Bacalar

Het dorpje Bacalar ligt in het zuiden van Mexico, dichtbij de grens van Belize. Vanwege haar ligging aan een prachtig meer, wordt het vergeleken met de Bahama’s en de Malediven. Klinkt goed toch?

Suppen

Door onze busvertraging komen we in het donker aan in Bacalar. We besluiten om morgenochtend gelijk het meer te bewonderen bij zonsopkomst, dus bij aankomst in het hostel duiken we meteen ons bed in. Om zes uur gaat de wekker. De goedlachse Argentijn Emir, onze gids, neemt ons in het donker mee naar het meer. Hij leert ons (en drie anderen) in de ochtendschemering in een paar minuten de basisvaardigheden om op een SUP-board te staan en te peddelen. Ons evenwicht wordt op de proef gesteld, want het waait harder dan normaal, waardoor we op de golven op en neer deinzen. Volgens Emir moeten we “dansen met de golven”. Hoewel onze dansmoves redelijk goed zijn, klinkt er soms toch een plons in het water. Ik moet hier van Maaike even een disclaimer bijzetten dat zij niet is gevallen. Dus bij deze.

Zonsopkomst

Het is behoorlijk bewolkt, maar precies op het moment dat we aanleggen bij een mini eiland voor een ontbijtje laat de geeloranje ochtendzon zich zien. Nu wordt meteen duidelijk waarom deze wateren ‘het meer van de zeven kleuren’ worden genoemd. Door het veranderende diepteverschil schitteren de verschillende tinten blauw door het wateroppervlak heen. Het mooie plaatje wordt vergezeld met het gepassioneerde verhaal van Emir over de geschiedenis van Bacalar en de 2,5 miljard(!) jaar oude stromatolieten die in het meer leven. We luisteren aandachtig. Stromatolieten zijn de oudst levende organismen op aarde, lijken qua uiterlijk op stenen en vervullen een essentiële rol bij het opnemen van koolstofdioxide. Dit is één van de redenen waarom de lokale bevolking zuinig is op het meer en de flora en fauna die hier leven.

We suppen terug, maar wel via de ‘black cenote’. Het water kleurt hier ineens van helder blauw naar gitzwart, want de cenote is 90 meter diep! Even later zetten we weer voet aan land en bedanken Emir voor zijn tour.

• 

• 

• 

• 

Ontspannen

De overige dagen in Bacalar staan vooral in het teken van relaxen aan het meer. Bij een steiger, op een grasveldje en bij een cenote. Helaas werkt het weer alle dagen niet echt mee, wat op een locatie zoals deze wel een beetje jammer is. We nemen ook een kijkje bij het fort in het centrum van het dorp. Dat is in de 16e eeuw gebouwd door de Spanjaarden om de Engelse piraten hier weg te houden. Ze wilden namelijk allebei dolgraag Campeche verfhout hebben, oftewel blauw/paarse kleurstof. Waarschijnlijk om thuis te kunnen pochen met hun fancy kleren.

Schrik en schik

We willen een beetje op de centen letten, dus koken we tweemaal in ons hostel. Op de weg naar een lokaal winkeltje komen we politie tegen die met z’n vieren op een kruispunt lopen en de zwaailichten van hun wagen aan hebben staan. Een agent begint tegen ons te praten. Het enige wat we begrijpen is dat we “rapido” moeten doorlopen. Met een drafje steken we het kruispunt over en proberen te begrijpen wat er aan de hand is. Als ik vervolgens een agent wild om zich heen zie slaan denk ik te weten wat er aan de hand is. Een steekbeest heeft het op mensen gemunt. M’n vermoeden wordt bevestigd als ik even later de politie weer zie rijden en verschillende mensen zie wegrennen en wild om zich heen zie slaan. Wij komen gelukkig zonder gestoken te worden aan bij de winkel.

Maaike ziet een grote zak pinda’s en denkt: ‘hebben!’ Ze pakt ‘m op, maar trekt ook gelijk haar handen weer spastisch er vanaf. Ik kijk haar bedenkelijk aan en ze wijst naar de grond. “Een spin!” We lachen als we zien dat het een uitgedroogde dode spin is.

We merken dat we voor weinig geld eten kunnen scoren, maar toch jat ik wat mee uit de winkel. Ja, je leest het goed. Superslim om dat in Mexico te doen, ik weet het…maar laat het me uitleggen. Ik wilde knoflook hebben voor in het gerecht. Eén teentje was genoeg, maar je moet natuurlijk zo’n hele bol kopen en dat vond ik zonde. En om nou te proberen om één teentje knoflook af te rekenen vond ik ook heel ongemakkelijk. Dus ik pak een teentje, moffel het weg in m’n handpalm en we rekenen alle boodschappen af. Voor de goede orde, het wisselgeld heb ik op de toonbank laten liggen om m’n zonden af te kopen.

We hebben genoeg ontspanning en gekkigheid meegemaakt hier, dus op naar de volgende bestemming, namelijk…Mexico-stad!