Met Van Perlo… op tour door Bolivia (3/4)

We zetten onze tour voort, waarbij we klauteren op rotsformaties, het zwarte meer bezoeken, weggeblazen worden bij de Anaconda kloof, in een zoutstorm belanden en voet zetten op de grootste zoutvlakte ter wereld.

Boulderen

Vannacht hebben we beter geslapen. De tactiek: veel drinken voor het slapengaan, na een paar uur wakker worden met koppijn en hoge nood, weer veel water drinken en een toiletbezoek, koppijn trekt weg, een paar uur later weer wakker worden met koppijn en een volle blaas…repeat tot in de ochtend, et voilà. We vertrekken richting puma-gekleurde rotsen die allemaal interessante vormen hebben. We klimmen op de “wereldbeker”, op de “rug van een dromedaris” en Elvis heeft nog een leuke verrassing in petto. Als vervent klimmer begeleid hij ons een hoge rots op. Zonder valbeveiliging boulderen we naar boven. Het is een beetje spannend, maar vooral heel leuk en bovenop hebben we een mooi uitzicht over de hoogvlakte. Een makkelijkere klim hebben we even later bij “Lost Itali”, een hoge rotsformatie met 360 graden uitzicht over een meer, vulkanen met witte toppen en een goudgloeiende steppevlakte.

Anaconda

David heeft z’n wang ook vandaag weer vol cocabladeren gedouwd en rijdt ons bergafwaarts richting het zwarte meer. De wereld is hier een stukje groener en lopend over de drassige rivierbedding met aan weerszijden Gaudi-vormige rotsen bereiken we het donkere meer. Het is een vredige plek met lama’s en viscacha’s die zich weinig aantrekken van onze aanwezigheid. We genieten nog even van de serene omgeving en rijden dan door naar de “Anaconda kloof”. Dit is een immens tochtgat van zeven kilometer lang, dus we waaien bijna uit onze panty’s terwijl we uitkijken over het gapende slingerende gat.

Zoutstorm

Als we onze weg vervolgen en we op een berghelling meerdere muurtjes zien die in aparte vormen gebouwd zijn, gebeurt er een unicum. Elvis weet het antwoord niet als Maaike vraagt wat het voor moet stellen. Hij vertelt ons dat het sowieso een mysterie is en dat men alleen weet dat het in de elfde eeuw grotendeels vernietigd is door de Inca’s. Na een goed uur rijden komen we aan in een oude mijnstad die aan de rand van de zoutvlakte ligt. Het waait snoeihard, waardoor er een ware zoutstorm door het stadje raast, dat trouwens nagenoeg verlaten is op één gezin na. Ik speel een paar minuten voetbal met het schattige jongetje en kan eigenlijk alleen maar denken aan het leven dat hij hier leidt. Het is moeilijk voor te stellen hoe het is om hier te wonen, laat staan op te groeien zonder leeftijdsgenoten. Het lijkt me een treurig bestaan, maar ik hoop dat ik het mis heb.

Zout, zouter, zoutst

We rijden door naar de klapper van de gehele vierdaagse tour, de Uyuni zoutvlakte. Maar niet voordat we een korte tussenstop maken bij onze slaapplek van vanavond, hostel Villa Candalaria. Alles in dit hostel is van zout. De muren, de pilaren, de vloer, de tafels, de stoelen, het bed en zelfs het nachtkastje. Een geinige en unieke gewaarwording.

Dan is het echt tijd voor de grootste zoutvlakte van de wereld. Het is onvoorstelbaar groot, 12.500 vierkante kilometer en 110 meter diep. Onder het genot van een alcoholische versnapering en een borrelplankje (geserveerd vanuit de achterklep van de truck) nemen we de sprookjesachtige zonsondergang in ons op. De kleuren en het natuurschoon zijn adembenemend. We laten het rustig bezinken en gaan op tijd naar bed, want morgen vertrekken we al om kwart over vijf ‘s ochtends.