Met Van Perlo… op grote hoogte

We gaan een fysieke uitdaging niet uit de weg, dus de komende dagen gaan we proberen de top te bereiken van de Pico Austria (5350 meter) en daarna de Huayna Potosi (6088 meter). Jep, dat wordt pittig.

Slakkengang

We hebben ons zo goed als mogelijk voorbereid: een tijdje acclimatiseren in La Paz, van tevoren Diamox (hoogteziektepillen) slikken en we hebben goede cocasnoepjes ingeslagen. Die snoepjes schijnen energie te geven en te helpen tegen hoogteziekte en misselijkheid. Klinkt top. Vrijdagochtend voelt Feline zich helaas niet goed, dus stappen we met z’n vijfen in plaats van zessen in de minibus die ons naar de Pico Austria brengt. We rijden over de glooiende hoogvlakte en aan de horizon zien we hoe de ruggengraat van de imposante bergketen met poedersuiker is bestrooid. We slaan een onverhard pad in en rijden door de vallei waar we gehuchten met lamaherders passeren. Aan de voet van Pico Austria stappen we uit het busje en volgen we onze gids Pablo en rijder Mario de berg op. De hoogte slaat direct op m’n lichaam en ik raak licht in m’n hoofd en buiten adem. Als het zo gaat kan ik wel omkeren en in het busje wachten tot de rest terug is. Gelukkig gaat het beter als ik met een slakkengang naar boven loop en Maaike doet mee op hetzelfde tempo. We komen langs een blauw bergmeer met hoge pieken in de verte en als we ons omdraaien kunnen we kilometers ver door de goudgele vallei turen.

Naar de top

We gooien allemaal een cocasnoepje in onze mik, die onze tong en wangen verdoofd. Het is nodig, want we voelen de hoogte behoorlijk. Maaike begint het ondertussen steeds zwaarder te krijgen en moet steeds vaker een adempauze nemen op de steilere stukken. Na een korte lunch krijgt Maaike het dermate zwaar dat ze het op 5150 meter welletjes vindt. Ze maakt foto’s van het mooie uitzicht, terwijl wij zwaar ademend onze lijven de laatste tweehonderd meter naar boven sleuren. De beloning op de top is niet mis. Een 360 graden uitzicht met aan de ene kant het Titicacameer en de hoogste berg van Bolivia en aan de andere kant het Andesgebergte zo ver als ons oog rijkt. Na een kwartiertje is het tijd om terug naar beneden te gaan. We pikken Maaike op en lopen (gedeeltelijk via het lamapad over een steile bergwand) terug naar het dal. Moe maar voldaan, en Maaike helaas vooral ziekig, stappen we in de minivan en rijden terug naar La Paz.

Fit

Op zaterdag wordt Maaike beroerd wakker, dus al snel maakt ze de moeilijke maar verstandige beslissing om niet mee te gaan op de driedaagse hike naar de top van de Huayna Potosi. Maaike staat erop dat ik wel meega met de rest, maar ik twijfel. Na lang wikken en wegen hak ik de knoop door: ik ga mee. We regelen de laatste dingen voor de hike en vieren de 25ste verjaardag van Kim, zonder alcohol. We willen immers fit zijn! Zondagochtend geef ik Maaike een dikke kus en voel me er nog steeds niet helemaal senang bij dat ik d’r alleen achterlaat, terwijl ze ziek is. Samen met Feline, Arno, Kim en Mitch (en twee Duitse jongens) stap ik in het busje en rijden we naar een huis waar we onze schoenen moeten passen en uitkiezen. Het grootste gedeelte van de Huayna Potosi lopen we immers op sneeuw, dus we krijgen een soort plastic skischoenen mee en crampons die we eronder kunnen binden. We hoppen weer in het busje en rijden richting de Huayna Potosi. Als we een kronkelweg omhoog rijden, doemt “onze” berg ineens op. Wat een reusachtig exemplaar. Tijd voor een groepsfoto met de berg op de achtergrond, nu we nog kunnen lachen…

IJspik

We arriveren bij basecamp, genaamd ‘Happy days’, op 4700 meter. De groep die vannacht de top heeft proberen te bereiken is er ook en we horen dat niemand de top heeft gehaald. Oké…dat is niet helemaal wat we verwacht en gehoopt hadden, maar we focussen ons vooral op onszelf. Vandaag gaan we acclimatiseren en oefenen met ijsklimmen. In vol ornaat (helm, dikke jas, dikke handschoenen, tuigje, dikke broek, gaiters, sneeuwschoenen en crampons (in de tas)) lopen we naar de gletsjer. In vier stappen van steilheid leren we lopen op de gletsjer. Vanaf 30 graden moeten we onze ijspik gebruiken als een soort wandelstok en vanaf 45 graden moeten we ‘m echt in het ijs meppen. Als bonus gaan we een stuk 90 graden omhoog, uiteraard gezekerd. Ijsklimmen is al behoorlijk vermoeiend van zichzelf, maar dat dan verticaal omhoog op 4900 meter hoogte is echt vermoeiend, maar ook echt vet! We keren met goede moed terug naar basecamp en praten (de één wat zenuwachtiger dan de ander) tijdens het avondeten over deze dag en de dagen die komen gaan.

Las Rockas

De volgende ochtend hebben we alle tijd om onze tassen goed in te pakken, want we vertrekken pas rond het middaguur richting het volgende kamp. Die tijd hebben we ook wel een beetje nodig, want onze tassen puilen uit en we moeten ook nog onze helm, sneeuwschoenen en ijspik aan de buitenkant van onze tassen vastbinden. Ja, dat zijn inderdaad heel wat kilo’s die we naar boven moeten sjouwen. Gelukkig is highcamp, genaamd ‘Las Rockas’ niet heel ver lopen en rond twee uur ‘s middags komen we daar aan. Het is er behoorlijk koud, dus tot het avondeten (wat al om vijf uur geserveerd wordt) ontspannen we in onze slaapzakken. Tijdens het diner worden de vier gidsen alvast gekoppeld aan een tweetal. We zijn met zeven man, dus ik ben in m’n eentje en wordt gekoppeld aan Edgar. Na het avondeten worden we geacht zo snel mogelijk te gaan slapen, want om middernacht gaat de wekker, zodat we ons klaar kunnen maken voor de hike naar de top. Het is waarschijnlijk een combinatie van de hoogte en de zenuwen, maar ik vat pas slaap rond negen uur en word om de haverklap wakker. Niet de meest ideale voorbereiding.

Jacket

Rond middernacht is het zover. We krijgen een soepje en maken ons klaar voor de hike. Op aanraden van de hoofdgids trekken we veel lagen kleren aan. Die tip nemen we helemaal ten harte als we plots regendruppels horen vallen op het dak van highcamp. Volledig ingepakt stappen we de deur uit en onze hoofdlampjes geven voldoende licht in de duisternis. Het eerst stuk is behoorlijk steil omhoog over grote rotsblokken. Gelukkig hangen er touwen waar we ons aan vast kunnen houden, want in deze omstandigheden en met sneeuwschoenen aan is het een hele uitdaging om naar boven te komen. Het lukt me om boven te komen, maar ik merk dat ik me veelste warm heb aangekleed. Snel trek ik m’n donsjas en fleecevest uit en sluit weer aan bij de groep als iedereen z’n crampons aan moet doen. Vanaf hier lopen we alleen nog maar over sneeuw en ijs. Edgar bindt een touw aan m’n tuigje en loopt voor me uit. Op m’n misselijkheid na (waar ik eigenlijk al sinds basecamp last van heb, maar de cocasnoepjes doen hun werk) gaat het heel goed en ik zit met Edgar zelfs te geinen. “Vamos a la playa!”, roepen we gezamenlijk na elke korte stop. Natuurlijk gaat ademen zwaar, maar zelfs bij het steile stuk waar we moeten ijsklimmen kom ik naar omstandigheden soepel naar boven. Inmiddels zitten we al op 5800 meter en begint het flink af te koelen. Ik ben oliedom en loop nog een stuk door zonder me warmer aan te kleden. Kort daarna komt de man met de hamer om de hoek zetten als we een korte pauze nemen. Achter me zitten Arno en Feline die me chocola aanbieden, maar ik reageer eigenlijk amper. Het enige wat ik nog tegen Edgar kan uitkramen is “need my jacket and some food”.

Tortuga

Hij haalt m’n jas uit m’n backpack en als een klein kind word ik aangekleed. Ik neem twee happen van de banaan die Edgar voor me heeft gepeld en zeg dan tegen ‘m dat ik weer door wil lopen, zodat ik het warm krijg. Dat werkt gelukkig, maar m’n tempo ligt een heel stuk lager dan daarvoor. Vanaf begin af aan werden we allemaal al geïnstrueerd om op een schildpaddentempo omhoog te lopen en daar geef ik nu goed gehoor aan. Ik vraag aan Edgar hoe lang het nog naar de top is. “One hour and forty minutes. Take your time, slowly, like a tortuga”. Het laatste stuk is afzien, maar na anderhalf uur begint de zon de berg te verlichten en zie ik dat de top dichtbij is. Af en toe hoor ik een schreeuw of gejoel van iemand die de top bereikt heeft. Bijna ben ik er. Als een schildpad omhoog. Nog maar tien minuten.

Pachamama

Het is vandaag een speciale dag, namelijk 21 juni, de kortste dag van het jaar in Bolivia. Dit is hier een soort Nieuwjaarsdag, waarop Pachamama (Moeder Aarde) wordt geëerd en gevierd. Dit is ook de reden dat al onze gidsen dolgraag met ons de top willen halen vandaag. En ze mogen lachen, want terwijl de zon opkomt, staan we met z’n allen op de top van de Huayna Potosi, op 6088 meter hoogte. We freaking did it! Allemaal hebben we de top bereikt en om dat te vieren nemen we een slok van de rum die onze gidsen hebben meegebracht. Proost! We genieten van het waanzinnige uitzicht en leggen onze prestatie vast met een koude fotosessie. Dan is het tijd om af te dalen, terug naar Las Rockas. Als een speer ga ik naar beneden, mag abseilen op het stuk waar we vannacht met de ijspik naar boven zijn geklauterd, maak even later in m’n enthousiaste afdaling een misstap en een koprol in de verse sneeuw en stap om negen uur de drempel van Las Rockas over. Ik ben, net als de rest, helemaal gesloopt, maar met een voldaan gevoel lopen we een paar uur later terug naar basecamp. We bedanken onze gidsen en stappen het busje in, terug naar La Paz, terug naar Maaike.

Zorgen

Sinds het moment dat ik Maaike drie dagen geleden gedag heb gezegd, hebben we geen contact met elkaar kunnen hebben. Ik maakte me zorgen over haar ziektebed en Maaike maakte zich uiteraard zorgen over mijn avonturen bovenop de berg. Tijdens de busrit terug naar La Paz stromen vanaf beide kanten de WhatsApp berichten binnen. Bij Maaike is de opluchting groot, maar bij mij zijn de zorgen niet weg. En ik voel me lullig. Ik lees dat Maaike alleen maar zieker is geworden en dat ze twee dagen amper heeft gegeten. We zijn blij dat we weer samen zijn en rusten twee dagen goed uit om vervolgens La Paz vaarwel te zeggen en door te reizen richting Copacabana.