaar van ons hostel regelen we bus- en treinkaarten. Het is een duur geintje, maar zoals Maaike tegen me zegt: “Je bent niet in Peru geweest als je Machu Picchu niet gezien hebt.” Gelukkig is de treinreis zelf ook de moeite waard. Het is een mooie rit door een weelderig groene vallei en door het glazen dak van de treincoupé zien we in de verte imposante besneeuwde bergtoppen van meer dan 6000 meter hoog. We komen aan in Aguas Calientes, een dorp dat non-stop in verbouwing lijkt, waar vanuit we de volgende ochtend om half zes de bus naar Machu Picchu nemen. We zijn als één van de eersten op het complex en kunnen nagenoeg vrijuit rondlopen (wat eigenlijk niet mag, waarover zo meer). Ik heb me van tevoren even goed ingelezen over Machu Picchu, dus ben onze eigen gids. Volgt u mij maar…

Antieke piek

Laten we bij het begin beginnen. De naam Machu Picchu betekent “oude berg”, maar Machu Picchu bekt lekkerder, dus om die stijl aan te houden zou ik het vertalen als “antieke piek”. Veel over deze magnifieke Incastad is in mysterie gehuld. De Inca’s hadden namelijk geen geschreven taal, dus historici en archeologen moeten (nog steeds) hard werken voor hun geld en de waarheid omtrent Machu Picchu. Recent (in 2021) is ontdekt dat Machu Picchu rond het jaar 1420 is gebouwd. De stad werd vervolgens slechts een ruime honderd jaar bewoond. Hoogstwaarschijnlijk werd het gebruikt als buitenverblijf voor de elite, die op 2400 meter hoogte in het Andesgebergte tussen de tropische flora en fauna wilden chillen. Het meest fascinerende voor mij is de manier waarop alle gebouwen zijn gebouwd. De witte granieten rotsblokken (de grootste wegen wel 10 tot 15 ton!) werden tot op de millimeter nauwkeurig uitgehakt en gevijld met bronzen werktuigen, zodat alle blokken precies in elkaar pasten en ze geen cement hoefden te gebruiken. Deze manier van bouwen heet “ashlar” en het kon wel maanden duren, voordat één muur van een woning klaar was. Verbazingwekkend. En dan te bedenken dat ze al die stenen op rollense boomstammen de berg op moesten duwen. Verbijsterend. En dan te bedenken dat Machu Picchu plaats bood aan 750 bewoners inclusief bijvoorbeeld tempels, een begraafplaats en het astronomisch uurwerk genaamd Intihuatana. Owja, en ze bouwden ingenieuze terrassen rondom de stad voor het verbouwen van voedsel. Ongelooflijk.

Route

De Inca elites verbleven hier tot de Spaanse verovering in 1532. De stad raakt vervolgens in de vergetelheid, totdat verschillende Europese (ontdekkings)reizigers het herontdekken. De namen van de Duitse August Berns en later de Amerikaan Hiram Bingham staan bekend als de herontdekkers, maar daar zijn de professionele meningen over verdeeld. De laatstgenoemde, Bingham, heeft er in ieder geval wel voor gezorgd dat Machu Picchu onderzocht werd en zette het daarmee weer letterlijk en figuurlijk op de kaart. Daar zijn wij enorm blij mee, want nu kunnen wij het ontdekken. Omdat we zo vroeg zijn, kunnen we gaan en staan waar we willen. Dat is eigenlijk niet de bedoeling, want bij het kopen van de toegangskaarten, kies je tickets voor een bepaalde “route” die je mag lopen. Wij hebben route 3, maar daar hebben we schijt aan, want we betalen grof geld om Machu Picchu te zien en het is tenslotte een wereldwonder, dus dan willen we het ook van top tot teen bewonderen. We stappen per ongeluk over een touwtje heen dat het pad verspert en zien daar bijvoorbeeld de ‘Condor tempel’ en ‘de drie poorten’. Even later volgen we de pijl voor route 4 en komen bij het ‘Heilige plein’.

Iconisch

Om Machu Picchu van bovenaf te zien lopen we naar de top van de Machu Picchu berg (daar hebben we wel kaarten voor gekocht en die worden zowaar gecontroleerd). Het is een flinke klim, maar beloningswaardig. We kijken uit over de tropische bergkammen en -kloven met in het midden de mysterieuze Incastad. Je ziet mooi hoe de ruïne tot aan de rand van de klif was gebouwd. Als we weer terug beneden zijn, roept een medewerker die tientallen meters onder ons staat dat de uitgang zijn kant op is. Vervolgens raakt hij afgeleid door toeristen die hem een vraag stellen en zien wij onze kans schoon om linksaf te sneaken richting route 1 en 2. Vanaf die looproute kunnen we de ‘iconische’ foto maken die iedereen van Machu Picchu maakt. Niet origineel, maar het is inderdaad het mooiste en meest indrukwekkende punt om de stad vast te leggen. We hebben uiteindelijk maar liefst 6 uur doorgebracht in en rondom Machu Picchu, dus we hebben er echt alles uitgehaald. Tijd om terug te gaan naar Cusco en ons voor te bereiden op ons volgende ontdekkingstocht, het Amazone regenwoud.